Рәдиф Гаташ - Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке)

Кайт тагын да шигыремә май кичендә!
Вагыйф [4] Вагыйф – азәрбайҗан шагыйре. ны яттан сөйләвең исемдә,
«Күпләрне оныттым бугай» дисең дә
Яшисең син төрки моңнар өчен дә…
Кайт яңа шигыремә май кичендә!

Сагынып сине, лаләләр күз ача,
Казанда нәркисләр хәлеңне сораша.
Яшел яз! Йөрәкләр серләшә очрашса
(Карт күңел гөле дә үрелә Кояшка?),
Кайт: сине сагынган гөлләр күз ача…

Булса да уеңда диңгез, фонтаннар…
Ак шомыртлар – илдә, түгел анарлар.
Саф татарча яңгырап, аһәңсазлар,
Гашыйк җырын сиңа җиткерсен алар, —
Ә Казанда сагыну хисен – фонтаннар.

Килде чәчәк ату вакты кешегә! —
Суытса да кинәт, күңел төшермә,
Кырау төшермә тик бәхет хисеңә!
Җилгә әйт, кагылса ут-чәчеңә,
Исен китерсен сагынган кешеңә!

Кайт Казанга – шигыремә! – май кичендә,
Вагыйфка гашыйк итәрсең мине дә,
Йөрик шигъри лаләләр, моң эчендә,
Тугры булып төрки дөнья хисенә
Казанымда – гаҗәеп май кичендә!

Гүя айнып китте җырым:
Кем әле илһамчысы?
Багышланды кемгә – җанда
Яшемнең соң тамчысы?
Тәкәббер салкын ярнымы ул
Аңлар дип җан ышанган?
Сәгыйть Рәми «Җәмилә»се…
Шәүләсенә охшаган
Гүзәл тән…
Шуңамы, озак
Табынганмын, бакканмын?
Күккә ашып, илһам көтеп,
Гакылымнанмы шашканмын?
Тәңрем, ярамыйдыр ул – кызга,
Илаһ санап, баш ию?
Потка табыну – бер гөнаһ,
Бөек языктыр Сөю!
Шул юлга багышланган җан, —
Рух түгел, хис ялчысы
Түгелме мин? Бәлки, рәшә —
Алдап тарткан яктысы?
Гүя айнып уйлыйм: болай
Яшәвем, бәлки, оят?
Хыял – тик чынлыктан шәүлә,
Сөю дә алдану мәллә?!
Соң кабат, Дөнья, уят!

Ләйлә сурәтен бар кылды яр кулы! —
Шуның белән фәкыйрь җанны хан кылды:
Рәсемдә тиңе юк гүзәл… Ходаем!
Ни әйтәсең, яр, син Ләйлә аркылы?

Алдында гөлләр, җан өргән кем тыны?
Кулында саз – алтынмы аның кылы? —
Сихри көеннән тын калган табигать;
Кайда дәшәсең, яр, шул моң аркылы?

Кичке кояш алсулый сахра-кырны,
Чиксезлек бу – юк башы һәм ахыры…
– Дөнья, яшәү, сөю – бөек, илаһи! —
Дисеңме, яр, миңа сурәт аркылы?

Мәңгелеккә юл суздыңмы, яр кулы?!

Шәрабым соң сиңа агумы булды?
Утырганмы балым —
Ачымы булды?
Тетрәнеп, мин гөлчәчәккә кагылдым —
Бәхетемнең, аһ! шулмы ахыры булды?

Сусын тапмас, ут капкан хәлгә тардым.
Ялкынланып үз гөлем – дөрләп яндым…
Тигезсезләр! – нишләдек: бер үбү бу…
Яшь йолдызга бәрелеп җан, көлгә калдым!

Нинди сер соң бу юлларда? Уйланам…
Ни кагыла күңел-кылга? Моңланам.

Җирдә юкса аз мәллә үкенечләр —
Өндә дә һәм төштә дә шундый хисләр!

Сөюең белән хушлашу яшь көе…
Яшьлек белән саубуллашу, яшь коеп…

Чынга ашмый сүнә җанда хыяллар,
Чәчәк аталмый, өметләр сулалар.

Әверелсә гомерең гамь үзәгенә,
Фаҗигаләр күчә җыр йөрәгенә!

Иҗат бәхете, дип тә сөйлиләр, имеш.
Ә бит бәгырьдән өзелә һәр җимеш!

Ни әйтим мин?
Беләм: Җирдә үз юлың…
Әзер, димен,
Сиңа җылы сүз, кулым…
Таяныч ул! —
Юл башланмый хуплаусыз.
«Бәхетле бул!»
Дип кабатлыйм туктаусыз.
Биеклеккә
Ашканыңны күрсәмче! —
Бер көн күккә
Сәер кошым күчкәнче…
Әйт, кая дип
Рух канатың җилкенә?!
Моратка бит
Ирешү – Хак иркендә…
Тугры һаман
Сиңа догам – Каләм, сүз…
Шулай калам —
Ихлас җанга таян, Кыз!

Кызлар, быел һәммәгез ут чәчлеме?
Сары көнбагыш сез – Кояш чәчтеме

Йөз-чәһрәгез тирәли ул төсләрне?
Яшьлек алтынымы назлый күзләрне?

Ничәгезне мин, тик Аңа охшатып,
Күбәләктәй, якын бардым, җан атып. —

Ничә күлмәк иясен (аллы-гөлле!)
«Танып», утка очып килдем мин – тиле…

Ялгыштым шул! Кызлар, тере ялкын сез,
Гүя игезәктәй охшаш-матурсыз…

Алдансам да, ярыма әйтер сүзне —
Серне чишмәдем, – саклады Хак үзе…