Сяргей Белаяр - Сп@м

Тэхнікі каля ракеты-носьбіта нарэшце скончылі падрыхтоўку. Хутка вызвалілі стартавую пляцоўку.

— Сэр, мы гатовыя да запуску, — далажыў палкоўніку адзін з навукоўцаў.

— Выдатна, — кіўнуў Пітэр. — Пачынаем па маёй камандзе.

Рука Янкоўскага лягла на кнопку актывацыі. Палкоўнік міжволі падумаў аб тым, што варта толькі ўтапіць чырвоны кругляк, як даўняя мара чалавецтва ператворыцца ў рэальнасць, а зоркі стануць бліжэй. Пітэр адчуваў хваляванне, ніяк не мог справіцца з дрыготкай у пальцах. Усё ж такі страшэнна цяжка адчуваць сябе Богам.

Колькі важных адкрыццяў, якія тычацца законаў развіцця матэрыі наогул і жывой матэрыі ў асаблівасці, прынясе людзям выяўленне і вывучэнне працэсаў жыцця на іншых планетах, няхай нават калі яны і не дасягнулі высокіх прыступак развіцця!.. Прага кантакту — гэта гісторыя чалавечага спасціжэння, гісторыя таго, як паслядоўна, крок за крокам, яшчэ неспазнанае людзьмі ператвараецца ў спазнанае, няведанне — у веданне, таямніца — у адкрыццё. Шмат разоў на гэтым складаным, звілістым шляху ўзнікалі розныя цяжкасці, якія здаваліся неадольнымі. Яны прымаліся некаторымі людзьмі за прынцыповыя перашкоды, перайсці якія чалавечы розум нібыта не ў сілах. Тым не менш навука і людская цікаўнасць заўсёды знаходзілі рэальныя шляхі для асваення невядомага.

Сёння ён, Пітэр Янкоўскі, нашчадак эмігрантаў з Польшчы, накіроўвае пазнанне насустрач зоркам, сваёй рукой набліжае сусветную гармонію. Бо для розуму няма ніякіх межаў, а гісторыя цывілізацыі — гэта гісторыя пашырэння людскога далягляду. Свет першабытнага чалавека быў абмежаваны толькі паляўнічымі ўгоддзямі яго племені, усё астатняе для яго ўяўлялася «бясконца» далёкім. Але ўжо тады чалавецтва чакала кантакту, прагнула спазнаць гэтыя таямнічыя далі. І штодзённыя цяжкасці адступалі перад марай...

Дыспетчарская зала была поўная. Навукоўцы, тэхнікі, госці, ахоўнікі. І для ўсіх металічная «цыгара» з'яўлялася ўвасабленнем цягі чалавека да зразумення светабудовы.

Аператары ўважліва сачылі за бясконцымі слупкамі даных, якія паўзлі па экранах камп'ютараў. Час ад часу паведамлялі кіраўніку праекта атрыманую інфармацыю. Пакуль усё ішло па плане.

Сэрца гулка стукала, аддаючыся ў скронях маленькімі малаточкамі. Палкоўнік Янкоўскі прамакнуў насоўкай лоб. Пашкадаваў аб тым, што нельга запаліць. Невялікая доза нікаціну выдатна дапамагла б супакоіцца. Да старту ракеты-носьбіта заставалася зусім нядоўга, нервовае напружанне зашкальвала. Доўгая дарога набліжалася да фінішу.

Пітэр высілкам волі справіўся з хваляваннем. Адкашляўся, рашуча падсунуў да сябе мікрафон.

— Увага персаналу! Прыступаю да перадстартавай працэдуры. Тэставанне ўсіх сістэм...

Падначаленыя заклацалі клавішамі. Запусцілі праграму праверкі. Праз некалькі хвілін з усіх бакоў пачуліся даклады аб гатоўнасці да старту.

— Цудоўна! — Кіўнуў кіраўнік праекта. — Аб'яўляю хвілінную гатоўнасць. Пачынаю адлік часу. Шэсцьдзясят секунд... пяцьдзясят дзевяць... пяцьдзясят восем...

Тым часам фермы, якія падтрымлівалі ракету-носьбіт, пачалі плаўна адыходзіць у бакі.

— Далажыць аб агульным стане! — Загадаў Пітэр.

— Ціск ў норме... — адгукнуўся дыспетчар. — Прадуўка завершана. Мач­та сілкавання адышла. Ёсць адлучэнне штуцэраў. Пацвярджаю пераход на ўнутраную крыніцу энергіі. Ціск у баках палётны. Тэлеметрыя ўключана. Гідраўлічныя сістэмы адключаныя. Запушчаны галоўны рухавік...

Хваляванне імкліва нарастала. Здавалася, Цэнтр кіравання палётамі тоне ў цяжкіх густых хвалях. Палкоўнік неадрыўна сачыў за імклівым бе­гам секунднай стрэлкі. Як толькі яна наблізілася да запаветнай лічбы «12», націснуў кнопку. Вуркатанне рухавіка «Тытана ІІІЕ-Цэнтаўра» было чуваць нават на шматкіламетровай адлегласці. Дробна зазвінела шкло. Загайдаліся плафоны.

Янкоўскі перавёў погляд на лётнае поле. Ракета агарнулася густымі клубамі дыму. Скрозь яго выбіваліся яркія ўспышкі рэактыўных струменяў, якія білі з соплаў. Некалькі пакутліва доўгіх імгненняў нічога не адбывалася. Сэрца Пітэра сціснулася ад страху. Здавалася, касмічнаму апарату не хапала цягі для пераадолення зямнога прыцягнення. Аднак праз імгненне ракета ўсё ж такі пачала павольна паднімацца, пакідаючы пасля сябе зачаравана прыгожы вогненны струмень у абрамленні дымнага вэлюма.

Зала выбухнула аглушальнымі апладысментамі і крыкамі захаплення. Спецыялісты ўскочылі, пачалі абдымацца, віншаваць адзін аднаго. Ніхто не застаўся абыякавым. Нават госці і тыя ўсміхаліся.