Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Aan wie… aan wie hebben Marjolein en de anderen die vijfentwintigduizend gulden betaald?’

‘Aan Sabrine.’

De Cock veinsde onbegrip.

‘Waarom aan Sabrine?’ vroeg hij verschrikt. ‘Pleegde zij chantage?’

Bob Verhagen schudde resoluut zijn hoofd.

‘Onzin. Sabrine pleegde geen chantage. Ook zij was slachtoffer. Maar volgens Marjolein verliep het contact met de chanteur via Sabrine. Ook namens de anderen voerde zij met hem de onderhandelingen.’

‘Ze had een volmacht?’

‘Het ging stilzwijgend. De anderen hebben het leiderschap van Sabrine altijd als vanzelfsprekend aanvaard.’

De Cock toonde ongeduld.

‘Wie… eh, wie was die chanteur?’

Bob Verhagen maakte een schouderbeweging.

‘Dat… eh, dat wist Marjolein niet.’

De Cock trok zijn neus iets op.

‘Marjolein en de anderen betaalden vijfentwintigduizend gulden aan Sabrine Achterbroek en wisten niet voor wie dat vele geld bestemd was?’

Bob Verhagen knikte.

‘Dat zei Marjolein. Volgens haar kende ook Sabrine de identiteit van de man niet.’

De Cock grinnikte van ongeloof.

‘Je betaalt een chanteur toch niet om zijn mooie blauwe ogen? Die man had toch een handvat? Ik bedoel… hij droeg toch wetenschap van iets dat die vrouwen niet aan de openbaarheid wilden prijsgeven? Dat is het wezen van chantage.’

De oude rechercheur boog zich iets naar hem toe.

‘Waar was Marjolein bang voor? Waar waren Sabrine Achterbroek en Sarah Harreveld bang voor?’

Bob Verhagen liet zijn hoofd iets zakken.

‘Marjolein deed er nogal vaag over en ik wilde haar door het stellen van stringente vragen niet in verlegenheid brengen.’

‘Hoe nobel.’

Bob Verhagen keek hem vernietigend aan.

‘Ik ben geen rechercheur,’ reageerde hij kwaad. ‘Het stellen van vragen behoort niet tot mijn vak.’

De Cock schonk hem een milde glimlach.

‘Ik begrijp dat,’ sprak hij sussend. ‘Maar het verhaal van Marjolein Ridderspoor is voor ons erg belangrijk. Vandaar mijn… eh, mijn onheuse opmerking. Mea culpa… het spijt me.’

Bob Verhagen maakte een hulpeloos gebaar.

‘Ik heb uit het verhaal van Marjolein begrepen, dat mijn ex-vrouw Sabrine, Sarah Harreveld en zij lang geleden medewerksters waren van het damesweekblad Astere . Ze hebben toen zij daar werkten ieder een bezwarende getuigenis afgelegd tegen een man… destijds hoofdredacteur van dat blad.’

‘Inzake wat?’

‘Hoe bedoelt u?’

De Cock zuchtte omstandig.

‘In wat voor een zaak legden zij hun bezwarende getuigenis af?’

‘Verkrachting.’

De Cock strekte zijn arm naar hem uit.

‘Sabrine, Sarah en Marjolein zouden door die hoofdredacteur zijn verkracht?’

‘Inderdaad.’

‘Hoe lang is dat nu geleden?’

‘Goed vijfentwintig jaar.’

‘En die man chanteerde hen nu?’

Bob Verhagen schudde zijn hoofd.

‘Die man pleegde zelfmoord.’

‘Vijfentwintig jaar geleden?’

Bob Verhagen knikte.

‘Kort na zijn veroordeling voor die verkrachtingen door de rechtbank in Amsterdam.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Was er iets fout… iets onrechtmatigs met die veroordeling?’

Bob Verhagen spreidde zijn handen.

‘Dat weet ik niet,’ antwoordde hij geprikkeld. ‘Daar heeft Marjolein zich niet over uitgelaten. Ze vertelde wel dat de zaak destijds veel publiciteit had gekregen en dat ze niet begreep waarom een zoon van die man die oude affaire weer wilde oprakelen.’

De Cock keek de man verrast aan.

‘Pleegde een zoon van die man chantage?’

Bob Verhagen zuchtte.

‘Dat is juist zo raadselachtig. Volgens Marjolein is Sabrine alles nagegaan. Die hoofdredacteur had geen zoon. Die man is nooit getrouwd geweest.’

De Cock ademde diep. Het verwarde verhaal van Bob Verhagen prikkelde de uiteinden van zijn zenuwen.

‘Hoe… eh, hoe kwam in die chantageaffaire dan een zoon ter sprake?’

Bob Verhagen zuchtte opnieuw ‘Mijn ex-vrouw… Sabrine… had aan Marjolein verteld, dat de chanteur zich als een zoon van die hoofdredacteur had gepresenteerd.’

De Cock grijnsde.

‘Een zoon die er niet kon zijn.’

‘Precies.’

De Cock zakte in zijn stoel achteruit en zweeg. De informatie van Bob Verhagen tolde door zijn hoofd. In een razend tempo trachtte hij de nieuwe gegevens te verwerken… te rangschikken… te voegen bij de feiten die hij reeds kende. Nadenkend plukte hij aan zijn onderlip. Na een paar lange seconden kwam de grijze speurder weer in zijn stoel naar voren en boog zich naar Bob Verhagen toe.

‘Nog een vraag. Hoe… hoe pleegde die hoofdredacteur zelfmoord?’

‘Hij hing zich op.’

De Cock keek Vledder onderzoekend aan.

‘Heb je iets kunnen terugvinden?’

De jonge rechercheur liet zich in zijn stoel achter zijn bureau zakken. Uit zijn aktetas pakte hij een omvangrijk dossier en smeet dat voor zich neer.

‘Ik was eerst van plan om naar het parket van de arrondissementsrechtbank in Amsterdam te gaan voor een verslag van de terechtzitting, maar het leek mij zinvoller om naar de administratie van onze eigen zedenpolitie te stappen.’

‘En?’

Vledder tikte op het dossier voor zich op zijn bureau.

‘De Zaak Ten Brave.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Ten Brave?’

Vledder knikte.

‘Dat was de verdachte. Hans-Peter ten Brave, hoofdredacteur van het damesweekblad Astere , oud zesendertig jaar, ongehuwd, destijds wonende Churchilllaan 1213.’

De Cock grijnsde.

‘Verdacht van overtreding van artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht.’

Vledder knikte opnieuw.

‘Verkrachting, meerdere malen gepleegd.’

‘Wie deed aangifte?’

‘Sabrine Achterbroek. Bij haar begon de zaak. Zij was de eerste die zich bij de zedenpolitie meldde. In haar verklaring noemde zij de namen van de andere vrouwen, die eveneens door Hans-Peter ten Brave zouden zijn verkracht.’

De Cock knikte begrijpend ‘En die vrouwen zijn daarna door de zedenpolitie verhoord.’

Vledder glimlachte.

‘Het is opmerkelijk. Ze legden bijna eensluidende verklaringen af.’

‘Geen verschil in details?’

Vledder schudde zijn hoofd

‘De modus operandi… de werkwijze was steeds dezelfde. Hans-Peter ten Brave nodigde de vrouwen uit voor een werkbespreking bij hem thuis aan de Churchilllaan. Die werkbespreking was een smoes… een middel om de vrouwen binnen zijn invloedssfeer te brengen. Eenmaal in zijn woning deed hij hun oneerbare voorstellen en beloofde promoties.’

‘Promoties?’

Vledder knikte.

‘De vrouwen waren op de redactie van Astere aan hem ondergeschikt.’

‘Smerig.’

Vledder grijnsde.

‘Als de vrouwen niet direct op zijn avances ingingen, dan gebruikte hij brute kracht om zijn doel te bereiken.’

‘Een seksmaniak.’

Vledder knikte.

‘Zo komt hij wel uit de stukken tevoorschijn.’

De Cock wees naar het dossier.

‘Door wie is dat opgemaakt?’

‘Door rechercheur Casper Galesloot.’

De Cock gniffelde.

‘Die herinner ik mij nog. In zijn tijd een goed vakman. Hij is al jaren gepensioneerd.’

De grijze speurder wees opnieuw naar het dossier.

‘We zullen het eens goed moeten doorspitten. Volgens mij ligt het motief voor de moorden ergens in dat dossier verborgen.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Fouten… onvolkomenheden?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik zei al: Casper Galesloot was een goed rechercheur. Ik denk eerder aan verklaringen die niet kloppen.’

Vledder keek hem ongelovig aan.

‘Die fraaie eensluidende verklaringen?’