Рәдиф Гаташ - Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке)

Әле һәр көн, һәр мизгел җанга шакый:
Кыйммәт булачак, ди, Сөю, җыр хакы. —
Гомер белән түләнсә дә, йолдызым,
Балкыт юлны – килсен илаһи якты! —

Озак еллар, соңгы җырыма чаклы…

Илаһым! Бу җанымны үзең
Тугры юлга салса идең! —
Ул юл – шул: йолдызымнан гел
Аерылмыйча янса идем!

Хаҗда, Кәгъбә ташын үбеп,
Ләйлә өчен ауруын —
Сөюен мәңгелек ит, дип,
Мәҗнүннең ялваруын
Исеңә төшерәм… Минем хәл
Шуңа тиң, Тәңрем, бүген.
Сәҗдәгә егылсам, хисем
Әллә ул изге түгел?

Әүвәл без – Син яраткан җан,
Аннан соң – сөю колы…
Мәхәббәткә юл уза тик
Бөек әмерең аркылы…

Кичер дә уем, ярлыка
Гөнаһлы гашыйк җанын.
Ялвара сиңа… Һәм ярына —
Догасы ихлас аның!

Илаһым! Һәр дөньяңда җан
Ак юлыңда калса иде,
Иманлы яшәп, пакь сөеп,
Ахыргача янса иде! —

Тугры юлдан барса иде!

«Иерусалим кызлары, сез
Ишетәсезме, ялварам
Иртән – ак күңелем белән
Һәм яшь җәйраннар исменнән
Ялварам таңда, янам:

– Уятмагыз сөйгәнемне,
Ул арган, йокласачы…
Уятмагыз мәхәббәтне,
Ул үзе уянганчы…»

Бу – «җырлар җыры» Тәүраттан…
Ерак халыклар таушы
Ник шулай якын тоела? —
Чынлыгы, беләм, ачы…
– Уятма, – дисең бит син дә, —
Тимә арган хисләремә! —
Шуңа шагыйрьнең аһы…

Тик хәтерлим үз җырыңны:
– Кем, ышанып җаныма,
Серенада-гимн белән
Нур сузар хыялыма —
Яктыртыр кем дөньямны? Кем
Кушылыр җан җырыма?!

Уятырга телим сине,
Үз вакытын көткән җанны —
Татар кызын – бөре хисен,
Гүяки шигъри таңны…

Милләт кызлары, ишетегез,
Иртән сезгә ялварам:
– Уятыгыз Мәхәббәтне!
Бөек җыр көчен, Моң, Дәртне
Алган ул кыз Алладан:
Балкысын халкым күгендә,
Уятыгыз! – мин янам,
Уятыгыз! – ялварам…

Азат булмадым шул – булмам гомергә:
Язган миңа гүзәл коллык күрергә.

Изге санап шуны, горур мин яшим.
Күңелемне тутырган яшерен яшем! —

Кимеми гамь кайнаган савытымда,
Илаһи бу бер халәт хәятымда.

Хисләр язмыштан узыйк дип шашса да,
Бу бәхетне алмашмам мин башкага.

Яраткан Хак мине шулай – бар иткән:
Шәрык-гаребкә бер (!) гыйбрәт яр иткән.

Ашыкмыймын касә төбен күрергә:
Азат түгел, гашыйк булыйм гомергә!

Анда ни сөйли фонтаннар?
Монда никтер сүзсез алар…
Уфада…
Синсез – хатирәләр өнсез,
Бар табигать гүя телсез…
Уф, Алла!

Анда ни сөйли фонтаннар? —
Гаташтай шаулыймы алар
Казанда?
Ә монда кырыс көз йөзе,
Яфрак күмә безнең эзне
Һаман да.

Анда ни сөйли фонтаннар?
Каршыңа атыламы алар —
Узганда?
…Йолдызың шул ук – биектә:
Күзләрем монда да күктә —
Чулпанда!

Анда ни сөйли фонтаннар?
Бәлки, арып, йоклый алар?
Уф, Аллам…
Салкын бу юлы Матурлык,
Синсез башкача кайту юк
Уфама!

Ни китәрде Әфганда синең һушны?!
Һират гөле йә биек Һиндикушмы?

Азәрдә соң, төрки күзләр карагач,
Арагызга кердеме ут-Карабах?

Һәм Азия – Термез, Карши капкасын,
Таулар белән хушлашып, бер япкач син,

Күпме ерак китсәң дә дисең, алар
Озата килә… гел күренә шул таулар.

…Күңел языңда таулар күп булганга,
Сәяхәткә дәштем Идел, Чулманга…

Тик моңыңнан гүя туфан ташты да,
Мин дә тау (!) салдым аягың астына…

Карадык икәү кыядан дөньяга…
Туктаган, килеп, хыяллар – Уфага!

Биеклекләр, мөгаен, язмышыңда,
Иркен сулый тауларда җаның шуңа…

Онытма: елады монда Гаташың,
Агыйделнең кочып изге ак ташын…

Әкияттәге өч патша кызы, гүя
Утыра идегез тәрәз янында,
«Шәмдәлләрдә утлар» яндымы ул кич,
Әллә ялкын иде гашыйк җанымда?

Матурлыкның таҗлы өч кызы, гүя
Татар өметенең өч ак нуры Сез, —
Моң-бәхетегез булсын халкыма тоташ, —
Җаныгыз ил гаменнән аерылгысыз!

Өч карашны тоям, өч холык-фигыль,
Фал китабымда – өч язмыш иясен…
Синең туган көнең бу, йолдызым! Тик
Өчегезгә дә килә баш иясем!