Іван Шамякін - Петраград — Брэст

— Я абяцаю вам, таварыш Ленін, зрабіць гэта.

Уладзімір Ільіч, з'яўляючыся глыбокім псіхолагам, верыў у шчырасць Садуля, таму ахвотна і прымаў яго.

Ленін не памыліўся: пазней Жак Садуль стаў камуністам, сябрам Савецкага Саюза і аб'ектыўным гісторыкам Кастрычніка.

Над Нявой круціла завіруха. Вецер кідаў снег у вокны. У кабінеце было халадней, чым звычайна, хоць і дагэтуль тут не пераграваліся — у Смольным эканомілі паліва.

Уладзімір Ільіч накінуў паліто на плечы.

У завейны дзень не хапала святла: нявузкія вокны, але занадта тоўстыя сцены ў былым інстытуце «благородных девиц». Хацеў уключыць настольную лямпу, але электрычнасці не было. Усяго не хапае — хлеба, вугалю...

Пісаў амаль у паўзмроку, нізка схіліўшыся над сталом. Радаваўся, што выдалася нейкая шчаслівая паўза, калі няма наведвальнікаў, ніхто не ўваходзіць са сваіх, саўнаркомаўскіх, і можна прадоўжыць пачатую на світанні, паверхам ніжэй, у кватэры, працу над Дэкларацыяй правоў працоўнага і эксплуатуемага народа. Дэкларацыя павінна быць гатова да склікання Устаноўчага сходу. З яго трыбуны яшчэ раз будзе абвешчана народам Расіі і ўсяму свету:

«Расія аб'яўляецца рэспублікай Саветаў рабочых, салдацкіх і сялянскіх дэпутатаў. Уся ўлада ў цэнтры і на месцах належыць гэтым Саветам».

Не павінна заставацца ніякіх ілюзій наконт Устаноўчага сходу. Не можа быць іншага парламента, акрамя Саветаў, што створаны самім народам!

Ленін пісаў:

«...Устаноўчы сход цалкам далучаецца да праводзімай Савецкай уладай палітыкі разрыву тайных дагавораў, арганізацыі самага шырокага братання з рабочымі і сялянамі ваюючых цяпер паміж сабой армій і дасягнення, у што б там ні стала, рэвалюцыйнымі мерамі, дэмакратычнага міру паміж народамі, без анексій і без кантрыбуцый, на аснове свабоднага самавызначэння нацый».

Ленін не сумняваўся, што той Устаноўчы сход, які выбраны па дакастрычніцкіх спісках, не далучыцца да палітыкі Савецкай улады. Таму Дэкларацыя павінна быць апублікавана загадзя, да склікання сходу, каб яе прачыталі рабочыя, сяляне і самі пераканаліся, што Устаноўчы сход цягне назад, да керанскіх, чарновых, ліберданаў.

Хораша працавалася, з натхненнем. Супакойвалі свіст ветру, што далятаў у кабінет праз двайныя рамы, лёгкае шамаценне снегу па заінелых шыбах. Ды раптам насцярожыла цішыня ў самім будынку. Не было тут раней такой цішыні.

Уладзімір Ільіч прыслухаўся. Бывала, калі так прыслухоўваўся, працуючы на адзіноце, то і праз шчыльна зачыненыя дзверы чуў: Смольны гудзе, што вулей. Работа тут кіпіць. І гэта таксама радавала.

Здзівіўшыся нязвыклай цішыні, Ільіч падняўся з-за стала і выйшаў у пакой Кіраўніцтва справамі. За бар'ерам, у палавіне для наведвальнікаў,— ніводнай душы. І ў рабочай частцы, за сталамі, не ўсе супрацоўнікі. Такое нязвыклае малалюддзе нават каравульнага чырвонагвардзейца расслабіла: ён не стаяў, як звычайна, каля дзвярэй, а сядзеў ля бліжэйшага стала. Падхапіўся, убачыўшы Леніна, збянтэжыўся.

— Сядайце, таварыш,— сказаў яму Уладзімір Ільіч: Леніну з самага пачатку не падабалася, што вартавыя стаяць каля дзвярэй – не дэмакратычна, але Уладзімір Дзмітрыевіч Бонч-Бруевіч, які, мабыць, у брата-генерала навучыўся ваеннаму парадку, быў няўмольны, што датычылася бяспекі Леніна і членаў Саўнаркома.— Што сёння так ціха?

Супрацоўнікі як бы сумеліся, і Ленін насцярожыўся: ці не здарылася штось незвычайнае?

— Новы год, Уладзімір Ільіч,— растлумачыла Марыя Мікалаеўна Скрыпнік.— Людзям хочацца сустрэць Новы год, Традыцыя.

Ленін на міг задумаўся, потым радасна ажывіўся.

— Я жыву па новым календары, таму забыўся. Што ж, гэта выдатна, што людзі так рыхтуюцца сустрэць Новы год. Гэта выдатна,— і задаволена пацёр рукі.— Харошая традыцыя. Адна з тых, якую мы возьмем у новае жыццё.

Ленін хадзіў па пакоі ад бар'ера да дзвярэй і гаварыў пра традыцыі, шкодныя і карысныя. Выкрышталізавалася новая тэма. Ах, як многа трэба напісаць, растлумачыць, параіць! А часу не хапае. Увесь час і энергія ідуць на галоўнае, істотнае, кардынальнае, ад чаго залежыць лёс рэвалюцыі.

«А што ў такой рэвалюцыі, як наша, неістотнае? — думаў Ленін,— Але, безумоўна, у першую чаргу — зямля і мір, улік класавых сіл і саюзнікаў, фінансы і прадавольства».

У тэмах для распрацоўкі ён пісаў: «Размеркаванне працы і размеркаванне прадуктаў = ΣΣ». (Summa summarum — агульны вынік). І пасля кожнага з пытанняў, якія патрабавалі неадкладнай распрацоўкі, ставіў двукроп'е: