Tomasz Pizio - Goscinny, Sempe - Mikołajek 03

Pani uderzyła linijką w biurko i kiedy Ananiasz ryczał, mówiła dalej:

- Naprawdę nie wiem, co was tak niepokoi i dlaczego zachowujecie się jak małe dzieci. Zrobią wam tylko prześwietlenie. To wcale nie boli...

- Jak to? - powiedział Alcest. - Słyszałem, że będą wycinać ślepe kiszki! Jak ślepe kiszki, to zgoda, proszę bardzo, ale nie chcę słyszeć o żadnych prześwietleniach!

- Ślepe kiszki? - ryknął Ananiasz i zaczął się tarzać po ziemi.

Pani się rozgniewała, znowu uderzyła linijką w biurko, upomniała Ananiasza, żeby się zachowywał spokojnie, bo jak nie, to dostanie pałę z geografii (akurat miała być geografia), i zagroziła, że pierwszego, który się odezwie, każe wyrzucić ze szkoły. Więc nikt już nic nie mówił, oprócz pani.

- Słuchajcie - tłumaczyła pani. - Prześwietlenie to jest po prostu takie zdjęcie, żeby zobaczyć, czy wasze płuca są zdrowe. Zresztą na pewno mieliście kiedyś robione prześwietlenie i wiecie, jak to wygląda. Więc bez kawałów, bo i tak was to nie ominie.

- Ale proszę pani - zaczął Kleofas - moje płuca...

- Zostaw swoje płuca w spokoju i chodź lepiej do tablicy powiedzieć nam, co wiesz na temat dopływów Loary -

powiedziała pani.

Pani skończyła pytać Kleofasa i ledwo zdążyła posłać go do kąta, kiedy wszedł Rosół.

- Kolej na pani klasę - oznajmił.

- Doskonale - powiedziała pani. - Proszę wstać i po cichu ustawić się parami.

- Ukarani też? - zapytał Kleofas.

Ale pani nie mogła mu odpowiedzieć, bo Ananiasz znowu zaczął

płakać i krzyczeć, że on nigdzie nie pójdzie, że gdyby wiedział, to przyniósłby od rodziców usprawiedliwienie, że je przyniesie jutro.

Obiema rękami trzymał się swojej ławki i wierzgał nogami na wszystkie strony. Więc pani westchnęła i podeszła do niego.

- Posłuchaj, Ananiaszu - powiedziała. - Zapewniam cię, że nie ma się czego bać. Nikt cię nawet nie dotknie. Zobaczysz, to bardzo zabawne. Lekarze przyjechali dużym autobusem, do którego wchodzi się po schodkach. W tym autobusie jest tak ładnie, że nawet sobie nie wyobrażasz. A poza tym, wiesz co? Jeżeli będziesz grzeczny, przyrzekam, że cię zapytam z arytmetyki.

- Z ułamków? - zapytał Ananiasz.

Pani odpowiedziała mu, że tak, więc Ananiasz puścił się ławki i stanął z nami, trzęsąc się okropnie i przez cały czas popłakując cicho: „Buuu, buuu, buuu".

Wychodząc na podwórko, minęliśmy starszych chłopaków, którzy wracali do klasy.

- Czy to boli? - zapytał ich Gotfryd.

-Okropnie! - odpowiedział jeden. - Piecze i szczypie, i drapie, a oni mają wielkie noże i wszędzie jest pełno krwi!

I poszli, śmiejąc się, a Ananiasz rzucił się na ziemię i zrobiło mu się niedobrze. Więc musiał przyjść Rosół, wziąć go na ręce i zanieść do gabinetu pielęgniarki. Przed bramą szkoły stał biały autobus, duży jak nie wiem co, z jednymi schodkami do wchodzenia z tyłu, a drugimi do wychodzenia z boku, na przodzie.

Bardzo fajny. Dyrektor rozmawiał z kimś w białym fartuchu.

- To właśnie ci - powiedział dyrektor - o których panu mówiłem.

- Może pan być spokojny, Panie Dyrektorze - uśmiechnął się lekarz. - Już my sobie z nimi poradzimy. Jesteśmy przyzwyczajeni. Wszystko odbędzie się w ciszy i spokoju.

A potem usłyszeliśmy straszny wrzask. To zbliżał się Rosół, ciągnąc za rękę Ananiasza.

- Sądzę - powiedział Rosół - że powinniście panowie zacząć od tego. Jest trochę nerwowy...

Wtedy jeden z lekarzy wziął Ananiasza na ręce, a Ananiasz kopał

go bez przerwy, wrzeszcząc, żeby go puścić, że obiecano mu, że nikt go nie dotknie, że wszyscy kłamią i że on się poskarży policji.

A potem lekarz wszedł z Ananiaszem do autobusu. Usłyszeliśmy jeszcze jakieś krzyki, a potem gruby głos mówiący: „Tylko się nie ruszaj! Jak nie przestaniesz się wiercić, zabiorę cię do szpitala!".

Potem rozległo się: „Buuu, buuu, buuu" i zobaczyliśmy, jak bocznymi drzwiami, uśmiechnięty od ucha do ucha, wychodzi Ananiasz i pędem wraca do szkoły.

- Dobrze - powiedział jeden z lekarzy, ocierając twarz. -Pierwsza piątka, wystąp! Jak w wojsku!

Ale nikt się nie ruszył, więc lekarz pokazał palcem pięciu z nas.

- Ty, ty, ty, ty i ty! - powiedział.

- Dlaczego my, a nie on? - zapytał Gotfryd, pokazując na Alcesta.

- No właśnie! - zawołaliśmy chórem, Rufus, Kleofas, Maksencjusz i ja.

- Pan doktor powiedział, że ty, ty, ty, ty i ty - powiedział Alcest. -

Nie mówił o mnie. Więc to ty masz tam iść i ty, i ty, i ty, i ty! A nie ja!

- Tak? No to jak ty nie pójdziesz, to ani on, ani on, ani on, ani on, ani ja też nie! - zawołał Gotfryd.

- Może już dość? - krzyknął lekarz. - Wy, pięciu, jazda do środka!

Ale szybko!

Więc weszliśmy do środka. W autobusie było bardzo fajnie!

Najpierw jeden z lekarzy zapisał nasze nazwiska. Potem kazano nam ściągnąć koszule, ustawiono kolejno za taką szybką i powiedziano, że już po wszystkim i żebyśmy się ubrali.

- W dechę ten autobus! - pochwalił Rufus.

- Widziałeś ten stolik? - zapytał Kleofas.

- Fajnie czymś takim podróżować! - powiedziałem.

- Jak to działa? - zapytał Maksencjusz.

- Nie dotykajcie niczego! - krzyknął któryś lekarz. - I wychodźcie już! Nie mamy czasu! No, jazda... Nie! Nie z tyłu! Tędy! Tędy!

Ale Gotfryd, Kleofas i Maksencjusz poszli wysiadać tyłem, wpadli na chłopaków, którzy właśnie wsiadali, i zrobił się okropny bałagan. A potem lekarz, co stał przy tylnych drzwiach, zatrzymał

Rufusa, który obszedł autobus dookoła i chciał wsiadać znowu, i zapytał go, czy już nie był na prześwietleniu.

- Nie - powiedział Alcest - to ja już byłem na prześwietleniu.

- Jak się nazywasz? - zapytał doktor.

- Rufus - powiedział Alcest.

- Trzymajcie mnie! - zawołał Rufus.

- Ej, wy tam! Nie wchodźcie przednimi drzwiami - krzyknął

któryś lekarz.

I lekarze dalej borykali się z mnóstwem chłopaków, którzy wsiadali i wysiadali, i z Alcestem, który tłumaczył jednemu z nich, że jego to nie warto, bo on już i tak nie ma ślepej kiszki. A potem z autobusu wychylił się kierowca i spytał, czy może ruszać, bo są okropnie spóźnieni.

-Ruszaj! - krzyknął jakiś lekarz w autobusie. - Wszyscy już byli, oprócz jednego: Alcesta, który widocznie jest nieobecny!

I autobus odjechał, a lekarz, który rozmawiał z Alcestem na chodniku, odwrócił się i zawołał: „Ej! Poczekajcie na mnie!

Poczekajcie na mnie!". Ale ci z autobusu go nie usłyszeli, może dlatego, żeśmy się wszyscy darli.

Lekarz był wściekły. Chociaż na dobrą sprawę byliśmy kwita. Oni nam zostawili jednego ze swoich lekarzy, ale zabrali jednego z naszych kolegów: Gotfryda, który został w autobusie.

Nowa księgarnia

Tuż koło naszej szkoły, w miejscu gdzie przedtem była pralnia, otwarto nową księgarnię. Zaraz po lekcjach poszliśmy ją obejrzeć.

Wystawa wyglądała bardzo fajnie. Było tam pełno czasopism, gazet, książek i wiecznych piór. Weszliśmy do środka, a pan z księgarni uśmiechnął się do nas serdecznie i powiedział:

-Proszę, proszę! Widzę, że mam klientów. Chodzicie do szkoły obok? Jestem pewien, że zostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Ja nazywam się Escarbille.

- A ja Mikołaj - powiedziałem.

- A ja Rufus - powiedział Rufus.

- A ja Gotfryd - powiedział Gotfryd.

- Czy ma pan pismo „Problemy ekonomiczno-socjologiczne świata zachodniego?" - zapytał jakiś pan, który wszedł do księgarni.

- A ja Maksencjusz - powiedział Maksencjusz.