Joel Goldsmith - Sztuka Medytacji

Wszelka medytacja o Bogu będzie bezowocną, chyba, że zdamy sobie sprawę, że to, co jest prawdziwe o Bogu, prawdziwe jest i o nas, nieskończonej, indywidualnej istocie. Jedynie wtedy, gdy utwierdzimy się w przekonaniu o nieskończonej istocie boskiego bytu jako istocie jednostki, osiągniemy pełną realizację, która pociągnie za sobą harmonię w naszym doświadczeniu.

Istotą Boga jest Ja, to samo Ja, które jest w nas, to samo Ja, które jest ujednostkowieniem naszego bytu. To Ja nie jest ciałem, które widzimy; nie jest egoistycznym "ja", które wierzy, że istota ludzka ma władzę czy że człowiek jest Bogiem; jest to subtelne Ja, które patrzy na świat z wnętrza naszej istoty. Ludzkie skoncentrowane na sobie "ja" musi "umierać codziennie", by boskie Ja w nas się na nowo narodziło i by nasz boski związek mógł zostać objawiony.

Bóg jest bytem jednostkowym. Bóg jest twoim bytem; Bóg jest moim bytem; Bóg jest bytem wszelkiej formy życia ludzkiego, zwierzęcego, roślinnego, mineralnego. Bóg jest bytem jednostkowym. Bóg jest prawem, życiem, Duszą, substancją indywidualnego bytu i dlatego wszystkim, czym jest Bóg, ja jestem: „Wszystko, co Ojciec ma, moim jest.” Są to piękne słowa Pisma Świętego, ale nie mają praktycznej wartości, dopóki nie staniemy się żyjącym ucieleśnieniem tej oto zasady:

Bóg jest moją istotą; Bóg stanowi mój byt; Bóg jest życiem, duszą mojej istoty, duchem. Bóg jest substancją, z której moje ciało jest uformowane. Bóg jest jedynym prawem, które mną rządzi – nie prawa braku czy ograniczenia; nie prawa dotyczące pożywienia, klimatu czy trawienia, nie prawa medycznych czy teologicznych przekonań – Bóg jest jedynym prawem. Boskie prawo jest prawem nieśmiertelności, wieczności i doskonałości; jest samoustanawiające i samoutrzymujqce.

W takiej czy innej formie pojawić się może tendencja, by wierzyć, że nasz byt jest oddzielny i odmienny od Boga. Może się ona pojawić wraz z prośbą kogoś zwracającego się do nas o uzdrowienie. Naszą pierwszą reakcją może być: "Ależ nie mam wystarczającego zrozumienia." Jeżeli jesteśmy w stanie uznać prawdę, że Bóg jest bytem jednostkowym, zdamy sobie sprawę:

Oczywiście, że nie mam wystarczająco zrozumienia i nigdy nie będę miał wystarczającego zrozumienia, by kogokolwiek czy cokolwiek uzdrawiać. Zdrowie nie jest wynikiem mojego zrozumienia. Zdrowie musi pojawić się jako aktywność Chrystusa, nie poprzez moje zrozumienie – nie poprzez to, co ja wiem czy czego nie wiem. Jestem posłusznym instrumentem. Ojcze, jestem gotowy być w ciszy; jestem gotowy uznać, że aktywność Twego bytu stanowi mój byt i Twoja łaska jest wystarczająca dla tej osoby czy tej sytuacji. "Ja sam z siebie nic nie mogę…"Ja, Syn, jestem instrumentem Ja, Ojca.

Jedynie Bóg jest źródłem wszystkiego, co jest: wszelkich zasobów, wszelkiego zdrowia, wszystkich związków międzyludzkich. Jeżeli traktujemy pieniądze tak, jakbyśmy pobierali je z naszego własnego magazynu, przekonamy się, że nasze zasoby zostały zredukowane o sumę, którą wydaliśmy; chyba że zdamy sobie sprawę, że pieniądze w rzeczywistości nie należą do nas – należą do Boga, bo "Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia”. Wszelkie zasoby są w Bogu i od Boga pochodzą. Gdy wydajemy pieniądze, traktujmy to tak, jakby była to boska obfitość, a nie nasza. Wtedy przekonamy się, że nie tylko nie mamy mniej – dwanaście pełnych koszy nam zostało. Mistrz zilustrował tę zasadę pomnażając bochenki i ryby.

Biblia uczy, że ziemia jest Pana i Pańska jest obfitość. Nawet gdy powtarzamy te słowa, wielu z nas nadal wierzy, że boska obfitość jest czymś oddalonym i oddzielnym od nas i że w którymś momencie nastąpi przeniesienie, gdzie to, co należy do Boga, stanie się naszym. Jest to tak samo absurdalne jak myślenie, że piękne kwiaty w naszym ogrodzie należą do nas. Przyroda śmiałaby się z takiego pomysłu. Bóg jest źródłem każdego kwiatu kwitnącego w ogrodzie. Bóg jest źródłem wszystkiego. Co to za różnica, czy pełnia Pana kwitnie jako roślina czy jako pieniądz? Nie ma żadnego punktu przeniesienia pomiędzy tym, co jest w Bogu, i tym, co jest w nas. Wszystko, co jest w Bogu, jest w nas w tym samym momencie, bo: "Ja i mój Ojciec jednym jesteśmy.” – Bóg Ojciec, Zasada twórcza, niewidzialny; Bóg Syn, widzialny; i Bóg niewidzialny, Duch Święty ustanawiający i utrzymujący wpływ.

Nauki Mistrza to: "zaprzeczaj sobie" czy "umieraj dziennie". Jest to nauka Pawła: Odrzućmy śmiertelność, byśmy mogli być odziani w nieśmiertelność i by Bóg został objawiony w Swej chwale jako byt jednostkowy . Dopóki istnieje osobowe "ja" próbujące cokolwiek osiągnąć, dojść do czegokolwiek czy cokolwiek zdobyć, istnieje osobowość zmagająca się by przetrwać, oddzielna i odmienna od Boga.Ale jest to możliwe, by umierać dziennie; jest możliwe, by sobie odmawiać, ponieważ jedyne odmawianie sobie to zaprzeczenie, że ja z siebie mogę czymkolwiek być czy cokolwiek posiadać; że ja sam z siebie mogę być dobry; że ja sam z siebie mogę być duchowy; że ja sam z siebie mogę posiadać duchową moc, że ja sam z siebie mogę mieć zdrowie czy że ja sam z siebie mogę osiągnąć dobrobyt. Jest to jedyne zaprzeczenie siebie, jakie istnieje, i jest to umieranie dzienne. Jest to zaprzestanie prób osiągnięcia czegokolwiek dla siebie samego. Lekcja sama w sobie jest prosta: nie pragnijmy złapać więcej ryb, większych ryb czy lepszych ryb w nasze sieci. Zaprzeczmy temu, że mamy jakąkolwiek potrzebę posiadania ryb, bo wszelkie ryby w morzu należą do Boga, a wszystko, co należy do Boga, należy i do nas. Zaprzeczając osobowemu poczuciu siebie, gloryfikujemy Ja, którym jesteśmy – Bóg-Ja. Bóg-Ja jest naszym prawdziwym bytem, a miarą naszej Jaźni jest nieskończoność.

Uznając Boga jako byt jednostkowy, uznajemy nieskończoność w centrum naszej własnej istoty, nieskończoność, której pozwalamy płynąć z nas do świata. Blokujemy jednak bądź uniemożliwiamy tej nieskończoności wydostanie się, gdy pojawia się w nas myśl, by cokolwiek posiąść, zdobyć, osiągnąć czy zademonstrować. Zdając sobie sprawę, że jesteśmy jedynie instrumentem działania Boga w ludzkiej Świadomości, gdziekolwiek idziemy, niesiemy ze sobą duchową, świętą atmosferę Boga wewnątrz naszej własnej istoty. Bez śladu egoizmu, nie czując potrzeby osobistej chwały czy korzyści, zdajemy sobie sprawę, że gdziekolwiek, ktokolwiek, kto w szczerości przychodzi do nas po boską łaskę, jest w stanie ją otrzymać. Boska łaska jest wszystkim, co jest potrzebne w danej sytuacji – nie nasza wiedza ani to, co posiadamy. Wówczas w spokoju i w cichości jak strumień zaczyna wypływać z nas ciepło, ulga lub radość. Umieć pozostać w spokoju wiedząc, że „ja” w nas jest Bogiem, że Bóg ten jest naszym bytem jednostkowym – wewnętrzną jaźnią, istotą, charakterem i cechą – i że wszystko, czym Bóg jest, wypływa z nas jako widzialna manifestacja przejawiająca się jako my, automatycznie czyni nas wolnymi.

Gdy nasz związek z Bogiem jest ustanowiony, możemy przebywać świat wzdłuż i wszerz bez sakiewki czy torby. Każdy dzień rozpoczynać możemy na nowo, nie mając nic, a w krótkim czasie przekonamy się, że wszystkie nasze potrzeby zostaną zaspokojone Nie dzięki ludzkim pragnieniom, ale żyjąc według zasady:

Bóg jest moją istotą . Wszystkim, czym jest Ojciec, ja jestem. Wszystko, co Ojciec ma, jest ucieleśnione w mojej świadomości. Nie przychodzi to do mnie. Jestem jedynie instrumentem, poprzez który wypływa to dla tych, którzy nie są jeszcze świadomi tej wielkiej prawdy o ich związku z Bogiem .

Gdziekolwiek znajduje się potrzeba, tam też jest i jej zaspokojenie. Zaspokojenie istnieje w świadomości jako świadomość jednostki i świadomością tą jest Bóg. By to osiągnąć, konieczna jest przemiana świadomości. Czasem dopiero po całych dniach, tygodniach czy miesiącach medytacji zdamy sobie sprawę, że Bóg jest indywidualnym bytem i że miejsce, na którym stoimy, jest ziemią świętą. Nigdy już potem nie pojawi się potrzeba czy pragnienie, która nie będzie natychmiast zaspokojona od wewnątrz jako spełnienie świadomości. Bóg jest naszą świadomością. Bóg spełnia Siebie dziennie, co godzinę, we wszelkiej potrzebnej formie. Bóg jako byt indywidualny stanowi podstawę tej realizacji.