Іван Шамякін - Ахвяры

Ровіа. Вы зрабілі з мяне бальшавіка. Таму я не разумею, што гэта дасць нам.

Ленін. Таварыш Ровіа! Вы не ўніклі ў абстаноўку, якая склалася ў Піцеры, у Маскве, дзе ў Саветах прагаласавалі за бальшавікоў. Кампрамісам з'яўляецца з нашага боку наш зварот да ліпеньскага патрабавання: уся ўлада Саветам, адказнасць перад Саветамі ўрада з эсэраў і меншавікоў. Адказнасць! Зразумейце! Цяпер, і толькі цяпер, можа быць, усяго на працягу некалькіх дзён ці аднаго-двух тыдняў такі ўрад мог бы стварыцца і ўмацавацца цалкам мірна. Толькі ў імя мірнага развіцця рэвалюцыі, што бывае вельмі рэдка ў гісторыі і што незвычайна каштоўна — бяскроўная перамога! — толькі ў імя гэтага бальшавікі, прыхільнікі рэвалюцыйных метадаў, могуць і павінны, на маю думку, ісці на такі кампраміс. Каб зберагчы жыцці людзей. Наша ўмова простая: поўная свабода агітацыі і скліканне Устаноўчага сходу без новых адцяжак, у самы кароткі тэрмін.

Гэта сур'ёзныя думкі, таварыш Ровіа. І гэта самы сур'ёзны кампраміс. Можа быць, гэта ўжо немагчыма? (З іроніяй.) Маючы інфармацыю толькі аб тым, што арыштавалі Леніна, цяжка рабіць такія сур'ёзныя вывады. Але калі ёсць хоць адзін шанц з сотні, то яго абавязкова трэба выкарыстаць. Шанц гэты — рашэнне эсэраў і меншавікоў не ісці ва ўрад разам з кадэтамі — партыяй буржуазіі.

Ровіа. Складана ў вас.

Ленін. А ў вас?

Ровіа. У нас у сейме пакуль што гавораць. Самыя доўгія прамовы за гісторыю Фінляндыі. Фіны ніколі не гаварылі так доўга. У нас пераважаюць анекдоты аб маўклівасці фінаў.

Ленін. Калі меркаваць па вас, то фінаў не назавеш маўклівымі.

Ровіа (смяецца). Ва ўласнай сям'і я быў выключэннем. Маці затыкала вушы, калі я пачынаў гаварыць.

Ленін. Наладзьце мне спатканне з таварышамі Манерам і Куусіненам. Я мушу ведаць, чым жыве фінская сацыял-дэмакратыя.

Далікатна пастукаўшы, уваходзіць гаспадыня.

Эмілія (да Ровіа). Канстанціна Пятровіча пытае руская сялянка.

Ровіа. Вас пытае нейкая сялянка.

Ленін (здагадваецца). Надзя! Вядзіце сюды.

Эмілія разумее без перакладу — па радаснай узбуджанасці пражывальца. Уваходзіць Крупская, апранутая пад тагачасную работніцу — у хусціне, завязанай на патыліцы, у чорнай сацінавай кофтачцы. З вузялком у руках. Уладзімір Ільіч бярэ жонку за руку.

Надзя! Ах, якая ты малайчына, Надзя! (Да гаспадароў — фіна і шведкі.) Таварышы, гэта мая жонка — Надзежда Канстанцінаўна. (Аглядвае яе ўбранне, смяецца.) А канспіратарка ты лепшая, чым я. Лепшая! Усё натуральнае — і такое пераўтварэнне. Як ваша імя, цётачка?

Крупская. Агаф'я Атаманава. (Змрачнее.) На жаль, сапраўднай Агаф'і няма ўжо на свеце. Гэта цётка Мікалая Аляксандравіча Емяльянава. Яна жыла ў Райвола, на фінскай старане.

Ленін (радасна ўзбуджаны). Праўда, канспіратарка ты выдатная.

Крупская. Не зусім. Калі праяўляла твой тайнапіс, то падпаліла край пісьма, нумар кватэры. Добра, што нумар дома ўцалеў. Прыйшлося паблукаць. Пыталася па-французску. А хіба я падобна ў гэтым адзенні на францужанку?

Ленін (весела). Падпаліла? Калі мы зробім рэвалюцыю, то напішам з табой пра свае канспіратыўныя паходжанні. Чціва будзе больш займальнае, чым у Конан Дойла. І табе раскажу, як два дэтэктывы таварыша Ровіа везлі мяне з хутара Ялкала сюды, у Гельсінгфорс.

Ровіа. Дэтэктывы не мае — дэпутата Війка.

Ленін. Два акцёры. Забаўныя, вясёлыя хлопцы. Яны загрыміравалі мяне пад лютэранскага пастара. А ехалі начным поездам. Я заснуў на верхняй паліцы. А было душна. Спацеў. І парык мой адклеіўся, фарба пацякла па лбе, па шчоках. Добра, што, калі развіднела, гэта першы ўбачыў нядрэмны Каарло Куусело. Як ён спалохаўся! Разбудзіў мяне, а ў самога вочы — во, па яблыку. І як ён варажыў нада мной, ляжачым, праводзіў аперацыю на маёй галаве, на твары, каб пасажыры, калі прачнуцца, пазналі вячэрняга пастара. А яшчэ я напішу, Густаў Сямёнавіч, як мы гулялі з вамі. Ён расказвае мне анекдоты па-фінску, я ніводнага слова не разумею, а рагачу. Шчыра я рагачу?

Ровіа. Рагочаце вы шчыра. А вось калі замест «так» часта адказваеце «не» ці наадварот — такая канспірацыя магчыма хіба толькі з начальнікам паліцыі.

Ленін (смяецца). Надзя, ты чула, якія кур'ёзы здараюцца? Як у Зіноўева ў палітыцы. Дзе трэба сказаць «так», ён гаворыць «не». А ці чула ты, каб бальшавіка асцерагаў паліцмайстар? Я жартаваў, таварыш Ровіа, калі сказаў, што вы дрэнны канспіратар. Вы вясёлы канспіратар.

Ровіа. Прабачце, Уладзімір Ільіч. Жонцы вашай трэба адпачыць з дарогі.

Далікатны Ровіа выходзіць.