Арлоў Уладзімір - Паром празь Ля-Манш

«Кнігаю сноў».

Куфічная вязь

на пэргаміне з скуры газэлі

дае падрабязныя інструкцыі,

як абвесьці вакол пальца

сьмерць,

хітрамудра падмяніўшы яе сном,

і

прачнуцца ў іншым часе

не крыклівым немаўлёнкам,

а самім сабою.

Кнігу не ўпільнавалі

манахі Сынайскага манастыра,

дзе хапала цікаўных пілігрымаў,

што хацелі падстрахавацца

яшчэ і зямной неўміручасьцю.

Радасьць выкрадальнікаў

была кароткая, як песенька сініцы:

рукапіс ня меў

апошняе старонкі,

зашыфраванага рэцэпту

вяртаньня ў свой час —

да зябкай дзяцеліны

з халоднымі ад расы антонаўкамі,

да вожыка,

што зімуе пад старым клёнам,

саграваючы сад

сваім кволым цяплом,

да лябірынтаў чарнавікоў,

сьпярэшчаных вусатымі выявамі

круглашчокіх каціных пысак.

Як проста зрабіцца неўміручым,

калі ня трэба вяртацца

да тонкіх промнікаў

вакол даверлівых вачэй

колеру прыдзьвінскага лёну —

цёплых павучынак,

якія аднойчы

пругка спынілі

тваё матыльковае лётаньне.

Гэтую гісторыю я пачуў,

чакаючы астатні цягнік

на канцавой станцыі мэтро,

ад старога габрэя з сумнымі вачыма,

які застаўся стаяць

на пустым пэроне.

Азярына

Кідаю каменьчыкі

ў азярыну.

Кладуцца на жоўты жвір

адны.

Заміраюць на паўдарозе

зеленаватымі рыбінкамі

другія.

Адплываюць лёгкімі чоўнікамі

трэція.

Тыя, што леглі на дно,

ператворацца па часе

ў зеленаватых рыбак.

Тыя, што былі рыбамі,

лягуць, акамянеўшы,

на дно.

Узьляцяць белымі птушкамі

лёгкія чоўнікі.

Кідаю каменьчыкі

ў азярыну.

У кожнага — сваё імя.

Бэзавы адвячорак на краі стагодзьдзя

Бэзавае сутоньне з кавай

пасьля цэлага тыдня несустрэчаў

на канапе паважнага веку,

якой зноў трэба прывыкаць да нас,

настройвае на мэтафізычны лад.

На той тэрыторыі

цела —

нешта большае, чым цела,

якое складаецца з клетак

і ўсяго астатняга,

паведамляю я.

(Дыялёг прысьвячаецца снам.)

На той тэрыторыі

яно непадлеглае сьмерці,

а значыць,

у ім увасоблена вечнасьць.

Ты ўсьміхаесься

з адценьнем самазадаволенасьці.

Ты не сумняесься, што прысьніцца мне

магла выключна ты,

і я адчуваю

мурашыны ўкус сумленьня:

сёньня ў сьне

я любіў не цябе, а тваю сяброўку,

якая ніколі ня стане маёй

на гэтай высьпе.

Ты ўступаеш у размову

ў іншай танальнасьці,

называючы сон

прадмесьцем сьмерці,

анклявам краіны,

надзейна абароненай ад нас

дзённым ratio,

калегіюмам, дзе мы вучымся

бясконцаму дасканаламу сну,

нечытэльнымі чарнавікамі

загадкавага тэксту,

да якога мы рухаемся

павілястымі сьцежкамі кашмараў

і бяссонных начэй.

З табою не бывае сноў-чарнавікоў

(гэта — я, і гэта — праўда),

сноў-эскізаў,

сноў-навэляў,

дзе ў фінале засталося

колькі нявыкрасьленых фразаў,

Праўда і тое, што

такія сны здараюцца ў мяне

ня толькі з табою,

бо

падараваць адчуваньне вечнасьці

можа кожная жанчына.

(Пра гэта лепей памаўчаць,

хоць маецца на ўвазе,

безумоўна, тэрыторыя сноў.)

Так я гутару з табою,

адважна здымаючы двукосьсі

з цытатаў лацінаамэрыканскіх

раманістаў,

якіх мы звычайна чытаем па чарзе,

пакідаючы на палях

лёгкія рыскі

алоўкам ці фарбаваным пазногцікам,

гутару,

зусім выпадкова

сустракаючыся пад коўдраю

з тваімі ўсходнім і заходнім

паўшар’ямі,

пакуль стройная лёгіка думак

ня зьведае разбойнага ўварваньня

твайго алягічнага цела,

якое,

адзінае,

здольнае падараваць мне вечнасьць

тут,

на гэтай высьпе,

у прыбоі бэзавага сутоньня,

за пяць гадоў да новага тысячагодзьдзя,

на вуліцы забытага правадыра,

якая з гэтага адвячорка

будзе называцца

тваім імем.

Upupa epops

Кожны раз,

як еду ў Полацак на цягніку,

у прынарачанскіх лясах

паміж Вялейкай і Будславам

на тэлеграфным дроце чакае мяне

стракатая птушка з вохрыстым чубком

і сьмешным лацінскім імем

Upupa epops —

а ў перакладзе — проста ўдод.

Калі разгарнуць энцыкляпэдыю,

можна даведацца, што

Upupa epops —

манагам,

селіцца на ўзьлесьсях,

у старых садах і парках,

ладзіць гнёзды ў крушнях,

жаролах і пнях,

а часам у пустых вульлях.

Толькі энцыкляпэдыя

не адказвае на галоўныя пытаньні:

як ён даведваецца,

што я ўзяў раніцою білет,