Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

‘Voor u?’ siste hij.

‘Wat bedoel je?’

‘Is dat voor u een afdoend bewijs? Is uw fantasie zo gering, zo beperkt, dat u tot geen andere conclusie kunt komen, dan dat zo’n vluchtende man ook werkelijk de moordenaar moet zijn?’

Het duurde even… luttele seconden. Toen kwam commissaris Buitendam met een ruk uit zijn stoel overeind. Zijn neusvleugels trilden en op zijn vale wangen lagen blosjes van woede en opwinding. Hij strekte zijn rechterarm naar de deur.

‘Eruit!’

De Cock ging.

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Hoe weet Pieter van Vlietland dat wij een man uit de woning van Marjolein Ridderspoor zagen rennen?’

De oude rechercheur wreef over zijn kin.

‘Ik denk, dat hij, net als wij gisteravond, een soort buurtonderzoek heeft verricht. Ongetwijfeld zullen er buren zijn die Bob Verhagen hebben zien wegrennen.’

Vledder grinnikte.

‘Heeft die Pieter van Vlietland iets tegen jou?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Ik heb hem een keer ontmoet. Dat was hier in het bureau na de moord op Sarah Harreveld. Verder heb ik die man nooit een strobreed in de weg gelegd. Ik ben zelf al jaren op zijn krant geabonneerd… de krant voor de uitgeslapen Nederlander.’

Op het gezicht van de oude speurder brak een glimlach door.

‘Ik gun die Pieter van Vlietland zijn journalistieke vrijheid… zijn neus voor publiciteit… zijn eigen uitleg.’

Vledder zuchtte.

‘Hij doet afbreuk aan onze reputatie,’ sprak hij somber.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet als onze werkwijze uiteindelijk tot resultaten leidt.’

De oude rechercheur zweeg even. Zijn gedachten dwaalden naar zijn onderhoud met Buitendam.

‘Ik kreeg woorden met de commissaris.’

Vledder lachte.

‘Dat verbaast mij niets.’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Buitendam wil dat wij Bob Verhagen arresteren. Hij vindt zijn vlucht uit de woning van Marjolein Ridderspoor daartoe voldoende aanleiding.’

Vledder knikte met een ernstig gezicht.

‘Het spijt me om het je te moeten zeggen, maar volgens mij heeft de commissaris gelijk. Bob Verhagen is op een of andere manier bij al die moorden betrokken. Denk maar na: hij is de ex-echtgenoot van Sabrine Achterbroek. Hij onderhield goede relaties met Sarah Harreveld en had sinds kort een verhouding met Marjolein Ridderspoor. Als jij mij niet had tegengehouden, dan had ik hem gisteravond al gearresteerd. Hij had ons op zijn minst zijn vlucht uit de woning van Marjolein Ridderspoor moeten verklaren.’

De Cock staarde voor zich uit. De kritiek van Vledder deed hem pijn. Hij vroeg zich bezorgd af of de zienswijze van zijn jonge collega wel juist was… Of een arrestatie van Bob Verhagen hen werkelijk dichter bij de oplossing van het mysterie zou brengen.

Misschien dat enige pressie verzwegen bijzonderheden aan het licht kon brengen. Maar de gedachte dat Bob Verhagen een moordenaar was, kon bij de grijze speurder geen ingang vinden. Ondanks zijn duidelijke betrokkenheid paste Bob Verhagen niet in het beeld dat hij van de dader had.

Vledder verbrak zijn overpeinzingen.

‘We kunnen er toch niets bij verliezen,’ betoogde hij. ‘Als de commissaris wil dat wij die vent arresteren, dan doen wij dat toch?’

De Cock wuifde het voorstel weg. Handelen uit eigen verantwoordelijkheid was de basis van zijn succes als speurder.

Geruime tijd zwegen de rechercheurs, in gedachten verzonken.

Toen de telefoon op zijn bureau rinkelde, boog Vledder zich naar voren en nam de hoorn op. Zonder iets te zeggen legde hij de hoorn op het toestel terug en keek De Cock met open mond aan.

De oude rechercheur reageerde gespannen.

‘Wat is er?’

Vledder strekte zijn wijsvinger naar de vloer.

‘Beneden aan de balie heeft zich iemand gemeld.’

‘Wie?’

‘Bob Verhagen.’

De Cock keek de man, die op de stoel naast zijn bureau was gaan zitten, onderzoekend aan. Bob Verhagen zag er oud en vermoeid uit. De donkere ogen in zijn scherp gesneden gezicht leken groter en nog dieper achter zijn jukbeenderen verzonken. Zijn overhemd was vuil en op de revers van zijn colbert zaten morsige vlekken.

Met een loom gebaar legde Bob Verhagen het ochtendblad voor De Cock neer en tikte met zijn gekromde wijsvinger op het artikel van Pieter van Vlietland.

‘Ik… eh, ik was die man,’ sprak hij hakkelend. ‘Ik vluchtte uit haar huis. Maar ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet vermoord. Ik heb haar niet…’

Hij herhaalde het als een echo.

De Cock onderbrak hem niet. Toen Bob Verhagen stokte, keek hij hem onbewogen aan.

‘Waarom zegt u dat zo vaak?’

Bob Verhagen slikte.

‘Ik heb haar niet vermoord.’

De Cock knikte traag.

‘U hebt haar niet vermoord,’ sprak hij kalm. ‘Dat heb ik nu begrepen. Maar waarom vluchtte u dan?’

Bob Verhagen greep met beide handen naar zijn hoofd.

‘Ik was in paniek. Toen ik Marjolein zag hangen met een opgezwollen gezicht en haar tong half uit haar mond, overviel mij een panische angst. Ik wilde weg… weg van die plek.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Waarom ging u naar haar woning? Tegen mijn collega hebt u gezegd dat u daar niets te zoeken had.’

Bob Verhagen zuchtte.

‘Ik vermoedde niet dat Marjolein thuis was. De telefoon werd niet beantwoord.’ Hij liet zijn hoofd iets zakken. ‘Ik begrijp nu waarom.’

Bob Verhagen sloot zijn ogen.

‘Ik ben de laatste dagen door een hel gegaan. Eerst de dood van Sabrine, daarna Sarah Harreveld. Gistermiddag overdacht ik, dat ook Marjolein mogelijk zoiets kon zijn overkomen. Daarom ging ik naar haar huis. Toen ik de deur van haar woning open vond, kroop de angst al in mijn hart. De rest was een vlucht.’

De Cock wees naar Vledder.

‘Wij hadden u tijdens die vlucht gemakkelijk kunnen achterhalen.’

Bob Verhagen knikte.

‘Dat heb ik uit dat krantenbericht begrepen. U was in de buurt.’ Hij schudde zijn hoofd van onbegrip. ‘Waarom deed u dat niet?’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Het was een overweging. Een arrestatie had mij ten opzichte van u in een machtspositie gebracht. Dat wilde ik niet.’

‘Waarom niet?’

De Cock antwoordde niet direct. Hij wreef met zijn vlakke hand over zijn breed gezicht.

‘Het doorgronden van iemands gedrag,’ sprak hij traag, bijna plechtig, ‘is een hachelijke zaak. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn naaste… om dat Bijbelse woord eens te gebruiken… verkeerd heb ingeschat. Ik achtte u een man met genoeg eergevoel om uit vrije wil… zonder enige dwang… tot volledige openheid te komen.’

Bob Verhagen keek hem wantrouwend aan.

‘U wilt van mij een bekentenis?’

De Cock spreidde zijn handen in een verontschuldigend gebaar.

‘Als u iets te bekennen hebt?’

Bob Verhagen staarde secondenlang voor zich uit.

‘Ze werden gechanteerd.’

‘Wie?’

‘Die vrouwen… Sabrine, Sarah, Marjolein.’

De Cock keek hem doordringend aan.

‘Hoe lang weet u dat al?’

Bob Verhagen ademde diep.

‘Na de dood van Sarah Harreveld heeft Marjolein mij dat verteld. Ik mocht er met niemand over praten. Dat heb ik haar plechtig moeten beloven.’

Bob Verhagen streek met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen.

‘Nu Marjolein dood is, acht ik mij van die belofte ontheven.’

‘Chantage?’ De Cock sprak het uit als een vloek.

Bob Verhagen knikte.

‘Inderdaad. En het ging om grote bedragen. Marjolein Ridderspoor vertelde mij, dat zij en de anderen vijfentwintigduizend gulden hebben betaald. Marjolein kon zoveel geld niet opbrengen. Ze heeft een groot gedeelte moeten lenen.’