Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

складаючы каліграфічным почыркам

дваццаць сёмую скаргу

каралеўскім камісарам.

Войну замінае спаць гадзіньнік

на касьцёле сьвятога Стэфана.

Война лічыць шарлятанствам

мэханічную галаву з калегіюму,

што гаворыць на ўсіх вядомых мовах,

і наагул

мае да Таварыства Езуса

спадчынную нялюбасьць,

за выняткам айца Папэ, якому

(зусім дарэмна)

давераны вінны склеп

(ён таксама мне сьніцца,

аднак трохі часьцей),

айца Папэ,

які можа нацадзіць з дубовае бочкі,

равесьніцы Літавора Храптовіча,

кухаль старога мёду і —

бывай, любая застуда.

Война здымае з паліцы

мае кнігі з аўтографамі,

сьпярэшчаныя іранічнымі маргіналіямі,

за якімі сарамяжліва хаваецца

чараватая пляшка,

і — у залежнасьці ад настрою —

звоніць па тэлефоне

спачатку айцу Папэ

або адразу мне самому —

тут я прачынаюся

ад начнога міжгародняга званка.

Хтосьці маўчыць у слухаўку,

плывуць па правадах

удары гадзіньніка сьвятога Стэфана,

пяюць на Дзьвіне цыбатыя асначы,

хіхікае па-змоўніцку айцец Папэ,

шэпча ўва мне ўпэўнены голас:

ты таксама

прысьнісься камусьці на Каляды,

набраўшы тэлефонны нумар,

які можна адшукаць

адно ў паперах каралеўскага камісара,

якому падае каліграфічную скаргу

полацкі архіварыюс Аўгустын Война,

маладжавы манах-базылянін,

таемны геданіст

і, магчыма,

мой продак.

Студня

Нахілюся над студняй,

каб убачыць самога сябе.

Глядзяць на мяне

з глыбіні

то сьветлагаловы хлапчук,

то сівабароды стары,

а часам

няма адлюстраваньня,

быццам не нахіліўся ніхто

над студняй.

Няўжо гэта я — хлапчук?

Няўжо гэта я — стары?

Няўжо гэта я —

адсутнасьць адлюстраваньня?

Бібліятэка імя Скарыны ў Лёндане

Вечар, які бавіш

удваіх з «Sarmatiae Europeae

descriptio...»,

MDLXXXI*

віцебскага камэнданта

Аляксандра Гваніні,

не вяшчуе нічога,

апрача ленаватай чародкі думак

пра ўвішнага італійца,

што з маўклівага дазволу Кліё

беспардонна сьпісваў

у свайго падначаленага

Мацея Стрыйкоўскага.

(Абвінавачаньне ў плягіяце

здымаецца з прычыны даўніны.)

Зялёны авал сьвятла

на велічным стале,

вартым штабу маршала Нэя,

дзе шарыкавая асадка

на месцы цяжэзнага каламара

з пазалочанымі музамі і гусіным пяром

выглядае як міні-спадніца

на шчадралюбных клубах

каралевы Боны.

Легкадумныя дыялёгі

з героямі гравюраў

на ломкіх аркушах in folio

колеру леташняй аўсянае саломы.

Вялікаму князю Альгерду

можна выказаць шчырае спачуваньне

(калі летапісцы, як зазвычай,

ня ўводзяць нас у зман),

што ён ня ведаў смаку

перабрадзілага вінаграднага соку.

У Віценя

ніхто не замінае запытацца

пра эпікурэйскія вусы

карчомнага заўсёдніка,

а яго мосьць Скіргайла

няхай узгадае, як полацкія месьцічы

прывязалі яго задам наперад

да старое кабылы.

Habent sua fata libelli** —

аздобленае пацінаю выслоўе

таксама гучыць легкаважна.

I раптам

ад паліцы з гатычнымі шрыфтамі

вее трывожны ветрык.

Тамы ў цісьнёных пераплётах

спакваля поўняцца непрыхільнасьцю.

Альгерд

на тытульным аркушы

пагардліва падцінае вусны.

Сьвідрыгайла

выцягвае з тула стралу.

Нічога добрага не абяцае

насуплены пагляд

Вітаўта.

Цяжкія завесы

набываюць зьнячэўку

скульптурную рэльефнасьць —

іх хочацца падняць, каб пераканацца,

што там сапраўды пуста,

але лепей пакінуць

гэтыя падазроныя складкі ў спакоі.

Стары лёнданскі дом

абуджаецца якраз у тую хвіліну,

калі ты неабачліва аказаўся

ягоным закладнікам,

дом,

які прасьцюжана ўздыхае,

які бярэ ўнізе нечай рукою

тэлефон,

прымушаючы ўявіць стол бастыёнам

і пасунуць бліжэй

сьціплы томік in quarto

пад даўжэзнай барокавай назваю

«Собрание припадков краткое...» еtс.,

здаецца, адзіную кнігу,

выдрукаваную па-беларуску

за ўсё доўгае XVIII стагодзьдзе.

(Факт, безумоўна, з гаркавым прысмакам,

хоць стагодзьдзе ўсё ж прамінула ня марна.)

Нешта дзеецца з часам:

стагодзьдзі набываюць

розную працягласьць і шчыльнасьць і,

што самае небясьпечнае,

пачынаюць дыфузаваць,

у выніку чаго

твой 1994-ты можа апынуцца дзе-небудзь

паміж Вялікай францускай рэвалюцыяй

і Люі Філіпам...

Каб упэўніцца, што зьмены

яшчэ не зрабіліся незваротнымі,

ты асьцярожна сустракаесься вачыма