Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

што мы ня выйдзем з карчмы,

цьвёрда трымаючыся на нагах,

у пухкую завею

з далёкай сьвечкаю

на падвоканьні шляхціча Завальні.

Майстэрня

Баюся гасіць сьвятло —

абступяць мяне скульптуры:

нясьцерпна холадна ім

і самотна

ў цемры

без чалавечых рук і вачэй.

Так было і раней,

але тады

ў туманным цемрыве

ратавалі мяне

твае рукі і

твае вусны —

цяпер

раскрывае абдымкі

толькі сылюмінавая Маргарыта.

Ноч навылёт

буду бавіцца

у гэтым безгалосым натоўпе,

пакуль не адчую, што,

вярнуўшыся раніцой,

сябар убачыць

сярод сваіх скульптураў

яшчэ адну —

паміж Вітаўтам

і безыменным жабраком.

Парцалянавы дамок

Аднойчы на дзень нараджэньня

ты падаравала мне

сьпічасты парцалянавы дамок,

падобны да віленскіх мураванак

з вуліцы Арклю,

дзе не разгубіліся б

ні Януш Радзівіл, ні Сымон Будны.

У дамка здымаецца дах,

і там можна запаліць сьвечку.

Тады ў неба маёй кватэры

падымаецца з коміну

бэзавая аблачынка,

вокны ператвараюцца

ў кавалачкі бурштыну,

а блакітна-белыя сьцены

робяцца цёплыя,

як кафля бабулінай грубкі,

і аб іх хораша грэць

азяблыя на марозе рукі.

Калі ўмела прымружыць вочы,

у вакне можна шмат чаго ўбачыць:

партрэт фанабэрлівага продка на сьцяне,

бутэльку сьветлага віна,

срэбную цукерніцу

з «марскімі каменьчыкамі»,

нас з табою за сталом,

драўляную лесьвіцу на мансарду.

Потым прачынаюцца гукі:

чыркаюць запалкі,

скардзяцца рыплівыя прыступкі,

па якіх мы падымаемся ў спальню,

просіць не сьпяшацца

твой голас.

Мне падабаецца гульня ў чараўніка,

які адначасова

грэе дзіцячыя рукі аб кафлю

і цалуе цябе ўсюды,

куды могуць дацягнуцца

на хрусткай прасьціне

мужчынскія вусны.

Ты ня ведаеш, што

паводле майго тастамэнту

гэтая парцалянавая маёмасьць

ужо належыць табе.

Я абяцаю і там

прыходзіць раней за цябе

і ставіць на парэчкавую сурвэту

два высокія келіхі,

падобныя да бусьлінае пары

на скошаным поплаве,

а калі прыпазьнюся —

чакай мяне на падвоканьні

або ў кутку канапы,

скруціўшыся ў цёплы клубок

зь ціхамірным дыханьнем,

што пахне юным целам

і старым горадам —

як у той дажджлівы вечар,

калі мы вярталіся зь Вільні.

Памятаеш,

аднойчы на дзень нараджэньня

ты падаравала мне

парцалянавы дамок?

Тут мы будзем жыць,

легкадумна прамовіла ты,

не падазраючы, што сказала

праўду.

Пытаю дарогу

Пытаю дарогу

на старасьвецкіх могілках

ля сіняй бухты.

Будзе кавалак цёмнае брукаванкі,

кажа сівы камяняр,

што высякае на помніку

літары,

потым кавалак брукаванкі ружовае,

а за крыжам з чорнага граніту —

тры прыступкі

да

вашае

магілы.

Будуць кіпарысавыя прысады,

кажа стары садоўнік,

што падразае галіны,

потым лістоўніца сярод дроку,

а за ёю —

тры прыступкі

да

вашае

магілы.

Зайздрошчу старым:

няма ў мяне іхніх прыкметаў.

Цешуся,

бо прыкметы мае —

да

самых

прыступкаў —

мне аднаму належаць.

Матылькі

Калі дрэва разлучаюць з жыцьцём,

карані яшчэ гоняць

па абарваных жылах

гаючы сок памяці,

яшчэ спадзяюцца на дзіва,

яшчэ бязгучна крычаць штосьці

нежывой лістоце.

Калі дрэва падае долу,

шырокае пнішча

ўсьцешана засьцілаюць крылцамі

блакітныя матылькі,

якія п’юць густы сок і,

захмялеўшы,

сьняць, што яны — дрэвы,

якіх хочуць разлучыць

з жыцьцём.

Яны спалохана прачынаюцца,

але

побач падае

новае дрэва,

і матылькі апускаюцца

на сьвежае пнішча,

каб зноў напіцца салодкага соку,

каб прысьніць чужыя сны

і прахапіцца ад страху.

Камусьці іх жыцьцё

здаецца бесклапотным.

Заставайся безыменнаю

Тут,

на хмурным ранішнім прыпынку,

мае веды пра цябе

абмяжоўваюцца тым, што

ты жывеш у суседнім доме,

у цябе точаныя ножкі

і ўзімку ты носіш

футэрка з апосуму.

Мне — досыць.

Заставайся безыменнаю.

Я памятаю,

як цябе звалі

ў залацістай засені сну

нашай паўночнай сіесты,

памятаю,

як звалі кнігу на часопісным століку

і чырвонае віно,

што змывала апошнія бар’еры,

як звалі

твайго ласкавага пушыстага зьвярка,

што нясьмела хацеў,

каб яго прыручылі.

Заставайся безыменнаю.

Што можна дадаць