Іван Шамякін - Ахвяры

5. Прымусовае аб'яднанне насельніцтва ў спажывецкія таварыствы ці заахвочванне такога аб'яднання і кантроль за ім».

Ленін падрабязна разбірае, што дало б краіне здзяйсненне гэтых мер. Нібыта тэарэтычныя палажэнні марксізму з вострай крытыкай буржуазнага і эсэраўска-меншавіцка-кадэцкага ўрада, якія абмяжоўваліся бюракратычнай ігрой у рэформы. Але Ленін ідзе далей, Ленін падрыхтоўвае свядомасць мас да неабходнасці ўзяцця ўлады пралетарыятам.

Ленін (яго думка). «Трэба перайсці рашуча, беспаваротна, не баючыся рваць са старым, не баючыся будаваць смела новае, да кантролю над памешчыкамі і капіталістамі з боку рабочых і сялян».

«Імперыялістычная вайна ёсць пярэдадзень сацыялістычнай рэвалюцыі».

Гісторык. Як ні добра была наладжана сувязь з Петраградам, звесткі з яго ў Гельсінгфорс даходзілі са спазненнем. А падзеі нарасталі з хуткасцю снежнай лавіны. Да таго ж некаторыя бальшавікі дапускалі памылкі. Ленін нелегальна пераязджае з Гельсінгфорса ў Выбарг, ад якога да сталіцы пяць гадзін язды і дзе размяшчаўся вялікі і самы рэвалюцыйны гарнізон арміі і флоту.

Дом фінскага журналіста Юхані Латука на ўскраіне Выбарга. Перад домам карэльскія сосны і залатыя бярозы. Ад іх святла ў пакоі нейкая асаблівая ўрачыстасць.

Лююлі Латука старанна прыбірае ў пакоі, але з пачцівай асцярожнасцю — каб не закрануць газеты, кнігі госця, або паперы на стале. Ёй памагае муж, па-мужчынску, робячы другарадную неабавязковую працу — прымярае з фінскай акуратнасцю, як лепш паставіць колькі простых крэслаў, быццам рыхтуючыся да прыёму незвычайных гасцей.

Лююлі. Юхані, наш госць сёння нечым усхваляваны. Баюся: можа, я нешта не так зрабіла.

Латука. Не бойся. Для хваляванняў у яго ёсць больш важкія прычыны.

Лююлі. Божа! А колькі ён піша! Мы, фіны, працавіты народ, але я ніколі не бачыла, каб хто-небудзь з нас столькі працаваў. Ты — журналіст. І сябры твае. Але хто-небудзь з вас калі столькі пісаў? Хаця б на працягу аднаго дня. Самага гарачага... У сакавіку ці ў ліпені.

Латука. Прыраўняла!

Лююлі (падыходзіць да мужа, амаль шэптам, азіраючыся на адчыненае акно). Хто ён?

Латука. Іваноў, Канстанцін Пятровіч.

Лююлі (па-жаночаму пакрыўджана). Ты размаўляеш са мной, як з маленькай.

Латука. Не, Лююлі, наадварот. Я размаўляю з табой, як з вельмі сталай жанчынай. Ты ж у мяне — разумніца. Я ўсё давяраю табе.

Лююлі (зусім шэптам). Гэта ён... Ленін?

Латука. Лююлі!

Лююлі. Мы з табой — фіны. А фіны ўмеюць не толькі працаваць, але і маўчаць. Хіба ты не пераканаўся, што я ўмею маўчаць?

Латука (смяецца). Але фінскія жанчыны, як усе жанчыны ў свеце, залішне цікаўныя. Скажы Хільдур, каб яна нічога не гаварыла сваім сяброўкам пра нашага кватаранта.

Лююлі. Я папярэджвала яе. Хільдур вельмі любіць гаварыць з Канстанцінам Пятровічам. Яна не так ведае рускую, як мы з табой. Але паслухай, што яна мне сказала. Гэты чалавек, кажа, выпраменьвае цеплыню абаяльнасці. Я сама адчуваю гэтую цеплыню, калі гавару з ім. Сястра яшчэ сказала, што сталыя людзі звычайна не ўмеюць гаварыць з маладымі, нават бацькі з дзецьмі. Часта не разумеюць адзін аднаго. А яна ўсё разумее, што гаворыць Канстанцін Пятровіч. Разумніца яна, праўда?

Латука. Ты ўлюбёна ў сваю сястру.

Лююлі. Яна тыповая фінка — маўклівіца, ты ж ведаеш. І я вельмі здзівілася, якой яна красамоўнай бывае з ім, не саромеецца нават сваёй рускай мовы. Праўда, я вымушана была вымавіць ёй. «Чаго вы баіцеся, што гуляеце толькі позна ўвечары? — спытала яна ў яго.— У свабоднай Фінляндыі няма чаго баяцца!» Дзяўчо верыць, што мы ўжо свабодныя. Ведаеш, можа, таму Канстанцін Пятровіч пайшоў сёння на прагулку раніцою. У лес пайшоў. І гуляе доўга.

Латука. І гэта мяне непакоіць. Тваёй Хільдур трэба даць папругі. Фінка, называецца! Распусціла язык! Папярэдзь яе, калі ласка. Каб яна без панібрацтва. Параўнялася. Пасля самой будзе сорамна...

Лююлі. Пасля чаго?

Латука. Пасля таго. (Як бы спахапіўшыся.) Лююлі! Ты выцягваеш з мяне больш, чым я ведаю.

Лююлі. Ведаеш ты многа — гэта я ведаю. Але я маўчу. Я — фінка. А за Хільдур не хавайся. Адчуваць цеплыню абаяльнасці — гэта зусім не панібрацтва. Гэта так хораша. Я веру, што некалі людзі ўсе стануць такімі — будуць дарыць адзін аднаму цеплыню.

Латука. А ты фантазёрка.

Лююлі. Жонка сацыял-дэмакрата абавязана быць фантазёркай. Ды яшчэ калі ёй даверана такая тайна!

Латука. Пра тайну, калі ласка,— не на поўны голас. (Зачыняе акно.) А вось і Канстанцін Пятровіч. Нарэшце.