Эсхіл Array - Прыкуты Праметэй. Антыгона

Ахвоту маеш прадказанні ты рабіць.

Прадказваю, чаго жадаю і што будзе.

Што, некалі ўладарства Зеўса скончыцца?

Цяжэй пакутваць будзе за мяне ён.

Ці словы гэткія казаць не страшна?

Чаго баяцца? Мой жа лёс — быць бессмяротным.

А раптам мучыць ён мацней пачне?

Няхай: я да ўсяго даўно падрыхтаваны.

Той мудры, хто шануе Адрастэю [30] Адрастэя — багіня кары і помсты, якую звычайна атаясамлівалі з Немезідай. ...

Гні спіну і таму маліся, хто цяпер ва ўладзе.
А мне — што мне Зевес? Няхай ён робіць
Так, як захоча; хай сваю паказвае ўжо ўладу,
А засталося ж быць нядоўга ўладаром яму
А-а, бачу там ягонага я пасланца,
Слугу тырана новага. Вядома ж, ён прынёс
З сабою штосьці новае зусім.

Я да цябе, падступнага, звяртаюся —
Да здрадніка і ворага багоў,
Што, ўкраўшы ў іх агонь свяшчэнны,
У дабрадзеі да смяротных хоча.
Табе наш бацька Зеўс дае загад
Пра шлюб той расказаць, які нібыта
Яго уладзе пагражаць павінен.
Адказвай проста, без загадак цьмяных,
I не змушай мяне прыходзіць яшчэ раз.
Не будзе Зеўс да ўпартага лагодны!

Вось гэткія напышлівыя словы
Багоў прыслужніка яскрава выдаюць.
Дык што вы, новыя валадары,
Мяркуеце, што непахіснаю цвярдыняй
Сябе вы атачылі? Толькі ж я хіба
Не бачыў, як прагналі з трона тых
Мінулых двух валадароў [31] ...прагналі з трона Мінулых двух валадароў...— маюцца на ўвазе Уран і Крон, дзед і бацька Зеўса. ? I трэці,
Як гэта вызначана Небам, з ганьбай
З Алімпа упадзе яшчэ хутчэй.
Ці ты падумаў, што я аж дрыжу
Прад новастворанай дынастыяй багоў?
Не, я нізвання не баюся! А цябе
Прашу вярнуцца тою самай, што прыйшоў,
Дарогай. I майго адказу не чакай!

Ты пацярпеў ужо ад дзёрзкасці сваёй;
Яшчэ праз гэта гора нажывеш сабе.

Хай нажыву яшчэ сабе сто бед —
Не памяняю іх на вашую няволю!

Ці ж лепей быць нявольнікам скалы,
Чым паслухмяным вестуном Зевеса?!

За дзёрзкасць дзёрзкасцю я адплану!

Здаецца, што сябе ты ўтульна пачуваеш...

Утульна? Гэткай вось утульнасці жадаю
Я ворагам сваім, ды і табе, ў тым ліку.

Ты вінаваціш і мяне ў бядзе сваёй?

Я проста ненавіджу ўсіх багоў — за тое,
Што ліхам за дабро мне адплацілі.

Здаецца, што ты звар’яцеў дазвання.

Калі да ворагаў нянавісць ёсць вар’яцтва...

Цябе не вытрымаць было б, каб меў ты шчасце.

На жаль!

Зеўс гэтых слоў на ведае...

Яшчэ не ведае, ды час яго навучыць.

А ты — і сціпласці зусім не навучыўся...

З табою, памагатым ката, я не размаўляў бы,
Калі б яно было так.

Ты сказаць не хочаш
Таго, чаго жадае бацька твой?

Што ж, гэтую паслугу я яму завінаваціў.

А хіба ж не дзіця ты, не дурнейшы за дзіця —
Як думаеш, што я пра ўсё пачну расказваць?
Ні хітрасцю, ні катаваннямі не змусіць
Мяне Зевес пра таямніцу распавесці,
Пакуль ганебных тых не зніме ланцугоў!
Няхай імклівыя наводзіць бліскавіцы,
Няхай і завірухі насылае і няхай
Грымотамі зямныя нетры працінае —
Зеўс ад мяне даведацца не зможа
Пра тое, хто яго пазбавіць валадарства!

Калі табе зусім не здрадзіў розум,
Зрабі выснову ўсё ж з цяперашніх пакут.

Вось гэтак можаш гаварыць ты хвалям —
Не думай, што, каб вырваць Зеўса ўсмешку,
Я ганьбавць схачу душу сваю
Дурной пакораю і па-жаночы
Пачну заломваць рукі перад тым,
Каго я ненавіджу. Ды хутчэй
Вазьму я, несмяротны, ды памру!