Никодим Святогорец - Слово о покаянии

Άλλά εκείνο γιά τό όποΧο κάποιος πρέπει νά άπορή είναι τό ότι οί χριστιανοί δέ γνωρίζουν μία τόση φανερή καί χειροποιαστή άπάτη τού διαβόλου καί τό ότι δείχνουν τόση μεγάλη αχαριστία στόν Θεό. Γιατί μεταχειρίζονται τήν έξομολόγησι καί τήν μετάνοια ώς αιτία τής αμαρτίας. Καί τήν εύσπλαγχνία καί τήν άγαθότητα τού Θεού, πού είναι αιτία τής σωτηρίας τους, αυτοί τήν μετατρέπουν σέ αιτία τού γκρεμίσματος καί τής καταστροφής των! Καί όπως τό φαρμακερό χορτάρι, πού λέγεται Νάπιλλος, αύξάνει τό φαρμάκι του καί μέ αύτήν τήν πιό γλυκειά δροσιά τού ούρανού, έτσι καί αύτοί οί ταλαίπωροι μέ τό γλυκύτατο καί σωτήριο αίμα τού Ιησού Χριστού, αυξάνουν τό φαρμάκι καί τόν θάνατό τους. Διότι αύτό τό αιμα πού βοηθάει στό λουτρό τής μετανοίας καί τής έξομολογήσεως, γιά νά πνίξη τίς αμαρτίες τους, τό χρησιμοποιοῦν σχεδόν, γιά νά ποτίζη καί νά αύξάνη τίς αμαρτίες τους!

Άχ! Καί υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία άπό αυτήν; Καί τί άλλο γίνεται με αυτό που κάνουμε, παρά τό νά χρησιμοποιούμε τό ιατρικό μας γιά τόν θρίαμβο καί τή νίκη τοῦ διαβόλου; Έτσι θρηνεί ό άγιος Αμβρόσιος γιά τήν ύπόθεσι αυτή λέγοντας: «Τό δικό μας φάρμακο γίνεται θρίαμβος γιά τόν ίδιο τόν διάβολο» (Περί Μετανοίας, Βιβλίο δεῦτερο).

Ποιες ζημίες προξενούν στη σωτηρία τους εκείνοι, που αμαρτάνουν μέ τήν ελπίδα, ότι θά εξομολογηθούν καί θά μετανοήσουν

Ποιός όμως μπορεί νά φανέρωση πολῦ καλά τίς ζημίες, που προξενούν στόν εαυτό τους έκεΐνοι ποῦ ά μαρτάνουν μέ τήν ελπίδα ότι θά μετανοήσουν; Έγώ πιστεύω, ότι οί περισσότεροι χριστιανοί θά κολασθοῦν γι’ αυτή τήν πονηρή καί πλαμενένη ελπίδα, ποῦ σιγάσιγά τους ώδήγησε στό φοβερό γκρεμό τοῦ άδη. Γιατί, μολονότι πίστευαν, ότι γιά όσους άμαρτάνουν εχει έτοιμασθή μία αιώνια φλόγα, αυτοί, παρ’ όλα αυτά άμάρταναν σάν νά πίστευαν, ότι ή κόλασις είναι ενα παραμύθι. Καί γιατί αυτό; Διότι νόμιζαν, ότι ή ιατρεία των άμαρτιών τους είναι τόσο εύκολη, όσο εύκολο είναι τό νά εξομολογηθούν στόν Πνευματικό τους τίς αμαρτίες, πού έκαναν καί νά δεχθούν γι’ αυτές ενα πολύ μικρό έπιτίμιο. Καί άφού τό κάνουν αυτό είρηνεῦουν καί δεν φροντίζουν γιά τίποτε, νομίζοντας δτι έξεπλήρωσαν κάθε τους χρέος.

Ή πρώτη λοιπόν ζημίά, που προξενούν στόν έαυτό τους εκείνοι που άμαρτάνουν μέ την έλπίδα τής μετανοίας, είναι ή ποσότητα καί τό μεγάλο πλήθος των αμαρτιών που κάνουν. Γιατί αυτοί, επειδή εξομολογούνται εύκολα τίς άμαρτίες τους καί έχουν καί κάποια κατάνυξι καί νομίζοντας ότι σ’ αυτό βρίσκεται όλη ή μετάνοια, γι’ αύτή τήν ευκολία λέω, καί τήν ψεύτικη έλπίδα, πάλι οί ταλαίπωροι κατόπιν πέφτουν στά πάθη. Καί αφού πέσουν μία φορά, αφήνουν κατόπιν τό χαλινάρι τού λογικού καί τής προσευχής καί τρέχουν σάν τά ζψα, που δέν έχουν λογική, στόν δρόμο τής καταστροφής. Τότε, λοιπόν, ποιός μπορεί νά μετρήση τά άμαρτήματα ποῦ κάνουν; Όσες φορές βρούν κατάλληλο τρόπο καί τόπο πέφτουν άμέσως στήν άμαρτία. Όσες φορές θελήση ή κακή τους επιθυμία, πέφτουν άμέσως Όσες φορές τοῦς προσβάλλει ό πονηρός λογισμός, άμέσως κάνουν καί τό πονηρό εργο.

Άπό περιέργεια, δμως, ας δούμε πόσο είναι τό πλήθος των άμαρτιών, πού κάνουν.

Πολλοί άπό αύτούς τούς άμαρτωλούς, πού νομίζουν ότι ή συγχώρησις των άμαρτιών τους είναι εύκολη μέ τήν έξομολόγησι, άπό τήν μία μέρα ως τήν άλλη μπορούν νά κάνουν δέκα άμαρτίες, τόσο μέ τά πονηρά τους εργα, δσο καί μέ τίς κακές τους επιθυμίες καί μέ τίς απρόσεκτες συνομιλίες καί μέ τίς άπρεπεις τους ηδονές. Ιδιαίτερα όμως καί πρό παντός μέ τίς αφορμές, πού δίνουν στούς άλλους καί θανατώνουν τίς ψυχές τους.

Γι’ αύτό σύμφωνα μέ τό μέτρο αύτό, ό άριθμός των άμαρτημάτων τους σέ ενα μήνα θά φθάση τίς τριακόσιες άμαρτίες καί κατόπιν σέ £να χρόνο περισσότερο άπό τρεις χιλιάδες άμαρτίες. Έτσι κάθε Ενας άπό αύτούς σέ £να χρόνο θά χτυπήση περισσότερο άπό τρεις χιλιάδες φορές τήν πόρτα τού ςίΐδη.

Καί τώρα, γιατί είναι δύσκολο νά πιστέψουμε, δτι ή δικαιοσύνη τού Θεού θά άνοιξη κάποτε τίς πόρτες τού ςίδη σέ έναν τέτοιο άμαρτωλό καί θά τόν άφήση νά πέση εκεί μέσα; Μάλιστα αύτό είναι εκείνο πού άπειλεΐ δτι θά κάνη ή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ μέ τό στόμα τού προφήτη Ιερεμία: «Τά τραύματά σου είναι άθεράπευτα. Θανάσιμη είναι ή πληγή σου. Κανένας δέν ύπάρχει γιά νά φροντίση τό τραύμα σου… σέ κτύπησα μέ τιμωρία σκληρή, σάν νά είμαι ό εχθρός σου. Αύξήθηκαν πολῦ οί άμαρτίες σου» (Ίερεμ. 37,13–14), Ζύγιασε καλά, άδελφέ μου τά λόγια αύτά. Δέν λέει ό Θεός δτι δέν γιατρεύθηκες, άλλά δτι δέν ωφελήθηκες καθόλου άπό τήν ιατρεία. «Εις άλγηρόν ίατρεύθης, ώφέλειά σοι ούκ έστι». Μάλιστα ύστερα άπό πολλές θεραπεΧες. Γιατί όχι μόνον μία φορά, άλλά πολλές καί πολλές φορές εξομολογήθηκες. Καί παρόλα αύτά ή έξομολόγησις, ποῦ είναι γιά νά θεραπεῦη καί νά σκοτώνη τίς άμαρτίες, άπό τήν δική σου κακία χρησιμοποιήθηκε γιά νά τίς αύξηση. Διότι καί σῦ λες μέ τόν εαυτό σου: Άν άμαρτήσω, άρκετό είναι κατόπιν νά εξομολογηθώ καί νά μετανοήσω. Κι αν άμάρτησα μία φορά, μπορώ καί άλλη καί άλλη φορά νά άμαρτήσω. Διότι ή πολλές αμαρτίες κάνω ή λίγες, μπορώ κατόπιν νά εξομολογηθώ καί νά μετανοήσω. Λοιπόν! ναί, γιατρεῦθηκες, αλλά δέν ωφελήθηκες καθόλου άπό τήν θεραπεία αυτή. Διότι ή ωφέλεια ποῦ άποκομίζεις μετά άπό τόσες εξομολογήσεις είναι τό αμέτρητο πλήθος τών αμαρτιών σου καί χωρίς νά γνωρίζης, βέβαια, ότι αύτό τό πλήθος τών αμαρτιών σου σέ καταβυθίζει στόν ςίδη. Σέ κάνει άξιο γιά νά σέ παιδεῦση ό Θεός μέ μία σταθερή δοκιμασία, χωρίς εύσπλαγχνία καί νά σέ τιμωρή σάν ενα του εχθρό, ποῦ φταίει στόν Θεό τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο σπλαγχνικός φάνηκε σ’ αυτόν ό Θεός. «Επειδή αύξήθηκαν οί αμαρτίες σου σέ τιμωρώ μέ τόν τρόπο ποῦ τιμωρώ τοῦς έχθροῦς μου».