Сяргей Жадан - Дэпэш Мод

– Вылезеш? – пытаюся.

– Вылезу-вылезу, – кажа Маруся. – Усё добра.

– Ідзі дахаты, – кажа ёй Вася. – Дойдзеш сама?

– Дайду, – кажа Маруся.

– Дакладна дойдзеш? – пытаецца Вася.

– Ага, – кажа яна і спрабуе зноў завесьці машыну.

Вася перахіляецца з задняга сядзеньня і забірае ў яе ключы. Разам мы выцягваем нашу сяброўку з крэсла пілота, зачыняем за сабой гараж, укладваем ёй у рукі яе ключы і ідзем сабе, думаючы яшчэ – дойдзе яна ці ня дойдзе, і калі дойдзе – то куды, але так выходзіць, што пакуль мы выбіраемся на плошчу і глядзім адтуль на будынак насупраць муніцыпалітэту, Маруся нейкім цудам апынаецца на сваім балконе і ўжо сядзіць там, прытуліўшыся да Молатава, два няшчасныя стварэньні – Маруся ў фірмовых драных джынсах і футболцы з ролінг стоўнз і Молатаў, член цк, стары геданіст, аматар кактэйляў – бліжэй да неба, няхай усяго толькі на некалькі мэтраў, але – бліжэй.

Частка другая.

Рака, што цячэ супраць уласнай плыні.

15.15

Я цісну доўга і настойліва, у мяне проста няма выбару, што тут скажаш – калі яго тут зараз ня будзе, нам давядзецца вяртацца дахаты, а там яшчэ невядома, што нас чакае, наагул – тады ўся гэтая задума страчвае сэнс, навошта мы тады другі дзень цягаемся па горадзе, спрабуем хоць нешта выправіць у гэтай, даволі-такі лажовай, сытуацыі, так што галоўнае – каб ён тут быў, але ніхто не адчыняе, і я ўжо думаю, ну, хопіць, ня выйшла, пахаваюць айчыма і, па ўсім, паедзе наш сябра потым на сорак дзён, калі ўжо ім так дужа трэба, яны могуць усё гэта для яго зафіксаваць, сфатаграфаваць ягоны попел, або зьняць на відэа, каб потым забіты горам Карбюратар пераглядаў жалобную цырымонію доўгімі зімовымі вечерамі, перад сном, Сабака зрэшты не вытрымлівае і пачынае біць у дзьверы нагой, я хачу яго супакоіць, але тут за дзьвярыма чуваць нейкае шамаценьне, нехта, здаецца, ідзе, дзьверы сапраўды адчыняюцца, і да нас выходзіць лысы тоўсты чувак у сінім шаўковым халаце.

– Што нада? – пытаецца ён.

– Нам Какаву нада, – адказвае яму Сабака.

Чувак моўчкі дастае з кішэні халату газавы пісталет і прыстаўляе яго да Сабачае пысы.

– Якую какаву? – пытаецца ён.

– Наш сябра, – перапужана говарыць яму Сабака. – Какава.

– Што ты грузіш? – нэрвуецца чувак, па ўсім відаць – Гоша.

Вася хаваецца за маёй сьпіной, а я думаю – як жа яго завуць, гэтага нашага Какаву – як жа ж яго завуць, як могуць назваць данбаскага інтэлігента? мабыць, Андрушай, сапраўды – Андрушай.

– Андруша, – кажу я. – Нам патрэбны Андруша. Мы яго сябры.

– Да? – недаверліва перапытвае Гоша. – Ну, ладна, заходзьце, – кажа ён. Але пісталет не хавае. Раптам ён бачыць у Сабакі заплечнік і кажа: што там?

– Бухло, – кажа Сабака.

– Давай, – гаворыць Гоша.

Сабака дастае пляшку каньяку, аддае Гошу, той моўчкі запіхвае яе ў кішэню халата, і мы заходзім за ім і апынаемся ў велічэзнай кватэры, калідор цягнецца некуды ўглыб, мы ідзем за Гошам і выходзім на бязьмежную кухню, нехуёва яму, відаць, плоцяць за аплёўваньне нашых сьвятыняў, думаю я з зайздрасьцю, на кухні сядзіць Какава, праўда, без касьцюму, таксама ў нейкім халаце, такое ўражаньне, што ў іх тут баня, сядзіць і п’е нешта зь вялікага кубка, магчыма, менавіта какаву і п’е, Андруша, гэта да цябе, кажа яму підар-рэдактар і, страціўшы да нас усякі інтарэс, зьнікае ў нетрах сваёй підарскай кватэры.

– Прывітаньне, – радасна ўсьміхаецца нам Какава, мудак тоўсты.

– Прывітаньне, Какава, – кажа Вася. – прыкольны халат. Ты ў ім цяпер заўжды будзеш хадзіць?

– Гэта мне Гоша даў, – тлумачыць Какава.

– Ну, хопіць, – перапыняю я. – Маруся казала, што ты тэлефанаваў, нешта пра Карбюратара казаў.

– Ага, – кажа Какава. – Я вам яшчэ ўчора хацеў сказаць, а вы і слухаць ня сталі.

– Чаго нам цябе слухаць, – пачынае Сабака, але Вася яго спыняе, маўляў, няхай гаворыць.

– Вось, – працягвае радасна Какава. – вы пайшлі, а я потым думаю, трэба ж вас неяк папярэдзіць.

– Пра што папярэдзіць? – пытаецца Вася.

– Пра Карбюратара.

– Ты ведаеш дзе ён?

– Ведаю.

– Ён у горадзе?

– Вы, што – лохі? – храбрыцца Какава, адчувае, мудак, што ён на сваёй тэрыторыі. – Ладна гэтыя прыдуркі, але ты, Жадан, павінен быў ведаць, вы ж, здаецца, разам вучыцеся.

– Я хварэў, – кажу.

– Ага, – пагаджаецца ён, – у цябе гэта надоўга. Карбюратар даўно ў лягеры.

– У якім лягеры? – пужаюся я.

– Ён што – сеў? – пужаецца ў сваю чаргу Сабака.

– Ды не, куды ён сядзе, – сьмяецца Какава. – Ён у гэтым, у піянерскім лягеры, ці як гэта цяпер называецца, працоўным, о. Там зараз акурат гэты, як яго, першы тэрмін, не, ня тэрмін, завоз. Не, не завоз, зьмена. Прыедзе процьма малалетніх уёбкаў, і Карбюратар будзе іх вучыць, як ставіць намёт.