Сяргей Белаяр - Сустрэчны бой

Стралок-радыст кіўнуў. Паляк існаваў дзеля гульні — усё роўна, якая яна. Танкістам ён стаў пасля таго, як насыціўся

Поле — роўнае, як стол. Схавацца не было дзе — заставаліся толькі манеўр і хуткасць. Змагацца з магутнымі дальнабойнымі нямецкімі гарматамі ні савецкія, ні англійскія не маглі.

Немцы пачалі бой першымі. Нягледзячы на перавагу савецкіх танкістаў — узыходзячае сонца сляпіла ворага — немцы лёгкімі і большай часткай сярэдніх танкаў атакавалі карпусы Ротмістрава з флангу, тым самым вымусіўшы першы наступаючы эшалон на хаду мяняць напрамак атакі. Сумятнёй, якая ўзнікла ў шэрагах савецкіх танкістаў, скарысталася рота «Тыграў»: пры падтрымцы САУ, часткі Т-III і Т-IV цяжкая бранетэхніка атакавала чырвонаармейцаў з іншага боку.

Вакол Т-34 Доргаша ўздыбілася зямля.

Увараў злавіў бліжэйшы T-IV у тэлескапічны прыцэл і крыкнуў:

— Можна!

— Атрымай! — рыкнуў камандзір танка. Услед рушыў стрэл. Аляксей нездарма лічыўся адным з лепшых наводчыкаў — даўбешка ўдарыла варожы танк у лоб кор­пуса і без цяжкасці прабіла браню. — Гатовы!

Са звонам вылецела з казённіка пустая гільза, запахла порахам.

Сяржант схапіў новы снарад і загнаў яго ў гармату. Своечасова.

— «Тройка» злева! — папярэдзіў лейтэнант, паварочваючы вежу.

Увараў прыпаў да прыцэла, навёў перакрыжаванне на T-III і крыкнуў:

— Можна!

Лейтэнант стрэліў. Нямецкі танк рэзка сышоў направа — механік-вадзіцель быццам адчуў, што ў машыну трапіць снарад. Даўбешка ўрэзалася ў зямлю, падняўшы вялікі слуп травы і пяску.

— Прамазалі! Зараджай! Хутчэй!

Аляксей вырваў з кладкі снарад і ўвагнаў яго ў ствол.

На гэты раз пазбегнуць сустрэчы са стрэлам T-III не змог. Снарад трапіў яму ў вежу.

— Ёсць! — радасна закрычаў Пётр, але ўжо ў наступную секунду змяніўся ў твары — адзін з «Тыграў», выпусціўшы чорнае воблака дыму, накіраваўся насустрач Т-34. Гармата пачала лавіць цэль.

—Ілья!

— Бачу, камандзір! — адгукнуўся Купчын і, дадаўшы хуткасці, узяў налева, каб праз некалькі метраў спыніцца, павярнуцца на месцы і пакаціць направа. Ад рэзкіх рухаў танкістаў кідала на сценкі.

Для пушкі «Тыгра» пяцьсот метраў — не адлегласць, але варожы стралок здолеў прамахнуцца. Затое прыцэльна паклаў снарад Т-IV. На шчасце, браня Т-34 вытрымала стрэл.

— Снарад! — запатрабаваў камандзір танка.

— Можна!

Доргаша апярэдзілі — хтосьці з суседзяў першым падбіў «чацвёрку». Танк атрымаў снарад у стык вежы і задыміў. З люкаў пасыпаліся немцы.

Карко пачаў страляць па ворагу з кулямёта. Пры гэтым на твары Аляксандра не завагаўся ніводзін мускул — паляк набіраў балы. Пераважная большасць удзельнікаў пазбягала знішчэння аватараў, бо адна справа — браніраваныя машыны, а зусім іншае — асобасныя абалонкі. Стралок-радыст быў падобны да робата.

Кожная сотня метраў каштавала сапернікам немалых страт, аднак ні Чырвоная армія, ні Вермахт паварочваць не збіраліся. Перамога значыла занадта шмат...

Баявыя парадкі змяшаліся. Ад прамых пападанняў танкі ператвараліся ў вогненныя шары. Ад дэтанацыі боекамплектаў зрывала вежы, зляталі гусеніцы, адрываліся каткі і распырскваліся кроплі распаленага металу.

Не хацелася і думаць пра тое, як даводзілася дзядам у далёкім сорак трэцім.

Адзіночных стрэлаў было не чуваць — стаяў суцэльны грукат. Поле бою завалакло дымам, і арыентавацца атрымлівалася выключна па сілуэтах. Нягледзячы на тое, што бітва была ўсяго толькі гульнёй, абодва бакі змагаліся адчайна.

Па брані барабанілі аскепкі, кулі і камякі зямлі. З шчылін цягнула выхлапамі і порахам. Ад дыму слязіліся вочы, вымаць снарады з укладак і валізак даводзілася ледзь ці не навобмацак. Ляск глушыў — каб пачуць адно аднаго, танкісты крычалі. Механік-вадзіцель тузаў рычагі і ціснуў педалі. Т-34 то рэзка спыняўся, то ірваўся наперад, то віляў, як папяровы караблік у бурным вясновым ручаі. Доргаш страляў бесперапынку. Эфір ператварыўся ў сапраўдны кацёл чалавечых эмоцый, на радыёхвалях рабілася нешта няўяўнае...

Танкістаў Ротмістрава падвяла рызыка — захопленыя наступленнем, яны патрапілі пад шчыльны агонь StuG III. Нямецкія САУ адзін за адным выбівалі савецкія і англійскія машыны.

Не пашанцавала і экіпажу Доргаша. Кумулятыўны снарад трапіў у левы борт насупраць месца механіка-вадзіцеля. Па Т-34 быццам ударылі кувалдай, адсек у адно імгненне напоўніўся дымам і агнём.

— Пакінуць танк!

Увараў штурхнуў металічны блін і літаральна вываліўся з падбітай машыны. У вачах дваілася, а ў вушах стаяў звон. З рассечанага лба цурчэла кроў.