Tomasz Pizio - Goscinny, Sempe - Mikołajek 03

-Tak, tego... doskonale, mój maty... Służę szanownemu panu -

powiedział pan Escarbille i zaczął grzebać w stosie czasopism, kiedy Alcest zapytał:

- Po ile są te zeszyty?

- Hmm? Co? - spytał pan Escarbille. - Ach, te? Pięćdziesiąt franków, mój mały.

- W szkole sprzedają nam takie po trzydzieści - powiedział Alcest.

Pan Escarbille przestał szukać pisma, odwrócił się i zapytał:

- Jak to po trzydzieści? Stukartkowe bruliony w kratkę?

- Nie - powiedział Alcest. - Te, które sprzedają w szkole, mają pięćdziesiąt kartek. Mogę obejrzeć ten zeszyt?

- Tak - powiedział pan Escarbille. - Ale wytrzyj sobie ręce. Cały jesteś umazany masłem.

- Więc ma pan te „Problemy ekonomiczno-socjologiczne świata zachodniego" czy nie? - zapytał ten pan.

- Ależ tak, proszę szanownego pana, ależ tak, zaraz znajdę -

powiedział pan Escarbille. - Jestem tu od niedawna i jeszcze się dobrze nie urządziłem... A ty co tutaj robisz?

Alcest, który wszedł za ladę, wyjaśnił:

- Był pan zajęty, więc poszedłem sobie wziąć ten zeszyt, co pan mówi, że ma sto kartek.

-Nie! Nie dotykaj! Wszystko poprzewracasz! - krzyknął pan Escarbille. - Całą noc tu porządkowałem... Masz, trzymaj ten zeszyt i nie krusz wszędzie swoim rogalikiem!

A potem pan Escarbille wziął jakieś pismo i powiedział:

-„Problemy ekonomiczno-socjologiczne świata zachodniego", proszę bardzo!

Ale pan, który chciał kupić pismo, już sobie poszedł, więc pan Escarbille westchnął ciężko i odłożył pismo na miejsce.

-O! - powiedział Rufus, dotykając palcem jakiegoś tygodnika - to pismo czyta co tydzień moja mama.

- Doskonale - ucieszył się pan Escarbille. - Teraz twoja mama będzie mogła je tutaj kupować.

-Ale - powiedział Rufus - mama nigdy nie kupuje tego pisma. Pani Boitafleur, co mieszka obok nas, przynosi je mamie, jak sama przeczyta. A pani Boitafleur też nie kupuje. Co tydzień dostaje je pocztą.

Pan Escarbille spojrzał na Rufusa bez słowa, a Gotfryd pociągnął

mnie za rękę i powiedział: „Chodź zobaczyć". Poszedłem za nim, a tam pod ścianą leżały całe stosy ilustrowanych pism i magazynów. Coś niesamowitego! Zaczęliśmy oglądać okładki, a potem chcieliśmy zajrzeć do środka, ale niewiele można było zobaczyć, bo pisma były spięte szczypczykami. Baliśmy się sami zdjąć szczypczyki, bo to by może nie spodobało się panu Escarbille, a nie chcieliśmy robić mu kłopotu.

- Patrz - powiedział Gotfryd - mam to w domu. To jest o lotnikach, brummm. Jeden jest bardzo dzielny, tylko za każdym razem jacyś faceci chcą coś zrobić z jego samolotem, żeby spadł. Ale kiedy samolot spada, w środku jest nie ten lotnik, ale jakiś kumpel. Więc inni lotnicy myślą, że to zrobił lotnik, żeby się pozbyć kumpla, ale to nieprawda, i potem lotnik wykrywa prawdziwych bandytów.

Nie czytałeś tego?

- Nie - powiedziałem. -Ale czytałem o kowboju i opuszczonej kopalni, wiesz? Kiedy przyjeżdża, jacyś zamaskowani faceci zaczynają do niego strzelać: Paf! paf! paf! paf!

- Co się stało? - zawołał pan Escarbille, który właśnie tłumaczył

Kleofasowi, że nie wolno bawić się tym czymś, co się kręci i gdzie się kładzie książki, żeby ludzie mogli sobie wybierać i kupować.

-Opowiadam mu historię, którą czytałem – wyjaśniłem panu Escarbille.

- Nie ma pan tego? - zapytał Gotfryd.

-Jaką historię? - pan Escarbille przeczesał sobie włosy palcami.

- O takim kowboju - powiedziałem - co przyjeżdża do opuszczonej kopalni. A w kopalni czekają na niego jacyś faceci i...

- Czytałem to! - krzyknął Euzebiusz. - I ci faceci zaczynają strzelać: Paf! paf! paf!...

-Paf! A potem szeryf mówi: „Witaj, cudzoziemcze - dokończyłem.

- My tutaj nie lubimy ciekawskich...”.

- Tak - dodał Euzebiusz. - I wtedy kowboj wyciąga rewolwer -

paf! paf! paf!

- Dosyć! - zawołał pan Escarbille.

- Ja tam wolę moją historię o lotniku - oświadczył Gotfryd. -

Brumm! Bum!

- Śmieszny jesteś z tą twoją historią o lotniku - powiedziałem. -

Przy mojej historii o kowboju twoja historia o lotniku jest okropnie głupia!

- Tak? - rozzłościł się Gotfryd. - A właśnie, że twoja historia o kowboju jest najgłupsza na świecie!

- Chcesz dostać w nos? - zapytał Euzebiusz.

- Dzieci!... - krzyknął pan Escarbille.

A potem usłyszeliśmy straszny huk i to coś z książkami runęło na ziemię.

-Ja prawie nie dotykałem! - krzyknął Kleofas i zrobił się cały czerwony.

Pan Escarbille nie wyglądał wcale na zadowolonego.

- Starczy tego dobrego! - zawołał. - Nie dotykajcie niczego więcej.

Chcecie coś kupić czy nie?

- Dziewięćdziesiąt dziewięć... sto! - powiedział Alcest. -

Rzeczywiście ten brulion ma sto kartek, nie nabrał mnie pan.

Fantastyczne! Chętnie bym go kupił.

Pan Escarbille wyjął zeszyt z rąk Alcesta. Było to łatwe, bo Alcest ma zawsze śliskie ręce. Zajrzał do zeszytu i powiedział:

- Coś ty narobił, niechluju? Pobrudziłeś wszystkie kartki. Zresztą, twoja strata. Płacisz pięćdziesiąt franków.

-Tak - zgodził się Alcest. - Ale ja nie mam pieniędzy. W domu przy obiedzie zapytam taty, czy mi da. Ale niech pan na to za bardzo nie liczy, bo wczoraj narozrabiałem i tata powiedział, że muszę ponieść karę.

A że zrobiło się późno, poszliśmy wszyscy, wołając: „Do widzenia, panie Escarbille!".

Pan Escarbille nam nie odpowiedział. Zajęty był oglądaniem zeszytu, który Alcest może od niego kupi.

Bardzo się cieszę z nowej księgarni i mam nadzieję, że teraz będziemy tu zawsze dobrze przyjmowani. Bo jak mówi mama:

„Ze sprzedawcami trzeba żyć w przyjaźni. Wtedy o nas pamiętają i dobrze nas obsługują".

Rufus jest chory

Siedzieliśmy w klasie i właśnie rozwiązywaliśmy bardzo trudne zadanie z arytmetyki o gospodarzu, który sprzedawał mnóstwo jajek i jabłek, kiedy Rufus podniósł rękę.

- Tak, Rufusie? - powiedziała pani.

- Czy mogę wyjść, proszę pani? - zapytał Rufus. - Jestem chory.

Pani kazała Rufusowi podejść, przyjrzała mu się uważnie, położyła mu rękę na czole i przyznała:

-Rzeczywiście, wyglądasz nie najlepiej. Możesz wyjść. Idź do gabinetu lekarskiego i poproś, żeby się tobą zajęli.

Rufus wyszedł z klasy strasznie zadowolony, nie kończąc zadania.

Wtedy Kleofas podniósł rękę i pani kazała mu odmienić czasownik: „Nie powinienem udawać, że jestem chory, starając się znaleźć wymówkę, aby zostać zwolnionym z rozwiązywania zadania arytmetycznego". We wszystkich czasach i we wszystkich trybach.

Na przerwie zobaczyliśmy na podwórku Rufusa. Podeszliśmy do niego.

- Byłeś w gabinecie? - zapytałem.

- Nie - odpowiedział Rufus. - Schowałem się i przeczekałem do pauzy.

- A dlaczego nie byłeś w gabinecie? - zapytał Euzebiusz.

- Nie ma głupich - powiedział Rufus. - Ostatnim razem, jak byłem w gabinecie, posmarowali mi jodyną kolano i to okropnie szczypało.

Więc Gotfryd zapytał Rufusa, czy naprawdę jest chory, a Rufus zapytał Gotfryda, czy chce dostać w zęby, co z kolei rozśmieszyło Kleofasa. Nie pamiętam już dobrze, co było dalej, ale nawet się nie obejrzałem, jak tłukliśmy się wszyscy dookoła Gotfryda, który usiadł i wołał: „Dawaj! Dawaj! Dawaj!".

Oczywiście Alcest i Ananiasz jak zwykle się nie bili. Ananiasz dlatego, że powtarzał lekcje, zresztą jego i tak nie można lać, bo nosi okulary. Alcestowi zostały jeszcze dwie kanapki i chciał je zjeść przed końcem przerwy.

A potem przybiegł pan Mouchabiere. Pan Mouchabiere to nasz nowy opiekun. Nie jest jeszcze laki stary i pomaga Rosołowi, który jest naszym prawdziwym opiekunem. Bo nawet jak jesteśmy dosyć grzeczni, pilnowanie nas na przerwie to straszna robota.