Xор
Калі дадаць ты можаш штосьці да таго,
Што расказаў ёй пра яе блуканні,
Дык гавары. А не — дык выканай
Тады і нашу просьбу — пэўна ж, не забыўся...
Праметэй
Яна пачула ўсё пра шлях блуканняў свой,
Але праўдзівасць слоў маіх пацвердзіць трэба,
Таму, каб прадказанні мае спраўдзіць,
Я раскажу пра тое, што было дагэтуль з ёй.
Падзей было багата, і хачу я толькі
Спыніцца на апошняй частцы падарожжа.
Калі ў Малосскія палі прыйшла ты,
Да стромых гор Дадоны, дзе жыве аракул
Зевеса Феспратыйскага [24] Феспротыя — частка Паўночнай Грэцыі.
і дзе дубы —
О дзіва! — гаварыць умеюць. Вось яны цябе
Віталі так, як будучую жонку Зеўса —
Ці ж самалюбства тым не ўсцешана тваё? —
Тады ты, гнаная шаленствам, паляцела
Па беразе да бухты Рэі, і адтуль
Назад цябе пагнала бура. Мусіш ведаць,
Што тую бухту Іанійскай назавуць
Як памяць пра твае пакуты за смяротных!
Вось маеш доказ, што відно маім вачам
Намнога болей, чым вачам астатнім.
І пра далейшае і ёй, і вам скажу —
Працяг майго ранейшага аповяду...
Ёсць горад на краі Егіпецкай зямлі,
Каноб завецца ён, ляжыць пры вусці Ніла.
Там верне Зеўс табе ранейшы розум
Адным ласкавым дотыкам сваім.
Яму народзіш ты сыночка чорнага
Эпафа [25] Эпаф — літаральна значыць «народжаны ад дотыку».
, ён будзе ўздоўж і ўпоперак
Зямлю ўрабляць, арошаную Нілам, тую,
I ў пятым пакаленні пяцьдзесят дзяўчат [26] Пяцьдзесят дзяўчат...— маюцца на ўвазе сёстры Данаіды.
,
Ягоныя нашчадкі, вернуцца назад,
У Аргас, каб пазбегнуць шлюбаў
З стрыечнымі братамі; а яны, як каршуны
Што на галубак нападаюць, паімчацца
За імі ўслед, у шале нестрыманым.
Ды не дазволіць Зеўс тых шлюбаў згубных:
Пелазгава [27] Пелазг — міфічны цар Аргаса.
зямля іх пахавае целы,
Калі жанчыны падпільнуюць іх уночы,
I кожная свайго зарэжа мужа,
Крывёй запэцкаўшы лязо мяча двайнога.
Хай ворагам маім Кіпрыда [28] Кіпрыда — яшчэ адно імя Афрадыты.
так адпомсціць!
Але адна з дзяўчын [29] ...адна з дзяўчын — палонніца кахання...— Гіпермнестра, адна з Данаід, якая не забіла свайго каханага мужа Лінкея.
— палонніца кахання —
Забіць не здолее свайго каханка-мужа,
Займее славу баязліўкі — не забойцы.
I ад яе славуты род цароў пачнецца
У Аргасе... Ды падрабязнасці — расказваць доўга.
Галоўнае, што з таго роду выйдзе
Стралок-лучнік, які мяне ад болю
I ад пакут тых вызваліць навечна.
Мне гэта ўсё Феміда прадказала — маці
Тытанава старая. Як і што пры гэтым будзе —
Занадта доўга гаварыць і — без патрэбы.
Iо
Ах, гора, гора!
Ізноў востры боль мяне працінае
I мучаюць прыступы шалу,
I пякучым, як жалеза, джалам
Джаліць мяне авадзень!
Ад жаху стукае сэрца ў грудзях,
Вочы вылазяць з арбіт;
Вар’яцтва шалёная навальніца
Некуды гоніць мяне, язык мой нямее.
Патанае ў хвалях жахлівай хваробы
Маё збянтэжанае лапатанне...
Яна бяжыць прэч.
Страфа
Мудры быў, надта мудры той,
Хто меў думку глыбока ў сэрцы і першы
Абвясціў красамоўна, што шлюб павінны
Роўны з роўнаю браць —
Бедным, гаротным не трэба імкнуцца
Мець у сваяцтве багатых, пыхлівых.
Антыстрафа
Хай у жыцці ніколі
Вашае наканаванне, о Мойры, мяне
Зеўсу ў абдымкі не аддасць
I жонкай не зробіць іншага сына нябёс.
Жахліва бачыць, як лютуе Гера —
Топчучы, катуючы, гонячы злосна
Іо, дзяўчыну юную, на пакуты.
Эпод
Вядома, нармальныя шлюбы бываюць між роўнымі —
Каб толькі, о любоў, высокі бог
Не зірнуў на мяне з палкасцю няўмольнаю!
Змаганне з тым немагчымае —
З яго няма карысці;
I што ўсё ж з гэтага будзе?
I як жа мне цяпер
Ад улады Зеўса ўцячы?
Праметэй
Пыхлівы Зеўс, але навучыцца і ён
Мякчэйшым быць: жаніцьба, да якой
Цяпер рыхтуецца ён, прынясе канец
Яго ўладарству і ягонай моцы.
I гэтак здзейсніцца пракляцце Крона,
З якім той ад улады адышоў.
Не скажа, партунак дзе яго.
Мне толькі ён вядомы аднаму.
А так — няхай упарціцца Зевес
I ганарыцца безліччу грымот
Ды стрэл агністых, што з нябёсаў ён
Шпурляць умее. Не засцеражэ
Яго ад страты трона больш нішто.
Я ж бачу, як суперніка сабе
Непераможнага рыхтуе ён,
Які агнём зырчэйшым пекане,
Грымотаю гучнейшай загрыміць,
Трызубец Пасейдонаў паламае,
Які трымаў у жаху ўсю зямлю,
Ды кіне ў мора. Так спазнае Зеўс,
Якая розніца існуе паміж тым,
Кіруеш ці адно слугуеш ты.
Читать дальше