Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

чаму я памятаю, што самачка

выседжвае птушанятаў

сямнаццаць дзён,

чаму ўзгадваю жаролісты дуб

над полацкім возерам

з сутонлівай назваю Люхава?

Вось зараз цягнік паверне,

і мы з птушкай

на імгненьне сустрэнемся

вачыма.

У Каралевы

Твая кніжка,

тонкая, як жмуток купюрак

выдавецкага ганарару

(ты, вядома, і не разьлічвала,

што за творы пад сумнеўнай назваю

«Блюз каралеўскае кухні»

нешта заплацяць),

натхніць мяне аднаго вечара

на рызыкоўную экспэдыцыю

(пара пляшак чырвонага

і порцыя здаровага цынізму)

на вуліцу,

якая калісьці звалася

Узьнясенскай,

у кватэру

з малюнкам карабліка і мора,

дзе табе сьняцца

небанальныя ідэі

пра фатальныя супадзеньні

паміж датамі нараджэньня

і сьмерці

або пра тое, што

сябраваць можна

толькі з памерлымі,

а нашы каханкі і каханьні

ніколі не сустрэнуцца

ў адной іпастасі,

у кватэру,

гаспадыня якой,

сьціпла назваўшы сябе

Каралевай,

ловіцца на каву

і цыгарэты,

а часам

і на штосьці мацнейшае,

сьцьвярджаючы, што

ў гэтых сьценах

водзіцца цэлая гурма

зданяў.

Ня выключана, што

здані сапраўды адпавядаюць

тваёй клясыфікацыі:

хатнія,

дарожныя

і самотны genius loci,

які бадзяецца сярод калегаў,

бясконца мармычучы пад нос:

«Я genius loci,

я помню дзяцінства

гэтага гораду,

гэтае песьні...»

Ня выключана, што

пасьля некалькіх келіхаў

мне заманецца

аздобіць стракатую кампанію

сваёй пэрсонаю —

а раптам

у хвалях блюзу

мне пашчасьціць

пераканаць цябе, што

жывыя мужчыны таксама

падыходзяць на ролю сяброў

(хоць я ў сабе не зусім упэўнены,

бо,

як ты зь мілай непасрэднасьцю

сьцьвярджаеш:

самы ўтульны ложак

у Каралевы).

А пакуль

мне застаецца

піць віно не з табою

і пускаць па хвалях блюзу

караблікі

з датамі нашага нараджэньня

і нашае сьмерці.

Поплаў

Сярод высокай травы і красак

вядзе мяне бабуля

па поплаве.

Гэта смолкі,

паказвае яна.

А гэта зязюльчыны сьлёзкі.

А вось гэта — ястрэц.

А ў той кветкі няма назвы,

бо яна —

кветка твайго лесу і

ты сам назавеш яе,

калі вырасьцеш.

Гуляе па поплаве вецер.

Боязна мне:

а раптам,

пакуль вырасту,

скосяць кветку і не пасьпею

даць ёй найменьня?

Маўчыць бабуля.

Мацнее вецер.

Стаю самотны

на сенажаці.

Фаўна сноў

Чародка бялявых анёлаў

з нафарбаванымі вуснамі

над горадам зь сярэднявечнае гравюры,

які ўтульна паколвае аблокі

цацачнымі сьпічакамі;

лагодны сабака Рэкс,

які мэлянхалічна дажоўвае

зайчыка Колю,

што жыў у мяне ў тыя часы,

калі я сам быў яшчэ неўміручы;

знаёмы рыжы пітэкантрап

з-пад вокладкі мамінага падручніка гісторыі,

які ў дзяцінстве прымарожваў мяне

позіркам да падлогі,

а цяпер асвоіў шахматы

(я толькі баюся,

каб ты падчас партыі не зайшла ў пакой, бо

майму партнэру бракуе шляхетнасьці);

ружовая вужака

з смарагдавай каронаю на галаве

ў басэйне, куды дае нырца

ў гарнітуры і пад гальштукам

нецьвярозы тутэйшы паэт Анатоль,

падобны з твару да Гіёма Апалінэра;

падобны да самога сябе

цьвярозы празаік Адам,

зь якім мы ў 1863 годзе

бязьлітасна судзім

у налібоцкай лесьнічоўцы

зарослага рудым шчаціньнем

маскоўскага выведніка,

а ён,

апэлюючы да міжнароднае практыкі,

патрабуе выкананьня апошняе просьбы —

зьесьці бляшанку кілек у тамаце,

якую я хачу зьесьці сам, і ў выніку

лесьнічоўку атачае рымская цэнтурыя,

што ваюе з інсургентамі на баку Аляксандра II;

ты на сонечным плыткаводзьдзі

з схіленым над табою маім тварам,

адбітым у пералівістай плыні, —

ласкавыя ўгаворы не палохацца зялёных шчупакоў,

што ленавата казычуць

твае цалаваныя ступачкі,

пакуль мы любім адно аднаго ў цёплай вадзе,

узгадваючы формулу Гэракліта,

якую я ўдасканальваю тваім імем;

драўляныя статуі сьвятых апосталаў Пятра і Паўла,

якія гавораць на дзесяці мовах

(у тым ліку і па-кітайску)

у багатай віле з кандыцыянэрамі

і тэрасаю над самым морам,

зь якой можна назіраць, як,

чапляючыся за выступы скалаў

і

раз-пораз абрываючыся ў ваду,

узахапы караскаюцца ўгору

дзясяткі два айчынных паэтаў;

ты ў чырвоным арктычным пухавіку,

пад якім па чарзе адтайваюць

паміж тваіх дваццацігадовых грудак