Іван Шамякін - Петраград — Брэст

У пачатку вайны, поўны патрыятычнага запалу, студэнт-гісторык Кіеўскага універсітэта Баляслаў Кручэўскі гэтак жа, як і Багуновіч, пайшоў у армію вольназапісаным. Праўда, у акопах ён не быў, служыў у нейкім палітычным аддзеле, што праводзіў работу сярод славян — украінцаў, чэхаў, палякаў Аўстра-Венгрыі. У вайну яны зрэдку пісалі адзін аднаму, але ні разу пад час кароткіх пабывак не сустрэліся. Таму так і ўзрадаваліся: былі ж сябрамі — вадой не разліць.

Кручэўскі з бесцырымоннасцю, якая дазволена хіба самым блізкім, круціў Сяргея, як цацку.

— Што ты такі змарнелы? Бацька кажа — кантужаны? Во гады — немцы! Не было ім іншай мішэні! Чуеш? Ці табе трэба крычаць у вуха?

— Цябе — чую.

— Мяне? Іншых — не чуеш? Сярожа, твой гумар заўсёды вызначаўся тонкасцю. Ты ў нас — унікум. Кажуць, ты быў камандзірам палка?

— Быў.

— Адказваеш так, быццам быў катаржнікам. Хоць цяпер катаржане — у пашане. Вунь эсэр Бялевіч — героем ходзіць. А што зрабіў? Адзін раз стрэліў у віцэ-губернатара, ды і то міма. Праўда, дзядзька Багуновіч? — Кручэўскі весела рагатнуў; Сяргей не ведаў, хто такі Бялевіч, але бацька, пэўна, з чалавекам гэтым добра знаёмы, бо таксама рассмяяўся. Старому Багуновічу падабалася весялосць госця і асабліва тое, што прыкметна ажываў сын, разварушылі-такі яго.

На галасы ў пярэдняй выйшла Лёля. Баляслаў тут жа кінуўся да яе.

— О! Як сказаў вялікі рускі нацыяналіст эфіопскага паходжання: «Я помню чудное мгновенье...» Хто вы, яснавяльможная? Лёля? Няўжо Лёля? Тая цыбатая гімназістачка? Цалую вашы рукі, паненка. Чакайце ў сваты. А калі ёсць сапернік — да бар'ера яго! Страляю я без прамашкі.

Лелі не спадабалася гэтае п'янаватае блазненне. Яна сурова спытала:

— Вы заўсёды так крыўляецеся перад жанчынамі, пан Быкоўскі?

Кручэўскі спачатку сумеўся.

— Быкоўскі? Чаму Быкоўскі?— але ўспомніў, зарагатаў: — За гэта люблю вас, дзядзька Багуновіч, што начынілі дзяцей нацыянальным духам. Не смейцеся з Быкоўскага, ён прадстаўнік беларускай шляхты, а яна найлепш захоўвае нацыянальныя традыцыі. Ва ўсялякім разе, лепш, чым палескія мужыкі. Мы далучылі да свайго руху Гаруна. Далучым і Купалу, Багдановіча...

— Багдановіч памёр,— сказала Лёля.

— Памёр? Шкада,— на момант разгубіўся Кручэўскі і вярнуўся да заляцання: — Вам, спадарка Лёля, адказваю: перад такімі пекнымі дзяўчатамі я нямею. Як рыба. Толькі хапаю жабрамі паветра...

Убачыўшы, што Лёля можа сказаць нешта непачцівае, Валянцін Вікенцьевіч паспяшаўся павесці госця і сына ў свой кабінет. З ніжняй шафы з-за тоўстых тамоў «Улажэння законаў Дзяржавы Расійскай» дастаў пляшку «Шартрэзу», безумоўна, хаваў яе для такога ж урачыстага выпадку, якім быў зварот сына: тады адвакат выставіў такую ж пляшку на стол, за якім сын істэрычна разрыдаўся.

Бацька апошнія дні хадзіў заклапочаны, а тут раптам ажыў, зрабіўся вясёлым — усё роўна як атрымаў узнагароду. Але гэта быў стан, калі радуе, ажыўляе не падарунак, які паднеслі табе, а тое, што ты перадарыў яго блізкаму чалавеку. Так, ва ўсялякім разе, здавалася Сяргею: бацька паводзіць сябе гэткім чынам, бо лічыць, што зрабіў сыну найдаражэйшы падарунак. Прывёў лепшага сябра юнацкіх гадоў.

Што ж, Багуновіча-малодшага сапраўды ўзрадавала сустрэча з Баляславам — будзе хоць з кім пагаварыць, адвесці душу. Хоць блазненне Кручэўскага перад Лёляй не спадабалася, з'явіўся халадок насцярожанасці.

Аднак двое даўніх сяброў, цягнучы з сярэбраных чарак ліпучы лікёр, глядзелі адзін на аднаго ўлюбёна.

— Дык, кажаш, камандаваў палком?

— Ах, якое там камандаванне! Ад палка і ад камандзіра застаўся адзін успамін.

— Ты хто — эсэр, бальшавік?

— Я беспартыйны.

— І цябе паставілі на полк?

— Мяне выбралі салдаты.

— Ах, так-так. Я ўспамінаю твае пісьмы, дзе ты кляўся ў любові да салдат. Толькі салдацікі гэтыя пасля сваіх дабрадзеяў на штыкі паднімалі.

Вецярок насцярожанасці дзьмухнуў мацней. Ва ўсялякім разе, расказваць пра сваю трагедыю, пра разгром палка расхацелася, хоць намерыўся быў зрабіць гэта: няхай ведае Баляслаў, што перажыў ён, праз што прайшоў, спадзяваўся — даверлівая споведзь найлепшым чынам адновіць іх душэўную блізкасць.

— Раскажы, Болесь, лепш пра сябе. Адкуль ты прыехаў? Калі?

— Я — з Кіева. Тыдзень назад...

— Хіба штаб Паўднёва-заходняга фронту пераязджаў у Кіеў?

Кручэўскі засмяяўся.

— Ты ідэаліст, Сярожа. І службіст. Ты можаш прысягнуць і богу і чорту. А мяне рэвалюцыя вызваліла ад прысягі, ад абавязкаў. Упраўленне наша распусцілі. Няма славян. Няма немцаў. Есць пралетарыі ўсіх краін,— Кручэўскі іранічна хмыкнуў.— Ішло братанне былых ворагаў. Чым яно кончылася — ты ведаеш.