СтаВл Зосимов Премудрословски - Бурпинг тути қурбоққа. Комедияи афсонавӣ

– – Тото ва он, ки торик аст ва на заррача намоён нест, ба истиснои шумо.

– – Ва шумо беҳтар нигоҳ мекунед, ин ватани шумост, ватан!!

Пукик саросема ва саросема косахонаи сарашро бардошт ва нигоҳи мутамарказашро гардонид ва боз ҳеҷ чизро надид. Вай ба таври номатлуб ва бо паҳлӯ ба паҳлӯ нигоҳ кард… ва боз аз нав.

– – Бале, шумо ба назар намерасед, аммо ба дарун нигоҳ кунед, ба маънои амиқ…

– – Чӣ?

– – Ин!.. Он чизе ки мо дар дохили он мехоҳем.

– – Ман чизе надидаам. – ва Пукик хашмгин ришашро партофт.

– – Чӣ тавр: ман мебинам, аммо шумо не? -Зулка бо асаби гардан косахонаи сарашро дар ду гардиш андохт ва ба гардиш сар кард: акнун ба тарафи рост, баъд ба чап, баъд боло, баъд поён … – Ва акнун шумо зебоии торикии Ватанро мебинед?

– – Пас чӣ?! – Панкик. – ҳама як хел ғамгинанд..

– – Бале, шумо ҳатто беҳтар ба назар мерасед! – ва ӯ, дар мулоимии кӯдаконааш, ӯро ба мисли як варзишгари болға мезанад. Ҷои косахонаи сараш чарх зад ва ситораҳо пайдо нашуданд, аммо дар чашмони ӯ доғҳо пайдо шуданд.

– – Моро танҳо гузоред, зишт. вай дод зад.

– – Ахсан?! – ва ӯ бо истифода аз бартарии қудрати худ ва дар он ҷо ду маротиба хурдтар аз резултҳо буданд, асабҳои оптикии худро рост карда, онро бо инерти суръати кунҷӣ ба девор партофтанд. Шардҳо ақрабаки асаб надоштанд ва аз ин рӯ дардро эҳсос намекарданд ва аз ин рӯ Пукик ба рӯи сатҳи сахт мисли тӯби билярд ва рикошет сар кард: пӯшидани пешони худро бар санге, ки дар девор овезон буд, сипас ба шифт, сипас шифт, дар атрофи фарш, боз зидди девор, девори дигар. дар бораи ошёна, боз дар бораи девор, шифт, дар бораи ошёна, боз дар бораи девор, девори дигар, шифт, дар бораи фарш, дар бораи девор, девори дигар ва беихтиёрона ба Зулка шитофтанд.

– – Ва худат биё, вагарна ба зудӣ каме коҳиш хоҳад ёфт … – Шиша нафаси амиқ гирифт.

– – Ихтисорот чист? – Зулка кӯшиш кард, ки чашмро кушояд, аммо чашм пӯшида шуд ва дар гардан бо гардан тавассути асаби даври гузашта часпонида шудааст.

– – Шумо бояд ба дарсҳо равед. – идома дод казул дигаре бо номи Соплюшка. – дар Галупия, дар рафти фалокат.

– – Захираи радиатсионии муфид тамом мешавад. – шардчаи аввал шикаста шуд, ном дошт – Аввалин.

– – Cesspools … – илова кард Дуввум, вайро низ ҳамин хел меномиданд.

– – Ва аз ин рӯ, ба тавре ки ҳама хуб намемиранд, дорандагони бад нобуд мешаванд.

– – Онҳоро барои некӯ хӯрок диҳед.

– – Бале, агар мо дигар манбаи хӯрокро наёбем, ба ҳар ҳол мемурем. – Шиша хулоса кард ва ҳама фавран бо як овоз гиря карданд. Зулка ҳанӯз нафаҳмида буд, ки чӣ гуфта шудааст, барои ӯ зуд ҷудо шудан, муҳимтар буд ва ӯ худро ба боло кашида, яке аз гардишҳо ва чашмро бо ёрии устухони пой ба берун кашид ва дар ғилофак чашм пӯшид, баъд дар гардиш ва ғайра. Чашм ба даст дароз кард ва пас аз лаҳза ҷисм ба чашм давид, онро зад. Чашм аз бадан дур шуд ва асабро ба гардан дароз кард, он чашма пайдо шуд ва паси чашмро дар нақб кашид. Чашм бефоида буд ва аз сабаби дароз шудан, Зулкаро кашида, якбора ба девор зарба зада, як сӯрохро кӯфт. Чопик парвоз кард ва чашмаш дар кушода шуд. Бародарон ба наҷотдиҳӣ шитофтанд ва бори аввал бори аввал бо зарбаи мурғ «кашиданро» кашед, аз кӯшиши панҷум чашмони худро аз роҳбанд кашиданд ва девор афтида, номаълумро ба кушодани бузург кушод. Пеш аз он ки деҳа Галупи дар бораи ҳаёти заминӣ намедонист, ё маъмурият ба онҳо иҷозат намедод.

Ҳама ба дини пешини худ ғарқ мешуданд ва нури табиии заминии офтобро эҳсос мекарданд, то он даме, ки деҳа қисми калони Галупҳоро надид.

Ногаҳон, торикӣ боз омад ва гунҷишкаи аз ҳама Стасян ба сӯрохи сахт парвоз кард ва ба заминии шиками ӯ часпид…

– – Оҳ, ту кистӣ? – пурсид Зулка.

– – Ӯро мезанед!! – фарёд зад даҳум ва ҷангиёни оянда мавқеи ночиз омӯхтани ҳамлаи зидди «ҳавопаймоӣ» -ро гирифтанд. Аз зарбаҳо ҳама пашшаҳо пора-пора шуда, гурехтанд ва сеюм гурехтанд.

– – Ай, ах, ах, ах, ах!!!! бо овози баланд фарьёд зад. – барои чӣooooooh????

Стасян ғавғои онҳоро намефаҳмад ва аз ин рӯ тасмим гирифт, ки худро дифоъ кунад ва хӯрок хӯрад. Ӯ ду маротиба аз казули буд ва аз ин рӯ бо хушҳолӣ бо нӯги худ чашми Шишаро дид. Вай дод зад.

– – Aahai yay yay, ӯ газид ва ман, ки аблаҳ, барои ӯ шафоат мекунам. Ӯро задед, эй бачаҳо. – ва шӯришҳо боз ба гунҷишк ворид шуданд, ӯро зада заданд ва ҷаҳиши пурқуввати Зулка ӯро аз сӯрохи берун партофт. Кӯшишҳои ӯ бо панҷаҳои ӯ кумак карданд, ва ӯ худро аз берун аз сӯрохи худ ба бадан тела дод. Стасян, худро барқарор накарда, худро дар берун пинҳон кард ва гурехт. Вай дигар мисли пештара парвоз карда наметавонист. Аз зарбаҳои бегонагон ҳама пору ҳамроҳ бо пашшаҳо парвоз карданд, аммо ӯ зуд, зуд давид, зуд давид, зуд давид, зуд давид, давид, зуд давид, зуд давид, зуд давид, давид ва дар бехи кирм гум шуд, ба замин афтод ва хоб рафт…