Адам Глёбус - Дом

Вязанне

Вязанне пруткамi i кручком, безумоўна, жаночы занятак. Мне вельмi падабалася, як мама вяжа. Любiў я клубочкi i маткi нiтак. Дапамагаў змотваць маткi ў клубочкi. У часопiсах i кнiжках пра вязанне падоўгу разглядаў узоры розных вязак. Нават навучыўся накiдваць петлi на пруткi, далей за накiдванне петляў навучанне не пайшло. А болей за ўсё маё сэрца ахоплiвала радасць, калi распускаў звязанае i акуратна змотваў нiтку ў шчыльны клубок. Калi маме не падабалася звязанае, яна клiкала мяне, каб распусцiў. У гэтым распусканнi я стаў, безумоўна, майстрам, такiм жа добрым, як у вязаннi мама.

Першы дзень вясны

У першы дзень вясны мама ад самае ранiцы адчыняла дзверы на гаўбец i ўмывалася снегам. I нас мыла чыстым снегам. Вельмi паэтычна з надыходам вясны абмыць твар i рукi iскрыстым сняжком. Цяпер такiя зiмы, што i снегу няма. Але калi зноў зiма надыдзе доўгая, марозная i снежная, я першага сакавiка абавязкова ўмыюся снегам i павiншую маму з першым днём вясны.

Уцёкi

Шмат разоў я ўцякаў з дому, таму выдатна разумею ўсiх малалетнiх бадзягаў. Дома ўсё кепска, а свет такi вялiкi. Адзiнае, чым мой час дзяцiнства адрознiваўся ад цяперашняга — у iм зусiм не было беспрытульных дзяцей. Уцякаць даводзiлася аднаму. Першы раз я збег зiмою, калi вучыўся ў трэцiм класе. Намеры былi самыя рашучыя. Мароз лютаваў. Рукавiцы я не ўзяў, забыўся. Пакуль дайшоў да вакзала, рукi абмерзлi. Ехаць без квiтка я збаяўся, давялося вярнуцца. Мама, як убачыла мае чырвоныя рукi, аж заплакала. Павяла мяне ў лазенку. Пусцiла ваду. Сказала: «Не бойся, яна халодная, а табе будзе здавацца, што гарачая». Сапраўды, было такое адчуванне, нiбыта рукi сунулi ў кiпень. Мама расцiрала мае рукi ў халоднай вадзе, боль пацiху сплываў. Мама ў мяне такая добрая, любiць мяне... Чаго было ўцякаць?

Каханне

Мама любiла тату, а ён — яе. Але гэта не вобраз iх кахання. Словы, якiя кожны цi амаль кожны можа сказаць пра сваiх бацькоў. Мне хацелася стварыць вобраз, i я доўга ўспамiнаў, як мама распавядала пра тату. Згадаўся i такi выпадак. Яны, толькi пажанiўшыся, паехалi да татавых бацькоў. Было спякотнае лета. Яны прыехалi ў Наваельню. Да татавай вёскi было кiламетры тры. Можна было пайсцi па напаленай сонцам дарозе, а тата прапанаваў маме iсцi па рэчцы. Яны разулiся i пайшлi, узяўшыся за рукi, па празрыстай i халаднаватай вадзе Ятранкi. Яна неглыбокая, дно — залаты пясок. Мама казала, што гэтае падарожжа па рэчцы, у засенi алешнiку i вербаў, — найлепшае ў яе жыццi... Калi тата пiсаў пра сваю рэчку: «Яна цячэ праз маё сэрца», ён пэўна згадваў i як яны з мамаю iшлi па ёй, узяўшыся за рукi, такiя прыгожыя i маладыя, як мае дзецi цяперака.

Iспыт

Мама грунтоўна рыхтавалася да iспыта. Стыпендыя была жыццёва неабходная. Сям’я дапамагчы не магла. Мамiна мацi, Ядзя, пасля разводу з Глобусам выйшла за Бронiка Кiсяля i нарадзiла Антона i Рэню. У паваенным Койданаве грошы не вялiся. Бронiк вярнуўся з фронту паранены, ледзь жывы. Таму мама вучылася на «выдатна», i iспыты для яе мелi лёсавызначальнае значэнне.

Вярнуўшыся з бiблiятэкi ў iнтэрнат, яна пераапранулася ў сваiм пакоi, дзе жылi ажно дваццаць дзяўчат, i пайшла на кухню, каб запарыць гарбату на вячэру. А там нейкая першакурснiца пытаецца: «Нiна, ты маму бачыла?» — «Маму?» — «Твая мама прыязджала, уся ў чорным». Мама пабегла ў свой пакой, а дзяўчаты пагасiлi святло i ўдавалi, што спяць. Мама казала, што нiколi ў жыццi ёй не было так страшна, як стаяць у цёмным пакоi, дзе ляжаць пад коўдрамi дзевятнаццаць сябровак. «Яны робяць выгляд, што спяць. Я не ведаю, што спытаць. Нешта здарылася. Нешта жахлiвае. Што? З кiм? Мама ў чорным». — «Ды скажыце вы, што здарылася?!» — закрычала мама з цемрадзi. Дзяўчаты запалiлi лямпачку, пачалi супакойваць маму. Расказалi, што прыязджала яе мацi, бо памерла баба Марыя, i папрасiла, каб да iспыта нiчога не казалi, а сказалi пасля. Мама ноч не спала. Першай прыбегла ў iнстытут, атрымала пяцёрку i паехала на пахаванне любiмай бабулi Марыi.

Панiва

Ёсць здарэннi, пра якiя не ведаю, як напiсаць. Галоўнае — я зусiм не ўпэўнены, цi варта згадваць пра iх наогул. Але яны навязлiва запаўняюць сабой маю свядомасць i захiнаюць iншыя згадкi. Яны патрабуюць: напiшы пра нас, напiшы! Адкладаю, наколькi магу. А потым скараюся. Адно з такiх здарэнняў — выпадак з панiвою. Мама ў студэнцкiм iнтэрнаце смажыла бульбу. А вельмi самаўпэўнены маладзён, са знакамiтай артыстычнай сям’i, пачаў непрыстойна сябе паводзiць. Ягонае хамства давяло маму да таго, што яна вывернула яму панiву з салам i бульбаю на голаў. Як не выпалiла вочы, нiхто не ведае. Цудам хлопец не стаў калекам. На наступную ранiцу ў iнтэрнаце з’явiлася прыма Купалаўскага тэатру — Стэфанiя. Яна спрабавала сварыцца на маму, а тая сказала, што калi яшчэ раз яе сын палезе з заляцанкамi, дык застанецца не толькi без скуры, але i без галавы, i прынясуць яго дамоў безгаловага. Артыстка абяцала паспрыяць выгнанню мамы з iнстытута. Марныя былi запалохваннi.