Arystofanes - Żaby

Zapłacisz dwie drachmy 77 77 drachma – staroż. moneta grecka o wartości sześciu oboli. [przypis edytorski] .

Dwie! Za co?

Nie dasz tyle? Nieście mnie do grobu!

Stójże, stój już wariacie, może się zgodzimy.

Dajesz, nie dajesz? Dwie drachmy. Nie ma co i mówić.

Daję dziewięć obolów.

Wolę raczej ożyć! 78 78 Wolę raczej ożyć! – wszystko na odwrót, tam na świecie mówi się: „Wolałbym umrzeć!”. [przypis tłumacza]

To święty potępieniec! Nie głupi ci stękać!
A więc idę.

Szlachetnyś, jak widzę, i słowny.

Teraz szukajmy czółna.

Hola! hop! Przybijaj!

Cóż tam znowu?

Jezioro.

Na Zeusa! To samo,
O którym Herakl mówił: widzę czółno nawet.

Na Posejdona! Wszakże tam sam Charon siedzi?

Charonie witaj, witaj, Charonie, Charonie!

Któż tam idzie ze świata na wieczny spoczynek,
Z padołu łez i cierpień? Czy na błonie Lety 79 79 Lete (mit. gr.) – jedna z rzek podziemnej krainy zmarłych. [przypis edytorski] ?
Na ogrojec Oknusa 80 80 Oknus a. Oknos (mit. gr.) – uosobienie powolności, wahania i zwlekania, po śmierci skazany na bezsensowną pracę: wieczne splatanie słomianego sznura, którego koniec zjada osioł. [przypis edytorski] , do szczeniąt Kerbera,
Czy do biesów stolicy? Czy do skał Tartaru 81 81 Tartar (mit. gr.) – przepaść w podziemnej krainie zmarłych, miejsce pobytu dusz skazanych na wieczne cierpienie. [przypis edytorski] ?
Kto tam?

Ja.

Siadaj na czółn 82 82 czółn (daw.) – czółno. [przypis edytorski] !

Dokąd mnie powieziesz?
Czy w istocie do biesów?

A ty, gdzieżeś myślał?
Siadaj zaraz!

Hej pachoł! I ty siadaj tutaj!

Niewolnika nie wiozę, chyba że się w bitwie,
Tej na morzu, jak lew bił.

Nie mogłem, na Zeusa,
Bo mnie oko bolało!

Dyrdaj wkoło młaki 83 83 młaka – teren podmokły, zabagniony, moczary. [przypis edytorski] !

Ale gdzież się spotkamy?

Na skałce Suchciela,
Bo właśnie tam jest przystań.

Rozumiesz?

Wybornie!
Biada! Ki kaduk drogę dzisiaj mi przebieżał?

Siadaj do wiosła! Spieszcie, kto tam siadać pragnie!
Co ty robisz?!

Co robię? A cóż bym miał robić?
Siedzę sobie przy wiośle, jak sam przykazałeś.

Co?! Nie siędziesz 84 84 sięść (daw.) – siąść. [przypis edytorski] do wiosła, ty beko brzuchata!

Już siedzę.

No dalejże! Rękami się dzierżaj 85 85 dzierżać (daw.) – dzierżyć, trzymać. [przypis edytorski] !

Już dzierżę.

Głupstw nie robić, lecz zaprzeć się dobrze
I wiosłować co siły!

Jakże mam wiosłować
Nieuczony, niemorski, ja – nie z Salaminy 86 86 nie z Salaminy – mieszkańców wyspy Salaminy uważano za świetnych wioślarzy. [przypis edytorski] ,
Jakżeż ci to potrafię?

Bardzo łatwo, wierzaj!
Usłyszysz takt najmilszych pieśni – uderz tylko!

A kto śpiewa?

Śpiewają żaby, jak łabędzie;
Cudownie, melodyjnie!

A więc komenderuj!

Hopa-hop! Hopa-hop!

Brékeke kēks, koāks, koāks,
Brékeke kēks, koāks, koāks.

O źródeł plemię, bagien dzieci!
Przy fletni dźwięku pieśń niech leci,
Pieśń słodkohuczna, nasza pieśń!

Koāks, koāks!

Bakchosie, Nyzy 87 87 Nysa (gr. Νῦσα ) (mit. gr.) – góra, na której nimfy deszczu wychowywały młodego Dionizosa. [przypis edytorski] gospodynie!
Tobie pieśń hymnem niechaj płynie
Kędy bagniska stara pleśń!

Koāks, koāks!

Gdzie rzesza, wina szałem zdjęta,
Obchodząc Dziadów 88 88 Dziadów… święta – trzeci dzień Anthesteriów, poświęcony Hermesowi, w którym garnki napełnione potrawami ofiarowano duszom zmarłym; a zatem to, co nasze Dziady (Zaduszki), obchodzone jednak bardzo wesoło, pląsami i sobótką. [przypis tłumacza] roczne święta,
Faluje mimo 89 89 mimo (daw.) – obok. [przypis edytorski] naszych pól!