Адам Глёбус - Дом

Булачкi

Мама — самая прыгожая, мама — самая разумная, мама лепш за ўсiх гатуе. Я доўга не мог выбраць найсмачнейшую з прыгатаваных мамаю страваў. Дранiкi залатыя з лоем. Калдуны духмяныя са смятанаю. Чырвоны боршч з грыбамi. Кава па-турэцку з драбочкам цукру. Столькi ўсяго! А блiны! I ўсё ж найсмачнейшымi былi булачкi. Пэўна, з-за ўдзелу ў працэсе. Белага хлеба на пачатку 1960 х у Беларусi не было. Муку выдавалi на святы па талонах. Мама атрымлiвала папяровыя пакеты i, не чакаючы святаў, замешвала цеста. Я каштаваў сырое салодкае цеста, здавалася, з’еў бы яго ўсё. Толькi мама забараняла. Мы сядалi насупраць духоўкi i час ад часу заглядалi ў яе. Водар салодкiх мамiных булачак — найсмачнейшы ў свеце. Я так доўга не мог вызначыцца са страваю яшчэ i з-за таго, што ў дзяцiнстве i ў маладосцi кепска еў. Не любiў я есцi. I што б мама нi згатавала, казаў: «Не смачна», «не хачу», «не буду». Колькi крыўдных слоў пачула ад мяне мама на кухнi! Процьму. Сорамна.

Чаканне

Самым цяжкiм у дзяцiнстве было чаканне мамы. У дзiцячым садку чакаў, калi ж яна прыйдзе i забярэ. У летнiку — калi яна прыедзе, каб пагуляць са мною. У бабы Ядзi — калi павязе з Койданава ў Менск. У нядзелi — калi яна вернецца з працы, бо ў мамiных бiблiятэках выхадны прыпадаў на аўторак. Я высоўваўся ў фортку, каб далей бачыць вулiцу, па якой вярталася мама. А калi ў мяне забалелi вушы i я тыдзень праседзеў на бабiным ложку з закручанай у хусткi галавою, мне ўсё здавалася, што толькi прыедзе мама — i вушы адразу перастануць балець. Так яно i выйшла. Мама прыехала, i боль сцiх. Самая шчырая радасць, якую толькi давялося адчуць за жыццё, гэта хваля цяпла, што накрывала мяне з галавою пры сустрэчы з маёю мамай, Нiнаю.

Рэдактура

Мама просiць мяне, каб не рэдагаваў татавы лiсты i дзённiкi. Тлумачу, што рэдагаванне неабходнае. Без яго не абысцiся. Прапушчаныя лiтары, недакладныя коскi з кропкамi, паўторы словаў — гэта ёсць у кожным рукапiсу, але не мусiць быць у друкаваным тэксце. Прыхарошваць i цэнзураваць татавы творы я не збiраўся. Мама ведае пра гэта, ёй проста хочацца пагаварыць са мною пра яго.

Ёсць цi няма

Навокал шмат цынiзму, процьма нiгiлiстычных i песiмiстычных настрояў. Даходзiць да таго, што адукаваныя людзi кажуць: «Мяне няма!» I далей... Нас няма, адказнасцi няма, злачынства няма... Мушу спытаць у такога: «А мама ў цябе ёсць?» У мяне мама — ёсць.

Заклейванне вокнаў

Цяжка растлумачыць у час татальнай замены драўляных ваконных рамаў на шклопакеты, што такое заклейванне вокнаў на зiму папяровымi стужкамi. Драўляныя рамы мелi такую непрыемную звычку — рассыхацца. Утваралiся шчылiны, з якiх увосень пачынала дзьмуць так, што скавышы гулялi па ўсёй кватэры. У крамах прадавалiся рулоны папяровых стужак. Мама купляла iх, варыла крухмал. Мы з ёй i заклейвалi рамы. Стужкi вытрымлiвалi зiму, а ўвесну, напрыканцы красавiка, са шкляным трэскам я абдзiраў пажоўклую паперу, i мы з мамаю мылi вокны i рамы. Мыццё вокнаў i абдзiранне стужак — не такi просты занятак. Калi гэта рабiць у халодны, хай сабе i сонечны дзень, можна лёгка падхапiць запаленне цi ангiну. Але мама вельмi дакладна вызначала дзень мыцця вокнаў, i мы нi разу не захварэлi. Тата нiколi не абклейваў рамы i не мыў вокнаў. Яго раздражняў скрыгат сухой паперы па шклу. Ён сыходзiў з кватэры. Мыццё вокнаў — маё з мамаю свята. Цяпер мае вокны мые пакаёўка. Яна чамусьцi прастужваецца, бо не ўмее вызначыць цёплы дзень, не адчувае яго.

Кветкi i вазы

Чаму ў нашым доме было мала раслiнаў i кветак? Не магу адказаць. Мама iх вельмi любiла i любiць. У бiблiятэках, дзе яна працавала, заўсёды раслi амарылiсы i розныя iншыя кветкi. А ў кватэрах зелянеў мясiсты i калючы альяс. Мы адломлiвалi яго лiсты-шчупальцы, каб зака@паць густы сок у закладзены прастудаю нос. Дапамагала. Гаючая раслiна — альяс. А кветкi? Iх не было i ў шматлiкiх збанках i вазах, што мама назбiрала. Ведаю, вельмi прыгожа глядзiцца доўгая галiна вiшнi ў квеценi, пастаўленая ў высокую вазу, непараўнальна выглядаюць белыя нарцысы ў крышталёвай шклянцы, цёмна-чырвоная лiлея грыцыёзна стаiць у глiняным гладышы. Ведаў — i нiколi не прыносiў дамоў кветкi. І тата не прыносiў, i брат. Раслiны i жывёлы з’яўлялiся ў нашым доме выпадкова i на кароткi час. Толькi альяс, якi яшчэ называюць сталетнiк, прыжыўся на мамiным падваконнi.

Просьбы

Як мы не любiм прасiць! Жах як не любiм. I не просiм. Адстойваць сваё? Калi ласка. Патрабаваць належнае? Абавязкова. А прасiць... I давялося прасiць. Кватэру. Мне. Дзве сям’i на адной кухнi... Хто не ведае, няхай i не ведае. Мы пайшлi да чыноўнiка. Той сказаў, што ў кабiнеце на такую далiкатную тэму гаварыць не будзе, што мы мусiм пачакаць у скверыку пасля працоўнага дня. Мама i я чакалi. Ён падышоў з самазадаволеным выглядам i сказаў, што нiчым дапамагчы не зможа, паспрабуе, але не зможа, пастараецца, але нiчога не выйдзе. Я ўзненавiдзеў яго i сябе — за тое, што маме давялося прасiць гэтую паўразбураную пыхаю, алкаголем i абжорствам пачвару. Кватэру мне далi, насуперак усiм пачварам i пачваркам. Яе даў значна большы чыноўнiк, якi з павагай ставiўся да бацькавага лiтаратурнага таленту. I каб тата мог працаваць, мяне з дзецьмi i жонкаю адсялiлi. На ўскраiну. Прасiць некага аб нечым я зарокся, а тым больш прасiць маму, каб яна ў некага нешта прасiла.