Ώσπερ γαρ ό των τοΰ αύτοΰ καί ένός Χριστού φύσεων αριθμός, εύσεβώς νοούμενος τε καί Λεγόμενος, ού διαιρεί τον Χριστόν, άλλα σωζομένην, καν τή ένώσει παρίστησι των φύσεων την διαφοράν ούτω καί ό αριθμός των ούσιωδώς προσόντων ταίς αύτού φύσεσι θελημάτων καί ενεργειών κατ' άμφω γάρ, ώς εϊρηται, τάς αύτού φύσεις θελητικός ην ό αύτός καί ενεργητικός της ήμών σωτηρίας ού διαίρεσιν εισάγει μη γένοιτο άλλα την αύτών δηλοί καί μόνον, κάν τή ενώσει φυλακήν καί σωτηρίαν. Col. 289.
Col. 289 — 292. См.: I часть, «Анализ содерж. дисп. с Пир.».
Col. 293. См.: «Анализ содерж. …».
Col. 336. См.: «Анализ содерж. …».
Там же.
Col. 297. См.: «Анализ содерж. …».
0εοδοσ> Και ημείς όμολογοϋμεν και τάς φύσεις και διαφόρους ενεργείας, τουτέστι, θείαν τε και άνθρωπίνην· και θελητικήν αύτοΰ την θεότητα, και θελητικήν αύτοΰ την άνθρωπότητα επειδή ούκ άνευ θελήσεως ήν ή ψυχή αύτοΰ. Δύο δέ ού λέγομεν, ίνα μή μαχόμενον αύτόυ αύτω είσαγάγωμεν [Феодос.: И мы исповедуем и природы, и различные действования, то есть божественное и человеческое; и обладающим волей [исповедуем] Его божество, и [также] обладающим волей — Его человечество, поскольку не без воли была душа Его. «Две» же не говорим, чтобы не вводить в Него противоречие]. Μαξ. Τί ούν; φύσεσιν έπιφημιζόμενος ό άριθμός ού διαιρεί· άλλ' έπί θελήσεων και ένεργειών λεγόμενος, διαιρέσεως έχει δύναμιν; [Макс.: Что же, значит, будучи прилагаемо к природам, число не разделяет, а когда говорится по отношению к волям и действованиям, то обладает разделяющей силой?] Θεοδ. Πάντως και οί πατέρες έπί θελήσεων και ένεργειών ούκ εΐπον, φεύγοντες τήν διαίρεσιν, άλλ' άλλην και άλλην, και θείαν, και άνθρωπίνην, και διπλή ν, και διττήν· και ώς είπαν λέγω, και ώς είρήκασι λέγω [Феод.: Несомненно, и отцы о волях и действованиях [этого] не говорили, избегая разделения, но [говорили] «иная и иная», «божественная и человеческая», «двойная» и «двоякая». И как они говорили, так и я говорю, и как они изрекли — говорю]. Μαξ. Διά τον Κύριον, έάν άκούσητε μίαν και μίαν, ή άλλην και άλληνή δις δύο, ή δις πέντε, τί νοούντες τοις λέγουσιν άποκρίνεσθε; και είπαν. Επειδή ώρκισας ήμάς, τό μίαν και μίαν, δύο νοούμεν· και άλλην, και άλλην, δύο νοούμεν· και δις δύο, τέσσαρα νοοϋμεν [Ради Господа, если вы услышите «одна и одна» или «иная и иная», или «дважды два», или «дважды пять», ответьте говорящим, что разумеете? И они сказали: раз ты заклял нас, то «одна и одна» разумеем две, и «иная и иная» — тоже две, и дважды два — разумеем четыре]. Op. Max., t.I, col. 152–153.
Т. II, col. 49.
Col. 156 — 157.
«Дисп. с Пир.», col. 325.
Ει δέ πρωτοπαθής έν ήμίν ή ΘέΛησις, ταύτην δέ μετά της φύσεως κατ' αύτούς ού προσείληθεν ό Λόγος ένανθρωπήσας–ούκ άρα εγώ χωρίς άμαρτίας γέγονα. Ει δέ εγώ χωρίς άμαρτίας ού γέγονα, ούκ άρα έσώθην–είπερ τό άπρόσΛηπτον, άθεράπευτον [Если прежде всего поражена в нас воля, но сию вместе с природой не восприняло Слово, вочеловечившись, то я не стал без греха. Если же я не стал без греха, то и не спасся, если только действительно не воспринятое — не уврачевано]. Col. 325; сравни: col. 156.
Там же.
Col. 80.
Col. 297.
Апология Гонория, col. 237.
Там же, col. 241.
Догматическое послание к пресвитеру Марину, col. 233 и след.
На это изречение ссылались монофелиты, например, Пирр. См.: «Дисп. с Пир.», col. 316.
Греческий текст этого места приведен в первой главе (ссылка 278).
Φαμέν, οτιπερ κα§ό μεν φυσιχόν (т. е. вообще τό άνθρώπινον и в частности τό ΘέΛειν), ούχ ύπεναντίον· χα§ό δέ μή φυσικώς προς ήμών κινείται, σαφώ^ ύπεναντίον, και ώς τα ποΛΛά άντιπίπτον, ώ και τό άμαρτάνειν έφέπεται. Col. 236.
Col. 237.
«Дисп. с Пир.», col. 325 — 328; сравни: col. 349.
Col. 348 — 349.
Col. 325.
Ει μεν καθ' о Θεός, τοϋτό τις περί αύτοΰ είρήσθαι έκΛάβη, πέρασι σωματιχοίς, τω άνω φημί, και τώ κάτω· τω έμπροσθεν και τω οπίσω· τω δεξιά και τω άριστερά, διαΛήφθαι την θεότητα Λέγειν άναγχασθήσεται. Εί δέ καθ' ο άνθρωπος ταύτα είρήσθαι περί αύτοΰ Λέγει· άρα θελητιχός ην ό αύτός και καθ' ο άνθρωπος [Если кто–нибудь будет понимать, что это говорится о Нем, как о Боге, то будет вынужден сказать, что Божество объемлется телесными пределами — я имею в виду, верх и низ, перед и зад, право и лево. Если же станет утверждать, что это говорится о Нем как о человеке, значит, Тот же Самый был наделен волей и как человек]. Col. 321 — 324.
Читать дальше