Андрэй Дзiчэнка - Камітэт па расстрэле паэтаў

Побач з ім на эшафоце стаяў паліцыянт — дужы мужчына ў шэрым мундзіры. Грудзі яго ўпрыгожвалі шматлікія ордэны. Пакуль Кірылу рыхтавалі да расправы, паліцыянт казаў у мегафон выкрывальную прамову ў адрас паэта, які рэалізаваў сябе. За імі з адной нагі на другую пераступаў святар. Яму было сумна на ўсім гэтым дзеянні, таму ён проста чакаў, калі ўсё скончыцца, каб можна было прыступіць да сваёй працы.

Паліцыянт заканчваў сваю пранізлівую прамову. Напрыканцы ён казаў штосьці пра Патрыярха, паэзію і гонар. Кірылу было без розніцы. Натоўп жа па большай частцы назіраў за кожным рухам Кірылы і зусім ігнараваў прамовы дзяржаўнага служкі.

Калі яму на шыю надзелі пятлю, а паліцыянт дазволіў смяротніку прамовіць апошняе слова, Кірыла толькі сутаргава кідаў погляд па тварах людзей, якія чакалі расправы над ім.

Раптам, за секунду да смерці, ён поглядам сустрэўся з блакітнымі вачамі Сняжанны. Яна была напалоханая і разгубленая, а твар яе быўзакрыты хусткай. Толькі вочы. Трывожныя, як навальнічныя хмары ў непагадзь.

Кірыла ўсміхнуўся, і падлога пад ім правалілася. Апошняе, што ён пачуў— гучныя апладысменты натоўпу. Смяротны холад абдаў ад ног да галавы. I неўзабаве наступіла цемра.