Адам Глёбус - Дом

Вайна

Яшчэ адна тэма, якую я старанна абмiнаю, — вайна. Для таты яна — аснова. Хлапечыя ўражаннi нiколi не адпускалi яго душу. Спаленая, расстраляная з германскiх гарматаў вёска Варакомшчына. Галава каровы, якая высунулася з гумна ў вакенца i таму не згарэла. Аднавяскоўцы, пасечаныя шашкамi казакаў, што перайшлi на бок Гiтлера. Усё гэта запаланiла ягоную свядомасць. Можа, таму, калi доктар сказаў, што тата памрэ ў эйфарыi, падумалася: а колькi можна яму пакутаваць? Ён i так адпакутаваў за ўсе здзекi i прынiжэннi беларуса.

Магнiтафон i фотаапарат

Нядаўна я прачытаў пра нью-йоркцаў, што яны забудуць сёння тое, пра што ты даведаешся заўтра, i магу пацвердзiць гэты факт. Бо музыку, якую слухаў i запiсваў тата ў Амерыцы, у Беларусi пачалi слухаць праз гадоў пяць, а графiцi прыйшло ў Менск праз два дзесяцiгоддзi. З камандзiроўкi ў Нью-Йорк, дзе тата быў у 1980 годзе ў складзе беларускай дэлегацыi ў ААН, ён прывёз магнiтафон i фотаапарат. Тэхнiка прывезлася не дзеля прапаганды амерыканскага ладу жыцця. Тата паехаў з ёй у сваю вёску, дзе сфатаграфаваў нашу зямлю, нашых дзеда Валодзю i бабу Броню. Запiсаў iх галасы. Пэўна, хiп-хоп нiколi i не дакоцiцца да Варакомшчыны, як не будуць распiсаныя з балончыкаў сцены вясковых хатаў. I добра. А вось я, у адрозненне ад таты, не веру ў магутнасць тэхнiкi. Я прымiтыўна малюю тату на паперы i занатоўваю згадкi пра яго i пра нас з iм на аркушах у клетку.

Партрэт

Папрасiў у таты здымкi. Ён дазволiў iх забраць, нават сказаў, дзе ляжаць. Цэлы вечар я разглядаў фотакарткi, каб выбраць адну i замовiць мастаку апрацаваць яе на камп’ютэры i надрукаваць партрэт. Выбраўся здымак 1965 года. Той час, калi нарадзiўся брат Мiраслаў, калi тата займеў першае шырокае прызнанне, калi я пайшоў у школу, калi ў нас была маладая, шчаслiвая, прыгожая сям’я — тата, мама, я i брат.

Таблеткi

Мама сказала, што няможна пакiнуць тату нi на хвiлiну, бо стаў зусiм дзiця. Спрабаваў з’есцi ўсе таблеткi. «Што ты робiш, Чэсь?» — «Ты ж мне сказала: з’ясi ўсе таблеткi — i хутка паправiшся...»

Тэлефон

Думкi пра тату ўзнiкаюць паўсюдна i ў самыя нечаканыя моманты. Вось узяў тэлефонную слухаўку i падумаў, што зусiм хутка (а можа, ужо i сёння) я не змагу пагаварыць з татам па тэлефоне. Ужо цяпер гэта складана зрабiць, бо ён часам не можа нацiснуць на патрэбную кнопку. Сумна.

ТОЕ, ШТО ЗНIКАЕ

Я так доўга збiраўся напiсаць лiрычны твор пра тое, што знiкае. Адкладваў, адкладваў. Лiчыў сябе не падрыхтаваным да тэмы. Так, адно накiды пра дым, якi вiецца над згаслай свечкаю, пра жоўты пясочак, што цячэ са стромкага берага ў рачную плынь, пра зменлiвыя карункi аблокаў. А тут — татава памiранне... Нават у кроплях дажджу, што скочваюцца з лiстоў лiпы за акном, я бачу свае слёзы, свой плач па тату.

Два словы

За мiнулы дзень тата сказаў толькi два словы. Адно — ён сказаў маме, калi тая ранiцай абмывала яму ногi. Паклаў далонь ёй на плячо i прашаптаў: «Цярплiвая». А другое прашапталася ўвечары. Я зайшоў у спачывальню. Тата паспрабаваў сесцi. Мама спытала, цi хоча ён вады. «Не».

Вочка малпы

Я дапамог маме пакласцi тату на ложак. Ягоная прыўзнятая рука дробненька калацiлася. Згадалася вочка малпы, якая пазiрала з пашчы анаконды i хутка-хутка мiргала. Тата ў пашчы ўсепаглынальнай смерцi, а мы — назiральнiкi.

Сава

Так склалася, што ёсць два Вячаславы Уладзiмiравiчы Адамчыкi, i абодва яны з адной сям’i, больш за тое — родныя браты. Тата мой — Чэсь, брат ягоны — Сава, а ў савецка-прарасейскiх дакументах яны запiсаныя Вячаславамi. Каб спраўдзiць тэлефон дзядзькi Савы, запiсаны немаведама калi, я набраў нумар. Пачуў жаночы голас, якi гукнуў у далёкай наваеленскай кватэрцы: «Дзядуля, цябе да тэлефона». Я сказаў, што тата зусiм кепска сябе адчувае. Сава падзякаваў за званок i паабяцаў патэлефанаваць i прыехаць. А я не змог яму сказаць, што ехаць пакуль не трэба. Вось не змог сказаць, i ўсё.

Мамiна прызнанне

«Мне яшчэ не цяжка. Вось пастаю каля яго на каленях, скажу: «Чэсь, пацiснi мне руку». Ён так слабенька, але ж пацiсне. Я не адна».

Прыезд Савы

«Ты ж сказаў, што па тэлефоне пагаварыць з Чэсем не ўдасца, вось я i прыехаў». Сядзiм выпiваем. Я, Мiраслаў i Сава. «Ён мяне прызнаў», — паўтарае i паўтарае Сава. «Я зайшоў, а ён рукой махнуў. Вось так узняў руку i махнуў». Тата выйшаў у залу, каб пасядзець на канапе, я прысеў побач з iм. «Цяжка табе, тата?» — «Цяжка», — амаль нягучна выдыхнуў ён i лёг на канапу. Дзядзьку Саву мы правялi на электрычку.

Ноч

Пасля выпiтага з Савам i Мiраславам я правалiўся ў небыццё. А мама з маёй жонкаю Аленаю цэлую ноч змагалiся з татам, бо ён уставаў i падаў. Пакiдаць яго на ложку зрабiлася небяспечна. «Баюся, каб не зламаў сабе што. Ён такi крохкi. Працiраю яго спiрцiкам, мажу дзiцячым крэмам i баюся зламаць якую костачку. Ён зусiм крохкi», — кажа мне мама наранiцу. Прыўздымаю тату, i ён выпiвае паўкубачка вады з сардэчнымi кроплямi.