Янка Брыль - Блакітны зніч [Лірычнае]

Як ні няўтульна ў гасцініцы, ca штодзённымі зменамі камандзіровачных, я ўсё-такі трохі працую. Учора чытаў молодому мастаку, новому сябру нашага таварыскага Мішы, маю новую рэч, карэнным чынам перапрацаваную па старых накідах. Памятаеш, апавяданне, дзе польскі марак другому мараку ў полоне расказвае, як малую дзяўчынку ў пограбе заваліла выбухам снарада?.. [ 4 4 Канчатковая назва апавядання, упершыню надрукаванага ў 1966 годзе, «Кроў на сцяне». ] І наш мастачок, хоць ён i весела-легкадумны, але... заплакаў... Спадзяюся, што гэта i яшчэ нешта іншае пойдзе неўзабаве ў часопісе «Беларусь»... Памёр Кузьма Чорны, наш найбольшы пісьменнік, добры чалавек, які сустрэў мяне... вельмі прыязна, i рукапісы ўзяў чытаць, i абяцаў, што дапаможа з выданнем зборніка... Цяпер «Жывое i гніль» чытае Крапіва. Я перапісваю гатовыл рэчы, дамоўлюсязмашыністкай, перадрукую ix... Пастаўлю сабе мэту — уладзіцца з жыллём i як найбольш працаваць. I тому не буду ў вас раней за студзень, проста няма калі. Міша, відаць, будзе яшчэ ў гэтым месяцы. Пішу ў рэдакцыі, i тому без яго. Моцна цалую Цябе. Ваня.

...Далейшае пачалося з тага, што я, значна раней вярнуўшыся з рэдакцыі, застаў наш з братам агульны, недатрапаны чамадан на калідоры, каля дзяжурнага, дзе i ключ ад пакоя на шэсць чалавек, у якім мы пражылі свой «цэкоўскі» месяц нават з гакам. Удакладніўшы, што ўсё гэта азначае, я пайшоў з чамаданам у музей да Мішы, а ад яго, улегцы, у Саюз пісьменнікаў. Ён тады размяшчаўся ў кватэры самога старшыні, Лынькова, жонка якога i ix сынок загінулі ў гета. Дабрадушна павольны Міхась Ціханавіч быў не адзін, з сакратаром праўлення Броўкам. Якое шчасце!.. Пётр Усцінавіч быў у добрым гуморы, ён дачакаўся з эвакуацыі жонку i сына-школьніка, перад гэтым атрымаў жыллё, а ключы ад пакойчыка, у якім туліўся дагэтуль адзін, былі яшчэ ў яго. «Бяры, ідзі, жывіце, пакуль вернецца гаспадыня, а далей будзе відаць!»

Мы знайшлі, ужо ў прыцемку, тую вуліцу i той драўляны трохкватэрны дом, пачалі жыць у вызваленым пакойчыку, заначаваўшы проста на падлозе. Распаліўшы грубку па патаемна злачыннаму, — наламаўшы штанкетных вяршкоў, зверху да жэрдкі, у доўгім старым плоце.

Пражылі мы так зусім нядоўга. Бо справа з першай музейнай экспазіцыяй была па-ваеннаму хутка закончана, з трупы нядаўніх партызан-мастакоў аднаго пакінулі пры музеі, a астатніх — хто з мастацкім вучылішчам, а хто i з незакончаным інстытутам — адпусцілі шукаць сабе новую працу, балазе ўсе яны мінчане.

Мой Міша, які выдатна прайшоў выпрабавальны тэрмін, зрабіўшы вугалем копію не памятахо ўжо якой карціны Шмарынава, якая i сёння, як мне нядаўна сказалі, знаходзіцца ў музейным запасніку, атрымаў ажно некалькі тысячаў ганарару і... падаўся да сям'і, узброены немалаважным пасведчаннем пазаштатнага супрацоўніка музея. У Міры яго прынялі, далі работу ў райвыканкаме.

Мастак Мікола Гурло, які пасля працы над экспазіцыяй супрацоўнічаў з нашай рэдакцыяй, успомніў што на гарышчы ў яго маецца жалезны ложак, напытаў на заўтра i палутарку, каб прывезці яго мне, а сам я, з блаславення сяброў i пры адсутнасці галоўнага рэдактара, па-партызанску ўзяў сабе лішні ў рэдакцыйным пакоі невялікі квадратны стол, да яго ўжо i крэсла, i ўвесь гэты гарнітур быў прывезены на той палутарцы ў мой закутак.

23 студзеня 45-га мы з Нінай распісаліся ў Міры, у загсаўскім пакойчыку ў цагляным доме райміліцыі. Уся шлюбная ўрачыстасць заключалася ў тым, што сухая i з твару панурая чыноўніца, аддаючы мне пасведчанне, сказала: «Ну вот. А если захотите развестись, придется платить три тысячи, штраф».

Мая старая, нямоглая мама падрыхтавала місу вінегрэту, да яго было паўбохана яшчэ ўсё ёю спечанага хлеба i бутэлька, не памятаю ўжо, адкуль ды як узятай самагонкі. Горкая гэта была вячэра. Брат Коля, гаспадар, на сем гадоў старэйшы за мяне, пасля партызан працаваў у райваенкамаце, ды вось i на яго закончылася бронь... Пра гэта мы даведаліся яшчэ ў Міры, ад Мішы, бо Коля быў у службовым ад'ездзе. Забягаючы наперад, трэба сказаць, што ўзяты ён быў у сапёрную часць, нават i паловы вучобы не закончыў да дня Перамогі, a ўвосені дэмабілізаваўся. Але хто ж гэта ведаў у той наш «вясельны» вечар?! Былі толькі мама, братавая Валя i першакласніца Лідачка. Яны ў адпаведным настроі, а нам вачэй на ix не падняць. Бо i ў Загора таксама ж, яшчэз восені, ішлі «пахаронкі»...

Нініна мама, да якое мы пайшлі ў той жа вечар, два кіламетры да хутара Бродзішча, поблізу ад вёскі Маласельцы, ціхая рабацяшчая ўдава, пасагу дала падушку i коўдру, паабяцала, можа, потым якую цялушку. Ніна сама ўзяла чыгунок i вугальны прас, нейкі кавалак сала i хлеба. Усё — ад разбуранай беднасці, пасля вяртання з партызанскай пушчы. Да Міра нас назаўтра, пазычанай фурманкай, давезла Нініна малодшая сястра Міла, маласельская настаўніца. A ў Міры падарыўся спадарожны вайсковы грузавік з людзьмі. У крытым кузаве, сім-тым атуліўшыся, мы i дабраліся ў свой рай у шалашы.