Барыс Пятровіч - Чаканьне, альбо Зацемкі 1995-га году

— Што з табою?

— Нічога, проста моцна стаміўся. Цэлы дзень ля мальберту, як на закланьні, як ля станка. Галава «едзе». Пайду, пазваню Вітасю. Можа, выйдзем, разьняволімся, падыхаем начным Менскам. Колькі, дарэчы, часу?

— Палова на адзінаццатую.

— Якраз добра...

Стах з сябрам — суседам-пісьменьнікам Вітасем практыкавалі гэткія начныя шпацыры, дзеля прасьвятленьня галавы пасьля дзённага тлуму і перад «усяночнай». Былі яны «совамі» і працавалі звычайна ўсю ноч, ледзь не да сьвітанку зімою і да белага дня ўлетку. Вітась азваўся адразу:

— Мыз табою адчуваем адно аднога на адлегласьці, як пародзістыя сабакі. Я таксама кіраваў ужо да тэлефону, каб набраць твой нумар...

— Тады — за скверыкам?

— За скверыкам.

2.

Вітась быў найлепшым слухачом Стаха. Як і Стах ягоным. У гэтых сваіх шпацырахяны ня толькі размаўлялі пра жыцьцё-быцьцё, але і пераказвалі адзін аднаму задуманыя сюжэты, шліфавалі іх у гутарках, разьвівалі, а часам і дамысьлівалі разам. Ня раз у думках Стах падзякаваў Богу, што зьвёў яго з удумлівым, тактоўным, заўсёды прыветным Вітасем. Хоць зьнешне былі яны зусім рознымі: Стах — тыповы паляшук, а Вітась — каржакаваты, белабрысы «сярэдні» беларус, сэрцы іх біліся ўтакт і душы трымцелі і адгукаліся на адзін і той жа заклік аднолькава. Таму Стах і ня стаў утойваць ад Вітася нічога пра сваю нядаўнюю сустрэчу: быў упэўнены — зразумее і параіць, як самому сабе.

Вітась выслухаў Стаха моўчкі, неяк затарможана-спакойна, нават у хадзе трохі адстаючы, хоць звычайна ішлі яны крок у крок, бы салдаты на пляцы — за трох ці чатырохгадовае хаджэньне адчувалі адзін аднаго інстынктыўна, інтуітыўна і паварочвалі заўсёды разам, не згаворваючыся, а так, між іншым, у размове.

— Як ты кажаш выглядаў ён, — перапытаў Вітась,

— дужы, стараваты, падобны да яўрэя, прыбалтыйскі акцэнт... Чаму акцэнт? Для іх жа любая мова ці ўнушэньне не праблема. Хіба — дзеля паўнаты ўражаньня.

— Для іх... Ты ведаеш, мне ўсё роўна, хто гэта быў.

I ўсё роўна адкуль: з раю, з пекла, з будучыні ці з мінулага. Мне важна іншае: вось каб табе зараз далі толькі тыдзень, адзін толькі тыдзень жыцьця, як бы ты яго пражыў?

— Гм... Я думаю... Я думаю, што ў любым выпадку ня стаў бы нешта па-буйному зьмяняць. Жыў бы так, як дагэтуль...

— Няўжо не захацеў бы паспрабаваць тых радасьцяў жыцьця, якіх не каштаваў, якія адкладваў на потым, і вось гэтага «потым» ня стала...

— Ня ведаю... Але адназначна не напіўся б. I па кур­вах не пайшоў бы. Жыў бы, як і раней, быццам нічога і не здарылася, быццам нічога і ня ведаю... Не, усё-ткі, улічваючы, што, мажліва, і сапраўды застаўся толькі тыдзень, пастараўся б дарабіць тыя справы, якія пачаў, дзеля якіх жыў... жыву. Ушчыльніў бы час, працаваў бы дзень і ноч, каб дапісаць пачатую аповесьць. Ты ж ве-даеш... Я столькі хачу ў яе ўкласьці...

Стах уздыхнуў з палёгкай. Гэтакі адказ ён ужо знайшоў для сябе там, у майстэрні: працаваць, дарабіць, закончыць сваю карціну. Геніяльную карціну — хацеў бы думаць ён, каб ня вечны сумліў... Ён выдатна разумеў, і, дарэчы, ніколькі не сумняваўся ў ісьціне таго, што калі пішаш выбітную рэч, то і пісаць яе трэба адпаведна. У сэнсе — брацца за пэндзаль толькі тады, калі жаданьне працаваць— непераадольнае, калі ўсё цела ажно трымціць ня толькі ад гэтага жаданьня, але і ад упэўненасьці, што менавіта цяпер ты можаш сатварыць нешта незвычайнае, геніяльнае. I ніколі не падыходзіць да мальберту, калі дрэнны настрой, абыякавасьць да ўсяго, лянота. Бо яны перададуцца твору. Ня трэба прымушаць сябе, гвалтаваць. Як жа ты перадасі гармонію сьвету, калі няма гармоніі ўтваёй душы?.. Калі ж працуеш з асалодай, задавальненьнем, калі пішаш карціну ўсьведамляючы, верачы, будучы перакананым, што творыш рэч геніяльную, то твае думкі, энергетыка, біятокі, твая вера сьвядома альбо падсьвядома перададуцца карціне і яна потым будзе вылучаць іх, яна будзе гаварыць імі з гледачом, з наведнікам выставы, з аматарам ці прафесіяналам; кожны штрышок, кожны мазок будзе сьведчыць пра геніяльнасьць творцы і ягонага твора. Гэтым і адрозьніваецца праца генія, — думаў Стах, — ад працы проста майстра, падзёншчыка, размалёўшчыка. Гэта так, але ў сапраўднага, геніяльнага майстра заўсёды ёсьць адзін «хіб», пра які нельга забыцца, які нельга схаваць далёка-далёка, які заўсёды пры ім, бо жыве ў ім. Гэта - сумліў. Часам, праўда, ён - сумліў - сьпіць, аднак калі ўжо прачынаецца, дык любое ўсьведамленьне таго, што творыш ты рэч геніяльную, зжарэ ў хвілю ды яшчэ абліжацца. I каменя на камені не застанецца ад тваёй упэўненасьці, і перадолець гэты крызісны стан, ня зьнішчыць зробленае, не запіць, не закінуць ўсё — могуць толькі людзі моцныя...