Эдгар По - Маска чырвонае смерці

Вы бачылі Інэсу?
На захад адышла
Блішчэць святлей ад сонца —
Стаў свет калыскай зла.
Пазбавіла нас шчасця
I дзённага святла
Яна, што ззяла перламі
I чырванню цвіла.

Прыйдзі да нас, Інэса,
I змрок начны развей!
Сумуюць зоры з поўняй
Без гэтых лёгкіх вей.
Шчаслівы твой каханы,
Найлепшая між фей;
Ты будзеш побач з кімсьці —
Мне прамаўчаць лацвей.

О, быць бы мне, Інэса,
Выбраннікам тваім,
Які ў вандроўках доўгіх —
Твой сябра-пілігрым!
Няўжо няма паненак тут,
Няўжо мы так гарым,
Што трэба мора пераплыць
За сябрам дарагім?

Сустрэў цябе, Інэса,
На нашых берагах
Сярод найлепшых юнакоў —
У кожнага свой сцяг;
Дзяўчаты, рыцары, плюмаж —
Святло на ўвесь прасцяг.
О найпрыўкраснейшы мой сон!
Ці ўбачу я працяг?..

На гора мне, Інэса,
Сышла ты назаўжды.
Пад музыку і спевы
Згубіліся сляды.
І сёння ў сэрцы — горыч,
I чую, як тады,
Я гэты спеў: бывай, бывай
На доўгія гады!

Бывай, бывай, Інэса!
Закончаны наш баль,
Узыдзеш ты на карабель —
Цябе чакае даль:
На гора ўсёй зямлі сплывеш,
На радасць сотням хваль.
Ты дорыш шчасце аднаму,
Астатнім — вечны жаль.

О нешчаслівая!
Змерыла ты
Крокі жахлівыя
Да пустаты.

Думкі варожыя
Кіньце свае;
Тонкія й гожыя
Рысы яе.

Саванам стане
Змоклае ўбранне
І пахавальнаю
Чыстай абновай.
Вы спачувальнае
Вымаўце слова.

Думкаю светлаю,
Сумнай і ветлаю,
Стрэньце няшчасную,
Не, не заганную,
Не апантаную —
Толькі прыўкрасную.

Погляды злосныя
Ёй невыносныя.
Ціхай паўстанніцы
Неацалелае
Сэрца збалелае
Больш не параніцца.

Цела гаротнае
Евы наступнае
Стыне, вільготнае, —
Смерць неадступная.
Пасмы сплятайце
Моцным вузлом,
Косы сплятайце,
Ды не пытайце,
Дзе яе дом.

Дзе яны, родныя,
Дзе яны, згодныя,
Блізкія душы?
Ці звар'яцела
Да найкаханага,
Сэрцам жаданага,
Ў думках ляцела?

Жорсткасць паганская
Між хрысціянскае
Ўсёй грамады:
Сэрцы — далёкія,
Сцены — высокія,
Шлях — да вады.

Ёй, што адчужана,
Лёсам асуджана,
Мала цяпла.
Ўсім яна лішняя,
Скруха няўцішная —
Нават найвышняя
Літасць сышла.

Вокны наўкола...
Ах, як вясёла
Свецяць яны —
Яркаю злівай!
Ёй жа, трымтлівай,
Падаць імкліва
Ў морак начны.

Шалеюць вятры...
Яна маладая,
Чаму да пары
Памерці жадае?
Бедамі змушана,
Смерцю спакушана,
Плача наўзрыд —
Толькі б сысці адсюль,
Хай і ў нябыт!

Браце мой грэшны,
Сэрца няўцешна
Мусіць балець!
Як ты на скрушную
Плынь непарушную,
Зважыўшы ледзь,
З пыхай бяздушнаю
Можаш глядзець?

Думкі варожыя
Кіньце свае;
Тонкія й гожыя
Рысы яе.

Будзьце лагодныя —
Рукі халодныя
Лёгка краніце,
Ад неспагаднасці,
Чэрствай злараднасці
Абараніце.

Мёртвыя вочы
Праз хуткацечныя
Беды й сірочы
Лёс там, у ночы,
Сны бачаць вечныя.

Вось апантаная,
Ганьбаю гнаная
Ад бессардэчнасці,
Бесчалавечнасці
Ў холад і ў прах.
Вы не глядзіце —
Рукі складзіце
Ёй на грудзях.

Яна пасля скону
З пакорай схіляцца
Хай прыйдзе да трону
Спрадвечнага Ўладцы [ 113 113 Пераклад Кацярыны Маціеўскай і Ганны Янкута. ].

Не прашу я збавення ў долі,
Хай ламае, і крышыць, і гне,
Тваё добрае сэрца ніколі
Не судзіла сурова мяне.
I той боль, што мяне агартае,
Ты гатова дзяліць папалам.
За спагаду тваю, дарагая,
Я табе сваю вернасць аддам.