Уладзімір Караткевіч - ....Трэба церабіць сваю сцежку Дзённік 1965-66 гадоў

Між тым, экспазіцый столькі, што і на такой плошчы не было дзе іх размясціць. Змагаліся з мастакамі за кожны экспанат. І вось…

На 1300 м. трэба размясціць аддзелы археалагічны, феадалізму, капіталізму, рэвалюцыі, сацыялістычнага будаўніцтва, вайны (1 зала і дыярама “Мінскі кацёл”), камуністычнага будаўніцтва і цэлы паверх новага будынка – прырода і краязнаўства (важнае, перш за ўсё, для школьнікаў).

А гісторыя для ўсіх беларусаў і гасцей. Адна рэспубліка з 15 не мае свайго гісторыка-краязнаўчага музея. І не будзе яго мець пры цяперашняй палітыцы. А ёсць жа ўнікальнейшыя экспанаты: жытло чалавека з касцей жывёл – адно яно можа карыстацца еўрапейскай славай; дзе яно змесціцца ў старым будынку. А рэчы з музея-палаца Паскевіча?

Я не кажу ўжо аб няправільнасці гэтага ўчынку з палітычнага боку. Частка гісторыі не можа быць большая за цэлую гісторыю. Айчыная вайна – славуты этап, але яна будзе займаць больш месца, чым усе 800 г., рэвалюцыю, Грамадзянскую вайну, 50 год савецкай улады, барацьбу Заходняй Беларусі.

А Кастрычніцкі зал, спецыяльна пабудаваны і распісаны. Цяпер яго пераафарбоўваюць, аформлены толькі дзеля гэтай мэты.

Часціна большая за цэлае. Ленін, значыцца, меншы за іх усіх. А калі ім так патрэбна свая слава, то ці камуністы яны? Словам, буйнейшая навуковая ўстанова пасля акадэміі, вялікі навукова-метадычны цэнтр, магчымая слава наша – ляснулі. Але каму патрэбная наша слава? Каму, калі яна не патрэбная нават многім з нас.

…Так праходзілі дні. Кожны, чорт яго бяры, як крыж. Пэўна, здохну раней часу ад разліцця жоўці або інфаркту.

31 паехалі мы з Адамам, Марыяй і Алікам [30] у Гудагай. Маці засталася адна. Павінна была прыехаць пляменніца [з Оршы], але не прыехала. Маці адзін вечар была ў Алешкі, другі – у дальніх сваякоў.

А мы паехалі. Доўга стаялі на віядуку і чакалі ўначы. Пасля селі. Вельмі ўдала зрабілі перасадку ў Маладзечне на Гудагайскі цягнік (некалькі хвілін прастаялі) і зноў паляцелі ў ноч. Я люблю гэтыя мясціны. Паўсюль яшчэ хутары. Рэдкія агеньчыкі ў снезе. Міргаюць здалёк. На станцыйках аранжавае святло праз вокны, цішыня.

Прыехалі на станцыю. Сустрэлі нас там. Прыйшлі ў хату. Усё тое самае. Цудоўная яліна. Стол у вялікім пакоі, старая гравюра, на якой суд над Хрыстом (словы, якія казалі першасвяшчэннікі і члены сінедрыёну, напісаны ў іх каля рота на сувоях-не сувоях, словам, на месцах, абведзеных рамкамі). “Тышчу гадоў” гравюры. Спакойны няспешны наіў. Глядзі сабе, чытай, даведвайся, як гэта яны яго судзілі – нібы пратакол з архіваў копнага суда. За гадзіну ўзнялі чарку за стары год, а там кшакуўкаю адзначылі і новы. Добра мне там. Ды й увогуле з Адасём добра і спакойна. Каго б не хацеў ніколі страціць, то гэта яго.

1 лютага. Аўторак

Ну а што паспела здарыцца ў гэтым годзе? І многа, і мала. Паспрабую ўспомніць. 1 студзеня цэлы дзень сядзелі з Адамам, мамай ягонай і іншымі ўдома. Гаварылі пра многае, спрачаліся, пілі, як губкі, але п’яныя, здаецца, не былі. Прынамсі, не дужа былі. Госці троху сядзелі. Вечарам былі ў клубе, слухалі канцэрт. Глядзелі “Прымакоў”. Весела было. І зганобілі мяне тут гудагайскія “бабы, брыдкія богу”, як казалі бацькі хрысціянства, – ну, ледзь не да апошняга. Ану іх, словам!

Былі наступнага дня на хутары ў Марыі. Добры чалавек дзядзька Карл [31]. Але цяжка хадзіць па кладках з хутара на хутар, у клуб і назад. Над стронгавымі ручаінамі, над чорнай і шумнай уначы вадой (бо адліга з’ела лёд і моцна папсавала снягі). Каб гэта на Рыгоравай радзіме, то сто разоў утапіўся б. Там лічаць, што парэнчы рабіць ля кладкі – нявартая справа і залішняя праца. Абыдзецца, маўляў, і так. У мінулым, праўдзівей, пазамінулым годзе я там ледзь не сплыў у Ваўчэнскае возера.

Але няхай сабе і кепска хадзіць – ёсць у гэтым тое, чаго ніколі не сустрэнеш у ідыёцкіх гарадах: водар расталага снегу ўначы, вільготны цяжкі вецер, шум вады і вербаў, хутарскія агеньчыкі сярод разводдзяў.

Калі і надалей будзе так, калі даб’ем вёску – і зямля, і душы давеку застануцца абкрадзенымі.

А гэтага, мяркуючы па ўсім, нядоўга чакаць. Калі, вядома, нічога не зменіцца. Не хапае хлопцаў. Нават у “Прымаках” некаторыя ролі гралі дзяўчаты.

А ў той вечар, другога, гэты клуб з пацьмянелымі сценамі, з шэрай пабелкай, са сцэнай, на якой ляжыць лубін (дзеці сыплюць яго пад ногі танцорам), са сляпым харошым чалавекам-гарманістам і з нешматлікімі хлопцамі, якія лічаць, што яны тут цары і багі, ды цераз грыб плююць. Я там заеўся з адным, збольшага, відаць, таму, што пыхатых не люблю, ды й напіты трохі быў.