Алесь Яфімаў - Каменная ноч

— Хай будзе так. Але ж самае галоўнае ў тым, што ты ведаеш: няма паблізу такога астэроіда ці каметы, які б мог адным махам вынішчыць усё жыццё. Нават калі ляснецца такая ж глыба, якая калісьці забіла дыназаўраў, частка людзей, а зна­чыць — чалавецтва ў цэлым — гэта перажыве. Будзе адкінута ў развіцці на пару стагоддзяў назад і ўсяго толькі. Але ж твая задума не спраўдзіцца. Тым не менш, сучасная дыягностыка дазваляе сказаць, што ў бліжэйшай перспетыве — на тваё жыццё хопіць — нічога такога з Зямлёй не сутыкнецца. Усё, канец.

— Я дакладна ведаю, што каметы могуць быць доўгі час нябачнымі для даследчыкаў. А калі яны заўважаць небяспеку — будзе позна. Чалябінскі метэарыт паказаў, што чалавецтва і сёння безабароннае прад космасам. Акрамя гэтага, я ведаю, што выбух метэарыта ў атмасферы можа справакаваць сістэмы папярэджання пра ядзерны напад. І тады, дзякуючы аўтаматызацыі гэтых сістэм, можа пачацца атамная вайна. Дастаткова будзе запуску адзінай ракеты... Яшчэ я ведаю, што і адносна невялікі метэарыт можа прывесці да землятрусаў, цунамі, вывяржэння вулканаў... Гэта будзе вельмі брудна і страшна, а мне не хацелася б, каб людзі пакутавалі, але...

— Усё роўна, гэта не будзе агульным канцом, не спраўдзіць тваіх чаканняў. Усё будзе дарэмна.

— Але ж я не веру. Я маю пацверджанні, што вера мая небезгрунтоўная... І гэта мне дапамагае...

— Ты павінен разумець, што гэта вельмі малаверагодны факт...

Да размовы далучыўся Добры:

— Усё гэта — вялікае глупства. Я разумею, што ты лічыш сябе пакрыўджаным што табе кепска, няма каму суцешыць... Але ж ты ідзеш не па тым шляху... Ты ідзеш насуперак Богу, але не спрабуеш ісці насустрач...

Пасля гэтага Добры пачаў чытаць дваццаць другі псалом. Псалом гэты раней чытаў і Ён сам, калі было невыносна кепска і неверагодна крыўдна, калі нідзе не мог знайсці паратунку, апрача як у Бога. І тады чытаў яго, спачатку з паперы, пасля на памяць — нават не столькі для таго, каб звярнуцца да Бога, колькі для таго, каб суцешыць сябе. Але даўно ўжо не звяртаўся Ён да Святога Пісання. Тым не менш, цяпер чамусьці прыслухоўваўся да кожнага слова, якое агучваў Добры:

— Гасподзь — Пастыр мой; я ніякай нястачы не мецьму: Ён пасвіць мяне на пашах зялёных, на ціхія воды водзіць мяне. Ён душу маю мацуе, кіруе мяне на сцежкі праўды дзеля імя Свайго. Калі я пайду далінай смяротнага ценю, не ўбаюся ліха, бо Ты са мною; Тваё жазло і твой посах — яны супакойваюць мяне. Ты перада мною паставіў трапезу на вачах у маіх ворагаў; намасціў алеем галаву маю; чара мая перапоўнена. Так, ласка і мілажаль хай будуць са мною ва ўсе дні жыцця майго, і я буду ў доме Гасподнім многія дні.

Пасля гэтага ўжо прызабытага псалма Яго напоўніў нейкі незвычайны спакой, сумны і шчымлівы, але ў той жа час — светлы і прыемны. І цяпер Ён ляжыць у цішы, прасякнуты гэтым светлым спакоем. І ні Злы, і ні Добры не дазваляюць сабе яго парушыць. Ён вырашае гэтым разам не думаць пра халодную каменную глыбу, не імкнуцца яе прыцягнуць, а заснуць як мага хутчэй, пакуль спакой гэты не развеяўся...

НОЧ ВОСЬМАЯ

Памятай пра смерць.

Аўтар невядомы

Ён ляжыць на сваім няўтульным ложку на спіне, амаль як нежывы. Толькі водбліскі на стомленых вачах Яго, час ад часу на імгненне згасаючы, даюць зразумець, што Яго павекі рухаюцца. Значыць, жывы. А так няма ні тое, што ніякіх іншых рухаў — нават дыханне цяжка заўважыць. Ледзь бачна, як коўдра на яго грудзях павольна ўздымаецца і апускаецца. І толькі павекі рухаюцца, як механізм нейкага дыяпраектара, змяняючы адзіны кадр тым жа самым — амаль бясконцай колькасцю аднолькавых кадраў.

Яшчэ раз вяртаецца Ён да замкнёнага кола думак: самагубства — няшчасны выпадак — глабальная катастрофа. Пра нешта разважае. Чамусьці прыпыняецца на тым моманце, калі вырашыў, што аптымальным варыянтам будзе няшчасны выпа­дак, а да ідэі адносна нейкай усеагульнай катастрофы яшчэ не дайшоў. Нібыта ў апраўданне на ўсе папярэднія заўвагі Добрага і Злога, вырашае агучыць сваю праўду, бо ведае, што яны заўжды слухаюць:

— Спачатку я хацеў, каб метэарыт — маленькі — уляцеў праз акно і размажджэрыў мне галаву. Траекторыя, у прынцыпе, верагодная. Аднак, бруд, непрыемнасці з пахаваннем... Да таго ж я разумею, што нават такі метэарыт прабіў бы падлогу — магчыма, пацярпелі б суседзі. Было б крыўдна, калі б выпадкова загінуў яшчэ нехта. Калі памірае адразу шмат людзей — іх асобы быццам бы пераходзяць на другі план, колькасць ахвяр ператвараецца ў статыстыку... А калі адзін чалавек — сітуацыя выглядае больш трагічнай... У такім выпадку маім родзічам далі б нядрэнную кампенсацыю... Магчыма, маё імя назаўжды б увайшло ў гісторыю ў сувязі з гэтай незвычайнай падзеяй... Пасля мне падало ся, што такі варыянт усё ж малаверагодны. Я падумаў, што будзе лепш, калі каменная глыба разбурыць цэлы дом, раён ці нават увесь горад... Гэта выратавала б не толькі загінулых, але і астатніх — жывых... Магчыма, яны б яшчэ раз усвядомілі, што чалавечае жыццё — неверагодна крохкая рэч. Што сёння ты жывеш, а заўтра — нейкая выпадковасць — і цябе можа ўжо не быць. Людзі забыліся на гэта... Яны марнуюць жыццё на розныя бязглуздзіцы... Гэта ўжо нават не мяшчанства, гэта... чорт ведае што... Калі не памыляюся, Рэй Брэдберы сказаў, што людзі — ідыёты, бо замест таго, каб рабіць касцюмы для сабак і шэраг іншай непатрэбшчыны, яны маглі б развіваць навуку і рухаць прагрэс наперад... Ці неяк так...