Сяргей Жадан - Дэпэш Мод

– Прыкольна, – кажу. – Мне асабліва пра гандлёвыя цэнтры спадабалася. І пра фэрмы, – кажу я Сабаку.

– Так, – пагаджаецца Чапай, – ідэя вельмі правільная. Галоўнае – справядлівая, бяз розных там капіталістычных наёбак.

– Пачакай, – кажу я, – але як гэты твой пых зможа ўсё гэта кантраляваць, калі існуе процьма рэчаў, якія ўсё адно вымагаюць цэнтралізацыі?

– Напрыклад? – пытаецца Чапай.

– Ну, я ня ведаю. Транспарт там, напрыклад, мэтро.

– Прычым тут мэтро?

– Ну, не мэтро, – адступаю я. – Але, скажам, авіякампаніі. Як твой пых іх будзе кантраляваць?

– Авіякампаній ня будзе.

– Як гэта ня будзе? – дзіўлюся я. – А як жа народ будзе лётаць?

– А навошта яму лётаць? Якая з гэтага РЭАЛЬНАЯ карысьць? Вось ты, – цісьне ён на Сабаку, – лётаў калі-небудзь самалётам?

– Не, – кажа Сабака, – я на трамваях у асноўным.

– Вось, – гаворыць Чапай, – і так большасьць насельніцтва. Авіялініі, аэрапорты, сьцюардэсы – гэта фікцыя. Насамрэч, у гэтым няма РЭАЛЬНАЙ патрэбы, разумееш? Трэба пакінуць толькі тое, у чым ёсьць РЭАЛЬНАЯ патрэба.

– Добра, – кажу я, – а армія?

– У арміі таксама няма РЭАЛЬНАЙ патрэбы. Якая карысьць ад арміі? Армія створаная толькі для таго, каб апраўдваць у нашых вачах мэтазгоднасьць свайго існаваньня. Для гэтага час ад часу арганізоўваюцца войны, бамбардзіроўкі, рэвалюцыі, працуе абаронны комплекс, накапляецца навукова-тэхнічны патэнцыял, ствараецца сістэма прапаганды. Але РЭАЛЬНАЙ патрэбы ў гэтым няма, калі армію распусьціць, грамадства і далей будзе нармальна функцыянаваць, разумееш, таму ў ёй проста няма ПАТРЭБЫ.

– Добра, – зноў кажу я, – а органы?

– Што? – надпівае Чапай са свайго крывавага слоіку.

– Ну, унутраныя органы. Міліцыя, паліцыя, гэбэ, цэрэу, я ня ведаю. Гэта што – таксама фікцыя?

– Так, гэта таксама фікцыя.

– Гэбэ – гэта фікцыя?

– Фікцыя.

– Дакладна?

– Абсалютна.

– Мне гэта падабаецца, – кажу я.

– Вось ты калі-небудзь, – працягвае Чапай катаваць Сабаку, – сутыкаўся з кгб?

– Так, – неспадзявана гаворыць Сабака, – да нас некалі ў школу, я вучыўся ўжо ў дзясятай клясе, прыходзіў гэбэшнік. Распавядаў пра работу, агітацыю разводзіў. Нешта пра прэзыдэнта казаў.

– І што?

– Нічога. Мне, у прынцые, спадабалася. Я да яго потым на калідоры падышоў, кажу, камадзір, а да вас на працу ўладкавацца можна? Ён мяне паслаў. Кажа, у цябе з рота моцна сьмярдзіць, каб у гэбэ служыць. Ну, і ўсё.

– Вось бачыш, – павучальна кажа яму Чапай. – Усе сілавыя структуры працуюць ВЫКЛЮЧНА на падтрымку ўласнай жыцьцядзейнасьці, яны нічога не вырабляюць, ад іх няма КАРЫСЬЦІ. Калі заўтра гэбэ закрыць, нічога ня зьменіцца. Нічога ня зьменіцца, калі адкрыць ці закрыць межы, калі распусьціць дыпляматаў – запраста можна жыць бязь зьнешняй палітыкі. Без унутранай, у прынцыпе, таксама. Можна жыць без адмінрэсурсу – разам са зьнікненьнем адмінрэсурсу, зьнікаюць і ўсе тыя праблемы, для вырашэньня якіх ён створаны. Не патрэбныя канторы, жэкі, упраўленьні, адміністрацыі – адпаведна не патрэбная ніякая дакумэнтацыя, і наадварот. БЛЯ кантралююць увесь той мінімальны вытворчы працэс, які аж на цэлых 67 гадоў забясьпечвае жыцьцядзейнасьць грамадства. Усё іншае – ад лукавага, – пераможна гаворыць Чапай і перадае мне новую папяросу, але я ўжо сігаю сьледам за сябрам-Васем і бачу, як Вася занураецца ўсё глыбей і глыбей, адштурхоўваючыся ад цяжкай сіняй вады рукамі і нагамі, і я бачу перад сабой толькі стаптаныя падэшвы ягоных старых красовак, за імі я і плыву і чую ўжо адтуль

Жыцьцё – гэта як касьмічная ракета, і калі ты залез у яе, то сядзі і нічога не чапай, проста будзь гатовы да таго, што жыцьцё тваё крута зьменіцца. Ва ўсялякім разе дзяцей у цябе дакладна ня будзе. Ды і наагул – нармальнага сэксу. Гэта ты мусіш ад самага пачатку ўлічваць – або сэкс, або космас, і тут ёсьць з чаго выбіраць, таму што насамрэч ніводнае траханьне ў сьвеце, хай нават і найбольш падрыўное траханьне, ня вартае таго вялікага і прыўкраснага, што адкрываецца табе з ілюмінатара тваёй бляшанай ракеты, некаторыя краявіды, некаторыя ляндшафты вартыя таго, каб за іх заплаціць найдаражэйшым, што ў цябе ёсьць, то бок эрэкцыяй, але каб зразумець гэта, трэба быць, па меншай меры, касманаўтам, ну, на крайняк – анёлам, што ва ўмовах распаду капіталу – аднафігственна.

– Я не разумею, – кажу я скрозь сон, – чаму ўсё-ткі пэрманэнтны пахуізм?

– А таму, – адказвае Чапай і шчасьліва ўсьміхаецца мне з-за трансгаляктычных промняў, – што ўсё па хую: бабкі – па хую, сыстэма плянаваньня – па хую, інвестары – па хую, міністэрства – па хую, – ён, здаецца, завёўся, – дзяржава – па хую, транснацыянальныя карпарацыі – па хую, спайка капіталу – па хую, сфэры ўплыву – па хую, пашырэньне рынку на ўсход – па хую.