Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Трэба было звязацца з Магілёвам, з Крыленкам, каб удакладніць дэталі і паведаміць тэкст ультыматуму, яго трэба перадаць румынам па ўсіх каналах, з іх армейская сувязь, магчыма, самая надзейная.

Ленін, што рабіў часта, сам пайшоў у апаратную: з камутатара лягчэй дазваніцца да Стаўкі.

Пакуль станцыя выклікала далёкі Магілёў, Уладзімір Ільіч убачыў, што ў адной з тэлефаністак заплаканы твар. Хто мог пакрыўдзіць дзяўчыну? А раптам нехта з камісараў Смольнага? Прышыбееўшчына — ох, якая яна жывучая! Дараваць чыноўніцкае хамства ў савецкім апараце нельга. Выкарчоўваць яго трэба з карэннем.

— Што з вамі? Вас хтось пакрыўдзіў? — звярнуўся Ленін да тэлефаністкі.

Дзяўчына расплакалася. Растлумачыла другая тэлефаністка, жанчына больш сталая:

— У яе маці цяжка захварэла. На станцыі Дно. А яна не можа выехаць. Не даюць білета.

Уладзімір Ільіч задумаўся.

— А калі я напішу начальніку вакзала, каб вам далі білет? Паможа гэта?

Дзяўчына заззяла і выгукнула з радаснай дзіцячай непасрэднасцю:

— Паможа, Уладзімір Ільіч!— і тут жа сумелася, бадай, спалохалася.— Ой! Як мне дзякаваць вам!

— Завошта? — здзівіўся Ленін, сядаючы побач з тэлефаністкай, да камутатарнага століка, і дастаючы з кішэні блакнот.

Справы наплывалі адна на адну. Але ў чатыры гадзіны, са спазненнем усяго ка колькі хвілін, Уладзімір Ільіч спусціўся на другі паверх, у сваю кватэру.

Абедалі на кухні, за невялічкім белым столікам. Дарэчы, там было цёпла, і можна было адагрэцца пасля даволі прахладнага кабінета. Уладзімір Ільіч пачуў гэтую прыемную цеплыню, якая пасля холаду бадзёрыць, задаволена пацёр рукі, пераступаючы з абцасаў ка насочкі — размінка ног. Збоку гледзячы, можна было падумаць, што чалавек толькі што зрабіў лёгкую і вясёлую работу і цяпер адпачываў у чаканні сытнага абеду. Ён сапраўды прайшоў да пліты, падняў крышку каструлі. Апетытна ўдыхнуў пару супу. Пахваліў:

— Ах, як смачна пахне! — і прызнаўся шчыра і проста: — Прагаладаўся сёння. Холадна.

— Ты замярзаў? — заклапочана спытала Надзежда Канстанцінаўна.

— Не. У кабінеце цёпла,— і сказаў іншую прычыну, чаму прагаладаўся: — Сёння ў саўнаркомаўскім буфеце не было хлеба.

Жанчына — работніца сталоўкі, якая па даручэнню Бонч-Бруевіча адказвала за харчаванне, цяжка ўздыхнула. Надзежда Канстанцінаўна і Марыя Ільінічна змаўчалі, але са смуткам падумалі, што паснедаў Ільіч а палове восьмай, а цяпер чатыры, і Старшыня Саўнаркома не здолеў атрымаць да чаю скібку чорнага хлеба.

Суп быў рэдзенькі — дзве бульбіны, жменя проса, але пахнуў сапраўды апетытна: умелая гаспадыня заправіла яго падсмажанай на нейкіх дзвюх лыжках алею цыбуляй і паклала іншыя, травяныя, адной ёй, валагодскай сялянцы, вядомыя прыправы.

Уладзімір Ільіч еў з «дзіцячым апетытам» — так неяк сказала работніца, якая добра ведала, як ядуць сялянскія дзеці. Хваліў суп, бянтэжачы гэтым кухарку, пахвалы такія яна чула нярэдка, верыла, што яны шчырыя, але перажывала, бо лічыла, што дрэнна корміць Леніна. Не яе віна. Аднак жа... Уся Расія ведае Леніна, а яна яму — прасяны суп з алеем, як беднаму мужыку. Сорамна будзе сказаць, калі вернецца ў сваю вёску.

— Прыязджайце да нас, Уладзімір Ільіч. Мы хоць і бедныя, але я вас такім абедам пачастую — пальчыкі абліжаце.

Уладзімір Ільіч весела засмяяўся.

— Прыеду. Абавязкова прыеду. А што? Збяромся ўлетку і паедзем. Праўда, Надзя?

Надзежда Канстанцінаўна ведала, што паехаць Ільічу шчыра хочацца. Як ён марыў у эміграцыі паездзіць па Расіі! Пабываць на поўдні, на Украіне, у Беларусі... Праплыць па Волзе... Рэаліст у палітыцы, Ільіч — чалавек захапленняў у побыце. Паэт. А яна, як многія жанчыны яе ўзросту, наадварот, больш рэалістычная ў штодзённым жыцці, у побыце. Яна добра разумее, што пры ўсім жаданні паездку такую ажыццявіць немагчыма, ва ўсялякім разе, у бліжэйшы час — пакуль вайна, разбурэнне, і ў Леніна на плячах такі цяжар — велізарная дзяржава з новым, не ўмацаваным яшчэ ладам, не кажучы ўжо пра разбураную эканоміку. Не так проста гэта — паехаць пры яго становішчы. У «Халілу» на пяць дзён выбрацца было праблемай. Але Надзежда Канстанцінаўна заўсёды ўмела падтрымаць і яго цвярозы рэалізм, і яго фантазіі, часам амаль дзіцячыя.

— Паедзем, Маша? — спытала яна залоўку.

— Паедзем, ахвотна згадзілася Марыя Ільінічна, добра разумеючы і жаданне брата, і жаданне Надзі даць Валодзю памарыць пра самае простае, чалавечае, і хоць на колькі хвілін адысці ад дзяржаўных клопатаў.