Albert Baantjer - De Cock en het sombere naakt

‘Moet je hier zijn?’

‘Ja.’

‘Er staat geen naam op de deur.’

‘Nee.’

‘Wie woont hier?’

‘Dat… eh, dat weet ik niet.’

Vledder wond zich een beetje op. Het bloed steeg naar zijn hoofd. Het geheimzinnige gedoe van De Cock kietelde zijn zenuwen. ‘Verdomme,’ riep hij, ‘zeg dan wat je wilt!’

De Cock keek verstrooid op.

‘Wat ik wil? Naar binnen, gewoon naar binnen.’

Vledder zuchtte.

‘Ik denk niet dat er iemand thuis is. Moet je maar zien, alle gordijnen zijn dicht.’

De Cock grijnsde. ‘Daar heb ik min of meer op gerekend.’ Hij keek spiedend de gaanderij af. Toen hij niemand zag, haalde hij een klein stalen apparaatje uit zijn zak en begon daarmee aan het slot te morrelen.

Vledder keek verbaasd toe. ‘Dat… dat kun je niet doen,’ stotterde hij. ‘Als de bewoner zich beklaagt…’

‘Ik denk niet dat hij dat zal doen.’

Voorzichtig tastend met de gevoelige toppen van zijn vingers, morrelde de rechercheur verder aan het slot.

De Cock was zeer bedreven in het openen van de meest uiteenlopende sloten. Hij wist alles van kruizen en repen, cilinders en klavieren. Jaren geleden had hij persoonlijk les gehad van vriend en inbreker Handige Henkie. Toen Henkie na zijn laatste kraak besloot voortaan het smalle, maar eerlijke pad te bewandelen, had hij zijn uitrusting aan De Cock overgedaan, een weemoedig offer op het altaar der deugdzaamheid. De Cock had het offer aanvaard. Bij voorkomende gelegenheden maakte hij er een bescheiden gebruik van.

Plotseling had hij de deur van de flat open. Hij wenkte Vledder. Samen gingen ze naar binnen. Behoedzaam sloot De Cock de deur weer achter hen.

Zachtjes, op hun tenen, slopen ze verder.

Vanuit een kleine hal kwamen ze in een ruime woonkamer. Er hing een wat schemerig duister. Door de toegeschoven overgordijnen drong slechts schaars wat daglicht naar binnen. Het was genoeg om alles te onderscheiden.

Ongeveer in het midden van de kamer stond een bankstel, groot, pompeus, van zwart ribfluweel en glimmend chroom. Achter het bankstel, rechts bij het raam, stond een grote, ronde schemerlamp. Daarnaast hingen wat draadplastiekjes aan de wand. Links, op een blank dressoir, stond een lelijke groenglazen pul met sprietige maïskolfstengels. Het was alles koud en kil, alsof in de flat een zorgzame vrouwenhand ontbrak.

Vledder stootte De Cock met zijn elleboog aan.

‘Waar moet ik naar zoeken?’ vroeg hij gedempt.

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Kijk maar wat rond,’ fluisterde hij zacht. ‘Wees wel voorzichtig. Blijf overal met je handen af. Raak zo weinig mogelijk aan.’ ‘Oké, boss .’

De Cock wierp zijn leerling een vernietigende blik toe. Hij had nu eenmaal een hekel aan dat Oké, boss . Met de handen in zijn zakken liep hij van de kamer naar de keuken. Ook daar waren de overgordijnen dicht. Met een geoefend oog voor het detail beschouwde hij de inventaris. Vooral de messen hadden zijn aandacht. Plotseling hoorde hij een onderdrukte kreet. Met een verschrikt gezicht kwam Vledder uit een van de slaapkamers.

‘Wat is er!?’ Vledder slikte iets weg.

‘In de slaapkamer,’ hijgde hij hees.

‘Wat?’

‘De kleren van Nanette.’

Een nachtblauwe, kamgaren rok en dito jasje, een witbatisten bloesje, een ragfijne onderjurk met kant, een step-in en een minuscuul behaatje; het lag gespreid over het bed. Daarachter, over de leuning van de stoel, hingen een paar nylonkousen en een zwart slipje met woensdag . Onder de stoel stond een paar blauw-witte pumps.

De rechercheurs bleven er een poosje naar kijken.

‘Heb jij gezien,’ fluisterde Vledder, ‘Dat op het slipje woensdag staat?’

‘Ja.’

‘Ze verdween toch op donderdag?’

De Cock zuchtte.

‘Het heeft niets te betekenen. Ze leefde donderdag nog. Dat staat vast. Buiten de beweringen van Christel van Daele weten we dat nu ook van Ter Wielingen. Hij bezocht haar die donderdag nog in De Drie Rooskens. Overigens, herinner je je nog dat ik je eens over slipjes met dagaanduiding heb gevraagd?’ Vledder knikte. ‘Ik dacht er toen heel wat anders van.’ De Cock reageerde niet. Hij boog zich over het bed. Op het blauw van het jasje glinsterden een paar lange, blonde haren. Hij bekeek ze zorgvuldig, maar liet ze onaangeroerd. Daarna liep hij om het bed heen, nam van de leuning van de stoel een van de nylonlousen en ging daarmee naar het raam. Voorzichtig duwde hij het gordijn iets open en bekeek het fijne weefsel van de kous bij het volle daglicht.

Vledder kwam naast hem staan. ‘Zie je iets?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Geen laddertje. Ook aan de andere kleding heb ik geen enkele beschadiging opgemerkt.’ ‘En?’

‘Het kan twee dingen betekenen: óf Nanette heeft zichzelf ontkleed óf de ontkleder is heel voorzichtig en in alle rust te werk gegaan. Ik weet niet of je wel eens hebt geprobeerd om bij een vrouw…’ Hij keek Vledder wat verstrooid aan en zuchtte. ‘Enfin, laat maar.’

Hij liep van het raam vandaan en hing de kous weer over de leuning van de stoel. Daarna keek hij peinzend rond. ‘Ik mis feitelijk nog een handtasje en een of andere vorm van regenkleding. Vrouwen hebben bijna altijd een handtasje bij zich. En wat die regenkleding betreft, het regende die donderdag praktisch de gehele dag.’ Hij streek met zijn hand over zijn grijze haren. ‘Het zal hier nog wel ergens zijn, denk ik. Het lijkt mij echter beter dat wij voorlopig niets meer overhoop halen. We zouden alleen maar sporen bederven.’

Hij gebaarde naar Vledder.

‘Ga naar beneden en stel je in ons wagentje via de politieradio in verbinding met de wachtcommandant-recherche van het hoofdbureau. Of wacht, gebruik liever een publieke telefooncel. Die radio wordt toch overal afgeluisterd en ik kan hier voorlopig echt nog geen jongens van de pers gebruiken. Zorg in ieder geval dat je middels de wachtcommandant een paar luitjes van het atelier en het lab te pakken krijgt. En vraag om een loodgieter.’ ‘Een loodgieter?’

‘Ja, zo’n man die gereedschap heeft om stankafsluiter, roosters en dergelijke los te maken.’

Vledder keek zijn leermeester verbaasd aan.

‘Wat… eh, wat wil je dan doen?’

‘Wat dacht je?’ zei De Cock met een zoet sarcasme. ‘De zaakNanette oplossen. Daar waren we toch mee bezig?’ Hij stak waarschuwend een vinger op.

‘En vergeet vooral de Dactyloscopische Dienst niet. Ik ben erg benieuwd van wie wij hier allemaal vingertjes zullen vinden. Zie je, dit is een interessante flat.’

Het gezicht van de jonge Vledder betrok.

‘Luister eens, De Cock,’ zei hij wat somber. ‘Ik weet dat je verrekte goed bent. Een oude rot in het vak. Oké. Ik ben nog jong en kan nog heel veel van je leren. Oké.’

Zijn toon veranderde en werd bijna dreigend.

‘Maar je hebt nu lang genoeg kiekeboe met mij gespeeld. Je vertelt mij nu direct hoe je aan deze flat komt, of ik verzet geen voet meer.’

De Cock wreef langs zijn kin. ‘O.’

‘Ja!’ Het klonk uitdagend.

De Cock maakte een triest, komisch gebaartje. ‘Als je het zo stelt…’ Even nog hield hij het masker strak, toen plooide hij zijn gezicht in een brede, warme glimlach.

‘Je hebt gelijk, je hebt volkomen recht op een duidelijke uiteenzetting. Ik heb alleen je fantasie wat willen prikkelen. Dat is alles. Daarom deed ik zo geheimzinnig. Maar geloof me, er is niets geheimzinnigs aan. Het is simpel het volgen van een bepaalde gedachtelijn. Als je hebt gebeld, zal ik het je uitleggen. Oké?’ ‘Oké.’

Toen Vledder was vertrokken, scharrelde De Cock opnieuw door de flat. In de hal aan de kapstok vond hij een blauwe nylon regenjas. Boven op de kapstok stond een donker handtasje. Hij nam het tasje mee naar de kamer en doorzocht de inhoud. Er waren de gebruikelijke toiletartikelen: zakdoekje, lippenstift, spiegel, poederdoos. Maar ook een Nederlands paspoort op naam van Nanette de Bougaerde. Verder een zaklantaarntje, een bos sleutels en een klein, plat kartonnen doosje met glazen ampullen, morfine. Al na een paar minuten was Vledder terug en tikte tegen het raam.