Неизвестно - Дубянецкі

Ты строй, каб пут ня строіў больш сусед…

Які гэта сусед бясконца “строіць путы” беларусам? Ці не яго гэта Янка Купала называе нават больш моцным словам – непрыяцель? І гэта ўжо ў час, вельмі далёкі ад палякаў і яшчэ далейшы ад немцаў – у 1908 годзе, у прыгаданым вершы-гімне “Беларушчына”. З найвялікшай асалодаю я працытую некалькі радкоў з яго. Зазначу толькі адразу, што ўсе Купалаўскія рэаліі з гэтага твора я ўспрымаю без найменьшай трансфармацыі іх, а так, як ён успрымаў:

Сотні лет непрыяцелем-братам прыбітая,

Зарастаючы зельлем чужым, як лазой сенажаць,

Ты ляжала няпамяці пылам пакрытая,

А народ твой быў змушан маўчаць і табой пагарджаць.

І круцілі цябе, як каму падабалася,

Кожны строіў, наводзіў цябе на свой строй, на свой лад;

Ажно часам жальба, як кляцьба, разлягалася

Ды нячутай ляцела, ўміраючы, ў грудзі назад.

Спаў народ, і ты спала, і ворагі верылі,

Што ніхто не разбудзіць цябе, што заснула навек.

І дзялілі цябе, ўсімі мерамі мерылі, --

Што памерла ўжо ты, – не адзін так казаў чалавек.

Здаецца, усё зразумела. Дарэчы, ледзь ня ўся дарэвалюцыйная паэзія вялікага Купалы была накіраваная перш за ўсё супраць рускага прыгнёту, за Беларусь бяз гэтага “апекуна”. Антырускія матывы – сэрца ўсёй без выключэньня творчасьці геніяльнага паэта. Вось чаму 150 яго твораў дагэтуль забароненыя савецкай цэнзураю, значыць, камуністычнай партыяй, савецкай уладаю. І сярод іх – славутая п’еса “Тутэйшыя”.

Аднак вернемся да складзенага Алесем Разанавым Купалаўскага зборніка. Я з задавальненьнем запісваю “на памяць” сабе “псеўданім” ягонага цэнзара: АТ 07650!

Перабіраю далей стосік паэзіі. А вось выданьне 1979 году, прымеркаванае да 40-годдзя сталінска-гітлераўскай змовы наконт падзелу Польшчы і далейшага лёсу Заходняй Беларусі (і Заходняй Украіны). Выданьне назвалі гучна-лірычна, высакародна – “Покліч долі адзінай. Вершы”. У асноўным тут у нейкае падабенства рыфмы бездапаможна зарыфмавана хадульная сьляпая і глухая, ілжывая публіцыстыка. Яна “ўпарадкаваная ўкладальнікам Петрусём Макалём у тры “элегантныя” разьдзелы. “Краты і сонца” – вершы “барацьбы” заходне-беларускіх паэтаў і вершы спачуваньня і гатоўнасьці “працягнуць руку дапамогі” беларускіх савецкіх паэтаў. “Дзень добры, таварыш” – вершы пра савецкае, з дазволу Гітлера, “вызваленьне” заходніх беларусаў з-пад улады “пачварнага спараджэньня Версальскага дагавору” як “брякнул” тады на ўвесь сьвет пра Польшчу кіраўнік савецкага ўраду Вячаслаў Молатаў.

11 жніўня 1985 году (працяг). “У сузор’і роўных” – гэта такі цяпер статус былой Заходняй Беларусі і наогул усёй Беларусі ў Саюзе ССР. У гэтым разьдзеле зьмешчана нямала “твораў”, што жыўцом прадаюць Беларусь Расіі. Вось Кастусь Кірэенка ў вершы “Беларусь — Расія” гэта робіць так:

…Закаханы я сэрцам

У сьцежкі над Бугам і Сожам.

А чаму ж мне і ў сьне

Чуцён шум падмаскоўных бароў,

Гулкі рокат Нявы

І дыханьне прастораў Паволжа?

Маладзейшы за К. Кірэенку паэт Юрась Сьвірка “ва ўнісон” цытаванаму вышэй Янку Купалу сьпявае:

Колькі помніць мой край,

Бласлаўлялі Маскву.

А жывём з ёй у дружбе

Стагодзьдзяў нямала.

Прад табою, Масква,

Я хілю галаву:

Ты ніколі ў бядзе

Мой народ не кідала.

О, як гэтыя радкі “пераклікаюцца” з Купалаўскімі! “А жывём з ёй у дружбе // Стагодзьдзяў нямала” – кажа пра Маскву Ю. Сьвірка. “Чужак-дзікун, крывёю ўпіўшысь сьвежай, // Запрог цябе ў няволю, ў батракі”, – “закругляе” Юрасеву думку Янка Купала. Можна пазайздросьціць цэнзару АТ 01119! Дагадуе ён спакойна і бестурботна сваіх дзяцей з такімі аўтарамі, з такімі укла­дальнікамі-штукарамі.

Яшчэ “Выбраныя творы” – Янкі Лучыны. Іх падрыхтаваў і выдаў Сьцяпан Майхровіч у 1953 годзе. Аб’ём невялічкі – 2,12 ул.-выд. арк. Многія, нават “дзеячы беларускай культуры” думалі, што гэта ўвесь Лучына. А цяпер мы выпускаем яго аб’ёмам каля 15 аркушаў і бачым, што і гэта яшчэ ня ўвесь Лучына. Як слаба пастаўлена і як марудна разгортваецца і сталее беларускае літаратуразнаўства! І зноў-такі прычыны вымушанага ягонага русафільства. Гэтая хвароба лезе ва ўсе нашыя поры, хутка задушыць канчаткова наш культурна-грамадскі арганізм. Вось і гэтая самая кніжачка якраз напалову складаецца з твораў, напісаных аўтарам па-польску. Аднак у прадмове да яе чытаем, што “Янка Лучына выхаваўся пад жыватворным уплывам перадавой рускай культуры”. І ні слова пра ўплыў на яго польскай культуры! Такая “навуковая аб’ектыўнасьць”, лёгка кажучы, нам ужо моцна абрыдла!