Пётра Садоўскі - Дзьве душы - Русскій мір і Беларускі сьвет у слове

“Рускі сьвет” адчыняўся для мяне паступова перш за ўсё праз мову і простыя побытавыя дэталі. Так, мыючыся ў лазьні на “рускай поўначы” ў Каргапалі (падчас турпаездкі на Салаўкі), я прыйшоў з сваім бярозавым венікам, “па-буцькаўску” акуратненька зьвязаўшы дзьве жмені тоненькіх галінак крыж-накрыж бліжэй да лісьця і сьціснуўшы камлі, перавязаў іх другі раз тугім шнурочкам. Потым гладзенька абрэзаў. Каргапальскія хлопцы венікі таксама ламалі, як тую “сирень”, потым прыхоплівалі абы-якім вязьмом бярозавыя дубцы ўсяго адзін раз, таму калючыя канцы веніка растапырваліся, як індычыныя хвасты. Хвастаючыся такім уруччам, дзецюкі дзірапалі адзін аднаму бакі ды мацярылі гарадзкія ўлады, што тыя пабудавалі цесную лазьню. У “моечной” паміж заходамі ў парылку адзін дзядзька ўгледзеў нетутэйшую канструкцыю майго веніка, і хутка ўжо каргапальскія мужыкі разглядалі яго, як колісь “пры саветах” прыпаркаваны Мэрсэдэс. Даведаўшыся, што я зь Менску, адрэагавалі амаль далеўскай прымаўкай: “Литвин-куркуль не доспавши сено косит!”. У вестыбюлі лазьні вісела аб’ява (даслоўна): “Во избежание потери веника просьба забирать выходя в буфет”. Гэтая далікатная аб’ява нагадвала, што ў “моечной” венік могуць скрасьці. Праўда, на дзявярах буфета вісела таблічка: “С веником не входить!”. Умом Россию не понять... У таго ж Даля, дзе гаворыцца, што злодзеі бываюць дурнавата-хцівыя і разумныя, чытаем: “Хороший вор возле себя не гребёт”. А тут грэблі.

Набраў, наламаў, нарваў, украў... Неяк усё похапкам, бягом, на жывую нітку. Наламаў дроў, зачаў ляды ды ня даў рады ... Гэта нашы беларускія выразы, што характарызуюць гаспадара, які жыве ў аднапавярховай недабудаванай хаце зь незачыненымі дзьвярамі. Але яму ўсёроўна цесна.

Пасьля працяглай адлучанасьці ад першасьвету, на пачатку 80-х, калі, як бы сказалі ў нас дома, “бралася на адраджэньне”, праз “Майстроўню”, “Роднае слова” на бураўкінскім тэлебачаньні, чытаньне Максіма Гарэцкага, невядомага Купалы, працы ў Акадэміі навук мне сталі да болю блізкія радкі Янкі Купалы : Не шукай ты шчасця, долі / На чужым, далёкім полі, / Гэт, за шумным лесам-борам, / За шырокім сінім морам / Не шукай ты шчасця, долі! / Ты ўсё знойдзеш гэта блізка, / Там, дзе маці над калыскай / Табе песні напявала, / Як малога калыхала, / Толькі ўмей шукаці блізка! ...

Потым я прачытаў тое ж у Тараса Шаўчэнкі: “Нема на світі України, / Немає другого Дніпра, /А ви претеся на чужину / Шукати доброго добра ...

Пазьней межы беларускага (ліцьвінскага) гістарычнага сьвету я пачаў адсочваць на мапах паводле так званых лексічных ды фанэтычных ізаглосаў. У эпіграфе да тэксту сярод прымавак “русскага народу” з двухтамовіка Даля ёсьць адна, што вызначае межы нашай прасторы паводле фанетычных прыкметаў: “Литвин и мертвый дзекнет». Працуючы ў 70-80-х гадах мінулага стагодзьдзя навуковым супрацоўнікам у Лябараторыі экспэрымэнтальнай фанэтыкі АН БССР, мне даводзілася паводле гаспадарча-дамоўнай тэматыкі з Ленінградзкім інстытутам далёкай сувязі рабіць па пэўнай праграме палявыя запісы беларускай мовы бацькоў і расейскай мовы іхных сыноў прызыўнога ўзросту ды кантактаваць з ленінградзкімі і маскоўскімі мовазнаўцамі, што вывучалі фанэтычныя зьявы на памежжы Беларусі і Расеі. Нават паводле маіх тадышніх расейскіх калегаў, дзеканьне сягала далёка за Смаленк. Адна з удзельніц той праграмы, вучаніца Рэфармацкага, напісала артыкул з красамоўнай назвай “Дзеканьне ў Маскве”. З гэтай нагоды я тады ўпершыню прачытаў уважліва філялягічным вокам сцэну “Карчма на литовской границе” з пушкінскага “Барыса Гадунова”.

Рэмарка аўтара: Среди иных Григорий Отрепьев.

Мисаил: “Что ты закручинился, товарищ?

Вот и граница литовская, до которой так хотелось тебе добраться.

Григорий: Пока не буду в Литве, до тех пор не буду спокоен.

Варлаам: Что Литва тебе так слюбилась? ... Литва ли, Русь ли, что гудок, что гусли: всё нам равно, было бы вино ... да вот и оно! ...

Григорий (хозяйке): Куда ведёт эта дорога?

Хозяйка: В Литву, мой кормилец, к Луёвым горам.

Григорий: А далече ли до Луёвых гор?

Хозяйка: Недалече, к вечеру можно бы туда поспеть ... Будто в Литву одна столбовая дорога ... Вот хоть отсюда свороти налево, да бором или по тропинке до часовни. что на Чеканском ручью, а там прямо через болото на Хлопино, а оттуда на Захарьево, а тут уж всякий мальчишка доведет до Луёвых гор ...

Вельмі красамоўная асоба Варлаама: “Литва ли Русь ли, ... всё нам равно, было бы вино ...” . І гэта частка рускага сьвету. А дзе ж пачынаецца Літва для маскавітаў часоў Лжэдзьмітрыя? Каля Луёвых гор, ля Хлопіна ды Захар’ева... Пушкінскія мясьціны, ўзгаданыя ў “Барысе Гадуновым”, ня край сьвету ад Масквы!