Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

пакрытыя шэраньню лебедзі,

знойдзеныя намі сярод ільдзін і сумётаў

горнай цясьніны

(ты сьцьвярджаеш, што гэта балівійскія Анды);

канцлер Вялікага Княства Літоўскага

Леў Сапега,

што заклапочана зашпільвае сіні жупан,

выходзячы з XVI стагодзьдзя

праз маю прыбіральню;

ты за рэстаранным столікам

з кучаравым нубійцам,

ахутаная мэнтолавай смугою цыгарэтаў «Salem»;

Вэнэра Ільская

з маёй падлеткавай галюцынацыі

ў пустой кватэры а палове пятай раніцы

з пагрозьлівым надпісам «Cave amantem»*

на масянжовым цокалі;

жаўтатвары Акутагава,

падобны да віетнамскага студэнта

з інтэрнату нашае маладосьці,

з рукапісам «Жыцьця ідыёта» пад пахаю і —

чапурысты, як травеньскі грак,

Карл Густаў Юнг

з трактатам «Wandlungen und Symbole

der Libido»**

з кухлямі ў меру разбаўленага піва

каля жоўтае бочкі

на вуліцы Стралецкай у Полацку,

дзе мы пасьпелі зь імі шчасьліва разьмінуцца;

мы з табою на пляцы Гішпаніі ў Рыме —

ты ў серабрыстай сукенцы-трыко з «маланкаю»

ад утульнай ямінкі на шыі

да схаванага пад срэбрам

пушыстага трохкутнічка;

ты ў мяне на каленях

на каменнай лавачцы пад ніцай вярбою

каля выпаленага сонцам

антычнага калюмбарыю;

мінакі,

народжаныя да і пасьля Хрыстовага нараджэньня;

жанчына з тэракотавай амфарай на плячы,

якую мы аклікнулі, каб

выпіць па шклянцы лямбрускі

перад тым, як твая «маланка»

апячэ мне пальцы абяцаньнем новых тайніц,

нязьведаных за тысячы нашых блізкасьцяў

на беразе стагодзьдзя,

чые астатнія гады

адплываюць у невараць

крохкімі крыгамі,

па якіх

мы

з табою

спрабуем,

трымаючыся за рукі,

перабрацца

на той бок.

(Першы дотык зьмяшае вымярэньні й эпохі,

дзе мы існуем

ва ўсіх ранейшых і будучых увасабленьнях;

слодыч абуджэньня пацьвердзіць:

мы з той самай матэрыі, што і нашыя сны.)

Калі сёньня ты не прысьнісься мне,

я сам папоўню фаўну тваіх сноў

сваёй сарамяжлівай сумотаю

з пахам канваліяў,

сваёй негаваркой пяшчотнасьцю

з пахам язьміну,

сваімі бессаромнымі вуснамі

з гаркавым пахам рамонкаў.

Я згодны нават на тое, каб

мы з табою прысьніліся некаму трэцяму —

хай паўторыцца

той бязгрэшны сон,

дзе мы сядзім на даху нью-ёрскага хмарачоса

і,

боўтаючы над безданьню босымі нагамі,

успамінаем:

калі ты сьнілася мне,

калі сном быў я сам.

* Сьцеражыся той, што цябе пакахае (лац.).

** «Мэтамарфозы і сымбалі лібіда» (ням.)

Пакой

Прахожыя

ідуць праз наш пакой

і аддаляюцца,

робячы жаданьне яшчэ вайстрэйшым.

Галасы гораду

гаснуць

адзін за адным

у нашых целах.

Музыка

гасьне апошняю —

на вуснах

і кончыках пальцаў.

Сьвет

нараджаецца зь ціхага ўскрыку

і сьмеху.

Дыханьне

творыць пэрсікавы пушок

на шчацэ.

Музыка

прачынаецца

ў анфілядах гарачых прасьцінаў.

Новая радзімка

зьяўляецца

на худзенькім плячы.

Брытанскі музэй

У антычным аддзеле,

мы гутарым з імпэратарам Вэспасіянам

(9—79 гады нашай эры),

з тым самым, што абклаў падаткамі

грамадзкія прыбіральні,

каб сказаць сыну, што

грошы ня пахнуць.

Д’ябал зь імі, з прыбіральнямі,

кажу я,

але навошта было асуджаць на выгнаньне

стоікаў?

(А мая каханая

згаджаецца ў гэтую хвіліну на спатканьне.)

Затое я збудаваў Калізэй,

апраўдваецца Вэспасіян.

Але пры чым тут стоікі? —

не разумею я.

(А мая каханая

сьмела ўваходзіць

у чужыя дзьверы.)

Вэспасіян незадаволена чмыхае

мармуровым носам,

страчаным у нейкім

з дваццаці прамінулых стагодзьдзяў.

Наш сусед Сэптымій Сэвэр

зласьліва касавурыцца:

балбатня замінае яму

абдумваць паход на парфянаў.

(А мая каханая

паказвае сваю грыўку

чужому люстэрку.)

Хтосьці адбіў імпэратару Сэптымію

абедзьве рукі,

але, напэўна, не за тое, што ён

пачаў узводзіць тэрмы Каракалы.

Попел яшчэ не засыпаў

фрэсак Пампэі,

і смуглявы патрыцый

любіцца зь нявольніцай,

не зважаючы ні на нас,

ні на Ікараву авантуру,

ні на карабель Уліса.

(А мая каханая

падстаўляе вусны для пацалунку.)

У Лёндане цьвітуць вішні.

У Менску падае дождж.

Уліс праплывае паўз востраў сырэнаў.

Мая каханая кажа ня мне:

гэта — маё надвор’е.

Déjà vu*

Новае расчараваньне

зьявіцца ў знаёмым абліччы: