Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Вось выскачыў з былля. Убачыла - быў блізка,

Праз град чатыры мо, і кланяўся ёй нізка.

Дык адвярнулася, рукамі узмахнула

І спуджанаю краскай з месца пырханула,

Ступнямі лёгкімі мільгнуўшы над гародам.

Тут дзеці, спуджаныя Графа надыходам

І ўцёкамі дзяўчыны, крыкнулі трывожна.

Пачула, зразумела, што ніяк не можна

Дзяцей малых пакінуць у перапалоху.

Вярталася назад, збліжалася патроху,

Як неахопны дух, прыкліканы закляццем.

Падбегла да найбольш крыклівага дзіцяці,

Прысела да яго, туліць да ўлоння стала,

Другое гладзіла, суцішвала ласкава.

Памалу сціхлі ўсе, галоўкі затулілі

У яе падол, як птушаняты маці ў крыллі.

Яна тады прамовіла: "Ну ці ж прыгожа

Крычаць так? Вас спалохацца пан гэты можа.

Пан страшыць не прыйшоў, не старац ён хаджалы,

А госць, пан добры, гляньце - вунь які удалы".

І глянула сама. Прыемна Графу стала,

Ён усміхнуўся ёй за ўсе яе пахвалы.

Агледзелася, змоўкла, апусціла вочы,

І фарба ружы ўкрыла твар яе дзявочы.

А ён і быў удалы: ростам быў высокі,

Хоць з твару і худы, а свежыя меў шчокі

І вочы сінія, а волас белаваты,

Даўгі, хоць, праўда, ў гэты час крыху калматы

І поўны лісту, цэлы бо вянок зялёны

Уплёўся Графу ў чуб, як лез ён праз загоны.

"О ты! Якім бы я цябе ні ўважыў званнем,-

Прамовіў ён,- багіняй, німфаю ці зданню,

Кажы, ці ўласнай воляй ты к зямлі прыстала,

Ці ўлада ворага цябе тут прыкавала?

Ах, здагадаўся: не інакш, любоўнік злосны

Якісьці пан-багач ці апякун зайздросны

Цябе замкнёнаю трымае ў парку гэтам!

Ты, вартая быць рыцарскіх баёў прадметам

І гераіняю раманаў, эпасаў жалосных,

Даверся мне ў сваіх цяжкіх, магчыма, лёсах,

Я буду збаўцам! Дык валодай жа ў спакоі,

Ты, сэрцаў уладарніца, маёй рукою!"

І выцягнуў руку.

Яна ў румянцы кволым,

Але з абліччам слухала яго вясёлым.

Так за малюнкам дзіцянё вачыма водзіць

І ў водблісках лічыльнікаў гульню знаходзіць,

Перш, чым пазнае вартасць іх; так слых ласкала

Ёй гутарка яго, а змест даходзіў мала.

Дык проста запытала: "Скуль пан прыбывае?

Чаго, пан дабрадзей, па градах тут шукае?"

Збянтэжыўся, здумеўся Граф, адкрыўшы вочы,

Маўчаў. Пасля сказаў, зірнуўшы ў твар дзявочы,

Інакшым тонам: "Выбачайце, перашкодзіў,

Відаць, я ў гулях! Ах, я тутка вось праходзіў

На снеданне - пара ўжо, не хацеў спазніцца.

Дарогай, ведама, прыйшлося б мне кружыцца,

А праз гарод, здалося мне, прасцей намнога".

Яна сказала: "Вось, ягомасць, тут дарога,

Але не трэба град псаваць, там ёсць ля дрэва

Сцяжынка". Граф спытаў: "Направа ці налева?"

Гароднічка, падняўшы вочкі са спакоем,

Старалася уцяміць, што тут ёсць такое,

Бо дом - за крокаў тысячу, як на далоні,

А ён пытае пра дарогу? Ды Граф сёння

Ахвоту меў пагаварыць, шукаў нагоду

Да гутаркі. "Вы жывяце тут, ля гароду?

Ці ў вёсцы? У двары, чамусьці, я не бачыў

Паненкі. Тут даўно? Прыезджая, няйначай?"

Яна крутнула галавой. "Прабач, паненка,

Ці панна там жывеш, дзе тое вунь акенка?"

І думаў: "Што ж, няхай яна не гераіня

Рамансаў, але ёсць чароўнасць у дзяўчыне.

Бывае, мысляў скарб, захованы глыбока,

Як ружа між лясоў, цвіце дзесь адзінока,

А вынесі яго на свет, дзе сонца ззяе,

Адразу тысячамі фарбаў задзіўляе!"

Гароднічка тым часам моўчкі з месца ўстала,

Малое падняла, што больш за ўсіх крычала,

Другое ўзяўшы за руку, ўсім карагодам,

Нібы за гуртам гусак, рушыла гародам.

А азірнуўшыся, сказала: "Ці не можа

Пан птушак спуджаных сагнаць назад у збожжа?"

"Я - птушак заганяць?"- спытаў Граф са здзіўленнем.

Яна тым часам знікла па-за дрэваў ценем.

Хвіліну з-за кустоў, з-паміж зялёных звояў

Яшчэ свяціла штосьці, як бы вочак двое.

Граф доўга ў садзе думаў адзінока,

Душа яго зацягвалася шэрым змрокам

I, як зямля з заходам сонца, астывала.

Хацеў памарыць, але мараў не ставала.

Прачнуўся, сам не ведаў, на каго злаваўся,

На жаль, знайшоў не многа - лішне спадзяваўся!

Бо ў час, калі к пастушцы падпаўзаў загонам,

Гарэла ў галаве, а сэрца біла звонам -

Такую прыгажосць ён у русалцы бачыў

І ўсё вакол цудоўна так тлумачыў!

А ўсё знайшоў інакш: твар, праўда, быў прыгожы,

А стан зусім яшчэ не складзены. Быць можа,

Што тая шчок акругласць і румянца жывасць,

Малюючы яе прасцяцкую шчаслівасць,

Не сведчаць, што спіць думка, сэрца спачывае

Ды вёска ж праз яе адказы праглядае!

"Няма сумнення,- крыкнуў,- я ўжо ўпэўнен цалкам