Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Ён адарваўся ад фатаграфіі, утаропіўся ў шапку, якую трымаў на каленях. Ён згорбіўся, сцяўся: чакае гэтага расказу, як удару, прысуду.

«Гаротны мой хлопчык!»

— Ён такі высока падскочыў. У рэвалюцыю, Навумчык мой. Але я ў вас пытаюся: ну і што з таго? Прыйшлі немцы, скула ім у бок, і ён мусіў спусціцца на зямлю. Ён не можа з'явіцца дадому і ў сваё дэпо, дзе рабіў, дзе меў павагу...

— Мама!

Сара ў гэты раз не адмахнулася ад дачкі, зразумеўшы, што тая папярэджвае яе.

— Вы думаеце, я ведаю, дзе ён? Я толькі ведаю, што ў іх гэта называецца падполлем...

На нейкі міг жанчына сціхла, глядзела на Клару, як бы пытаючы ў дачкі, ці не нагаварыла чаго лішняга. Клара не глядзела на маці. Яна глядзела на прышэльца. Маці, магчыма, здалося, што глядзіць Клара так на пана таму, што ў яе жаніхі ў галаве. Клара яе мала хвалявала. Яна думала пра Міру, бо пра адну яе не ведала, дзе яна цяпер; дзе хаваецца сын, безумоўна, ведала.

Цяжка ўздыхнула.

— А гэтая... злева ад брата... такая прыгажуня! — наша Мірачка... наша з бацькам гордасць.

Сяргей скамечыў шапку.

Марыя Міхайлаўна паднялася і падышла да яго, робячы выгляд, што хоча паглядзець на фатаграфію зблізку.

— Яна такі скончыла гімназію. І як? З пахвальнай граматай. Калі пані думае, што гэта лёгка для яўрэйскіх дзяцей, то пані памыляецца. Колькі нам каштавала, каб яна паступіла туды! Мы ўсё аддалі... Самі галадалі. Гэты хрышчоны яўрэй Рэйман, каб на ім чэрці смалу вазілі, гэты багаты бандыт, абіраў бедных горш, чым багатых. Але Рэйман сам мне сказаў: Сара Гіршаўна, у вас залатая дачка!

Сяргей да крыві пракусіў губу, нізка схіліўся, быццам яму моцна забалеў жывот. Марыя Міхайлаўна паклала яму руку на галаву.

Ёй, Мірынай маці, хацелася як можна больш расказаць пра любімую дачку.

— Яка гаварыла па-руску, як граф Талстой, а па-нямецку, паверце мне, лепш за гэтага разбойніка Вільгельма. Але... о гора мне!.. Гэты басяк наш Навум і сястру пацягнуў да бальшавікоў. Яны паверылі, што бальшавікі накормяць усіх бедных. Ха! Спыталі б яны ў мяне, то я сказала б, ці можна накарміць такую араву,— яна паказала вачамі на дзяцей.— І куды, вы думаеце, яны паслалі маю Міру? Бальшавікі. Яны паслалі яе на фронт. Паднімаць на рэвалюцыю нямецкіх салдат... Дык я ў вас пытаюся...

Сяргей адчуў, што калі маці лагічна спытае: «Дзе яна?» — ён не вытрымае — зарыдае, як дома.

Ён імкліва падняўся і выйшаў.

Марыя Міхайлаўна сказала:

— Прабачце. Яму бывае блага,— і кінулася за сынам.

У двары іх спыніла Клара. У адной сукенцы, без хусткі, яна бадай што скацілася па абледзянелай лесвіцы і ўчапілася ў рукаў Сяргеевага кажуха. Вочы яе гарэлі, твар быў бледны. Яе біла ліхаманка.

— Я знаю... я знаю... Я адразу пазнала. Гэта — вы! Вы! Міра пісала мне... Дзе Міра? Дзе Міра?

Багуновіч абняў дзяўчыну, пачуў, як б'ецца яе сэрца — як у злоўленай, смяртэльна спалоханай птушкі. Адхіліў яе ад сябе, глянуў у вочы. Сказаў ціха, але без слёз, якіх баяўся, з мужчынскім болем, з суровай мужчынскай шчырасцю, так пісаў некалі пахавальныя на салдат:

— Сястра мая... Міры няма. Яе забілі немцы. Прабач. У нас не хапіла духу сказаць пра гэта маці.

Клара адхіснулася і заціснула рот далонямі — заціснула крык роспачы.

Марыя Міхайлаўна ціха заплакала.

«Мысли о бесцельности жизни, о ничтожестве и бренности видимого мира, соломоновская «суета сует» составляли и составляют до сих пор высшую и конечную ступень в области человеческого мышления».

Багуновіч апусціў томік Чэхава на грудзі, задумаўся.

«А можа, тое, што адмаўляе інжынер Ананьеў, праўда? Далей ён сцвярджае... Вось тут,— заглянуў у кнігу: — Чым нармальныя людзі канчаюць, з таго мы пачынаем. Ананьеў непаслядоўны. Такімі думкамі пачынаюць і такімі канчаюць. Толькі адным на гэта трэба пяцьдзесят гадоў, а другім... хопіць трох, як мне. Чатыры гады назад я аспрэчваў Ананьева. Я гатовы быў падтрымаць Штэнберга. А пасля, у акопах, перад тварам смерці, я згаджаўся з Ананьевым. Гэта дзіўна, парадаксальна. Але гэта так. Сусветны песімізм, якім заражаліся некаторыя мае калегі — афіцэры, здаваўся мне злом і абсурдам. Мне хацелася жыць, як ніколі. Я дзякаваў богу і лёсу пасля кожнай атакі, што мне даравана жыццё. Яшчэ ў большай меры я адчуваў прагу жыцця пасля рэвалюцыі. А радасці... усе радасці да мяне прыйшлі з ёй... з Мірай...»

Ён пачаў чытаць «Агні» таму, што прыгадаў спрэчку з Мірай. Жадаючы, каб яна палюбіла ўсё, што любіць ён, засмучаны яе скептычнасцю да Антона Паўлавіча, раіў ёй пачытаць адно, другое апавяданне... Калі здалося, што Міра пачала даходзіць да сэнсу, параіў «Агні», упэўнены, што гэта ёй спадабаецца. Не спадабалася. Яна вынесла бязлітасна суровы прысуд: