Adam Przechrzta - Chorangiew Michala Archaniola

- Czy naprawdę nie możemy pogadać gdzie indziej? Moja towarzyszka zmierzyła przestraszonym spojrzeniem niezbyt wytworne wnętrze.

- Pamiętaj, że jesteś twardym, wyszkolonym zawodowcem, ta świadomość ci pomoże - odparłem kpiąco.

- Ale nie wiem, czy byłam szczepiona na wszystkie choroby zakaźne, a nie wygląda na to, żeby tu ktoś zawracał sobie głowę higieną - odparowała.

- Państwo życzą? - Strzepnęła brudną ścierką kelnerka.

- Dwie butelki wody mineralnej. Nieotwarte - zadysponowała blondynka.

Usiadłem przy jednym z wolnych stolików, odruchowo sadowiąc się twarzą do wejścia; stolik był dwuosobowy, a krzesła ustawiono naprzeciwko siebie, „studentka” musiała więc siłą rzeczy zająć miejsce vis-à-vis mnie. Uśmiechnąłem się złośliwie, widząc, jak ogląda się nerwowo. Pozycja plecami do drzwi to koszmar każdego zawodowca, tak siadają tylko cywile. Pierwsze, co robi profesjonalista w lokalu, to zajmuje miejsce plecami do ściany i rozgląda się, kto siedzi w podobnej pozycji. Bo tylko tacy ludzie mogą stanowić dla niego zagrożenie.

Kelnerka z łoskotem postawiła przed nami zamówioną wodę mineralną i dwie szklanki. Na oko nawet czyste. Podziękowałem jej uśmiechem i uregulowałem rachunek. Nikt nie zgłosił zastrzeżeń odnośnie do mojego szowinistycznego zachowania.

- No więc? - Spojrzałem w oczy siedzącej naprzeciwko dziewczynie. - Co to ma znaczyć?

Przez moment wyglądała na zmieszaną.

- Chodzi o rutynową działalność kontrwywiadowczą - poinformowała. - W końcu zadawałeś się z tymi Rosjanami, a jednej panience nawet zaoferowałeś gościnę. Sprawdzaliśmy, czy nie jesteś śledzony, no i przeczesaliśmy twój dom na obecność pluskiew.

- Myślisz, że Koszka założyłaby mi podsłuch?!

- Nie wiem - odparła rozsądnie. - Nie znam laski. Co prawda na razie jest tylko studentką akademii FSB, ale mogłeś być jej pracą dyplomową…

Zacisnąłem usta, jednak nie podjąłem kłótni, moja rozmówczyni miała rację: interesy Polski i Rosji momentami mocno się rozmijały. Sądziłem, że Rosjanie mi ufają, lecz było więcej niż pewne, że podjęli podobne środki ostrożności wobec osób, z którymi się u nich stykałem. Takie były zasady gry.

- No dobrze, ale po cholerę ten napad?! Mało brakowało, a któreś z nas by oberwało.

- Wkurzyłeś mnie na uczelni - przyznała. - Chciałam się odegrać.

- Jeśli chodzi o pana Władzia, to…

- Nie - przerwała mi energicznie. - Chodzi mi o to, że mnie zdemaskowałeś. Do teraz nie mogę pojąć, w jaki sposób.

- Perfumy - mruknąłem. - Mam bardzo czuły węch.

Nie miałem zamiaru nikogo informować, że moje zmysły uwrażliwiły się po wypiciu alchemicznej mikstury. Podobnie jak wzrosła wydolność organizmu. Po powrocie z Rosji sprawdziłem to wielokrotnie.

- A więc to tak. - Pokiwała głową w zamyśleniu. - Nie przyszło mi to do głowy.

- Teraz już wiesz - uciąłem.

- W takim razie będę się zbierać - zadecydowała. - A tak w ogóle po co tu przyjechałeś? - zainteresowała się nagle.

- Do znajomego, mamy wspólne hobby - wyjaśniłem. - Alchemia i takie tam…

Nie wyglądała na zaskoczoną, najwyraźniej cieszyłem się opinią ekscentryka. Pożegnaliśmy się krótko i parę minut później pukałem do domu alchemika. Psy mnie nie obszczekały, oba zachowywały bezpieczny dystans.

Mężczyzna nawet nie podniósł się na mój widok. Siedział za stołem laboratoryjnym zastawionym sprzętem alchemicznym i wąchał coś z niepewną miną.

- Dobrze, że pan przyjechał - odezwał się z roztargnieniem. - Może pan spróbuje?

Wyciągnął w moją stronę niewielki szklany flakonik.

- Co to takiego? - spytałem nieufnie.

- Perfumy. Kiedyś zaproponował mi pan, żebym się za to wziął.

- Pamiętam. W czym problem?

- Trudno mi ocenić, czy się udało - stwierdził niezdecydowanym tonem. - Przygotowałem bazę, która reaguje z kroplą ludzkiej krwi. Pewnie wystarczyłaby odrobina jakiegokolwiek płynu fizjologicznego, ale krew jest najbardziej… wyrazista. Efektem ma być indywidualnie dobrany zapach. Podejrzewam, że może być afrodyzjakiem. - Zaczerwienił się wyraźnie.

- Na jakiej podstawie pan tak sądzi? - Zmierzyłem go uważnym spojrzeniem.

- Proszę najpierw samemu ocenić - poprosił. - Może się mylę…

Wziąłem buteleczkę, powąchałem.

- Czuję zapach siana, dobrze wygarbowanej zwierzęcej skóry, piżmo, może jeszcze mech? - stwierdziłem w zadumie. - Ciekawy zapach, tylko trochę… ekhmm… niemęski. Nie, to nie tak - poprawiłem się natychmiast. - Męski, ale jakiś taki… zniewieściały?

Olbrzymi mężczyzna przytaknął ponuro.

- Na to wygląda - przyznał. - Trochę zostało mi na dłoniach, a kiedy poszedłem do sklepu, w pogoń za mną ruszył nieznany mi bliżej przejezdny, bardzo przystojny pan. Wydawało mu się, że znalazł miłość swojego życia…

Z trudem zachowałem powagę.

- Ale nie jest pan gejem?

- Nie! - warknął, piorunując mnie wzrokiem. - Myślę, że ma to związek z trybem życia, może z częstotliwością kontaktów z kobietami? Gdyby pan zechciał dodać kroplę krwi do drugiej próbki…

Z trudem opanowałem nerwowy skurcz mięśni twarzy.

- Od czterech miesięcy nie mam żadnych kontaktów z kobietami - powiedziałem, starając się mówić spokojnym, równym głosem. - Szkoda marnować tę substancję. Jednak jeśli pan chce, mogę wypróbować trochę na jakiejś znajomej.

Skinął głową, wydając nieartykułowany pomruk - jak zwykle uprzejmy do szaleństwa i komunikatywny…

Wracałem do Krakowa, wioząc nowy zapas alchemicznej wódki i kilka buteleczek z perfumami, choć może należałoby powiedzieć - potencjalnymi perfumami. Znowu dopadły mnie ponure myśli - kiedyś zamierzałem zrobić Annie niespodziankę, podarować perfumy, jakich nie mogła kupić w najbardziej nawet ekskluzywnym sklepie. Teraz… Zatrzymałem samochód na poboczu, gdy wzrok zasnuły mi łzy. Nie wiedziałem, czy bardziej żałuję, że umarła, czy że muszę żyć bez niej. Ludzki egoizm ujawnia się najczęściej w sytuacjach ekstremalnych, jest wówczas wyraźnie widoczny, znikają wszelkie pozory, tracimy tendencję do samooszukiwania. Byłem wściekły na Annę, że mnie zostawiła. Czułem irracjonalny, niemal dziecięcy gniew. Oczywiście wiedziałem, że to nie wszystko - moja złość była podszyta uczuciami, w które nie chciałem się nawet wgłębiać. Bałem się. Świadomość, że tak wiele może zależeć od innej istoty - przerażała.

Przez resztę drogi koncentrowałem się na głębokim, przeponowym oddychaniu, dojechałem do domu spokojny, choć nadal w minorowym nastroju. Czas, pomyślałem smętnie. Tylko upływ czasu może zmienić tę sytuację. Tak przynajmniej mówią, miałem nadzieję, że to prawda.

* * *

Z samego rana odebrałem dwa telefony: jeden od Dżumy, drugi od Magika. Głos brata Anny dobiegał mnie niewyraźnie, jakby przez ścianę. Po raz pierwszy też usłyszałem w nim nerwowe nuty. Dżuma informował mnie, że być może niedługo będą potrzebne moje usługi jako, jak się wyraził, „Chorążego”. Cała sprawa miała wiązać się z wyjazdem za granicę. Mimo moich nacisków nie powiedział nic więcej, poinformował jedynie, że być może kwestia stanie się nieaktualna, o ile poskutkują działania „bardziej konwencjonalne”. Jednak mówił to bez specjalnego przekonania, zanim zdążyłem poprosić go o konkrety, rozłączył się i nie odpowiadał na próby kontaktu z mojej strony.

Informacja od Magika była jeszcze bardziej zwięzła.

- Pamiętasz, co ci mówiłem ostatnio o tych narkotykach? - spytał Ihor.