Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Малады Зэйфель выпіў вады і авалодаў сабою. Вочы яго бліснулі рашучасцю:

— Так я не павяду!

— А як ты павядзеш?

— Дайце слова афіцэра, што пасля вызвалення палонных жыццю майму і бацькі нічога не будзе пагражаць.

Бульба на міг задумаўся, закусіўшы вус: не парушаў ён ніколі слова, якое даваў. Злосна выплюнуў вус, дзьмухнуўшы ўбок.

— Просіш многа, але я гатовы даць слова, што сёння не крану вас. Не буду пэцкаць рукі ў г... смярдзець будзе.

Мустафа грэбліва скрывіў васпаватую фізіяномію.

— Бачыш, як моршчыцца нашчадак Батыя? Мустафа! Адчыні фортку. Убачыш нас у парку — даганяй. Коней пакідаю табе. Пайшлі, барон.

Яны спускаліся ўніз па лесвіцы сапраўды як сябры, толькі Бульба на ўсходку адставаў, хоць па Этыкету гаспадар павінен прапусціць наперад госця. Між іншым, на гэта адразу звярнуў увагу стары камердынер. Але малады барон усміхаўся; старыя вочы Фрыдрыха не ўбачылі, наколькі робленай была гэтая ўсмешка. Госць весела гаварыў:

— Значыцца, дамовіліся. Увечары чакай нас. Скінем партыю. Выпіць будзе што? Я магу прывезці. У мяне ёсць французскі каньяк. Чаму ты крывішся? — не мог не бачыць, што Зэйфель пакрывіўся.— Ах, твой патрыятызм не дазваляе табе ўжываць французскае пітво? Добра. Будзем піць рускую гарэлку. Смірноўскую. За рускага цара, якому мы з табой захоўваем вернасць. За святую царыцу. І за святога старца...

Бульба здзекаваўся. Стары Фрыдрых разумеў, што гэта гульня ката з мышшу. Ён з самага пачатку ўчуяў, што госць незвычайны і небяспечны. Аднак ён зразумеў іншае: што гэта адзін з тых «адчайных галоў», на якія багатая Расія, якія стралялі ў цароў, губернатараў. Чалавека гэтага не возьмеш ні голымі рукамі, ні ў жалезных пальчатках. Не дасца ён. І збраяносец яго, азіят, пойдзе на любую смерць за свайго камандзіра. Гранат у яго «раз-тры, два-тры...». А старому камердынеру, які дбаў пра душу, больш за ўсё не хацелася кровапраліцця. Колькі яе выліта! Мора.

Салдат-вартавы хацеў быў узняць трывогу, падняць салдат, якія спалі недзе ў каравульным пакоі ці «грэліся» на кухні. Фрыдрых папрасіў яго не рабіць гэтага. Ён не верыў, што рускі палкоўнік прыйшоў, каб адпомсціць барону за здраду рускай арміі. Каб у яго была такая мэта, барон ляжаў бы на антрэсолі, прашыты куляй ці разарваны гранатай, у той міг, як выйшаў на лесвіцу. Чаго ж ён хоча, гэты рускі? Дамоўленасці з немцамі? Грошай? Харчу? Няхай возьме — што хоча, хоць увесь палац, абы не пусціў у ход рэвальвер ці гранаты. Пра адно стары камердынер не падумаў — пра арыштаваных.

Ды раптам рускі загадаў барону:

— Возьмем салдата. Не самім жа нам гэта рабіць.

Тады Фрыдрых скалануўся. Яны хочуць застрэліць гэтых няшчасных — кантужанага афіцэра і старога Калачыка? З сялянскім бунтаром хітры і па-свойму дэмакратычны служка падтрымліваў з маладых гадоў своеасаблівыя адносіны: нярэдка сустракаліся, разам хадзілі на вячоркі, на кірмашы ў мястэчка, але пры кожнай сустрэчы сварыліся з-за паноў: адзін служыў ім з нямецкай адданасцю, другі лаяў іх самымі страшнымі словамі, заклікаў адабраць зямлю, дабро, падзяліць паміне людзьмі, а ў пятым годзе спаліў баронскі свіран, трапіў у турму.

Камердынер ганарыўся тым, што сумленне яго перад Калачыкам, перад батракамі, перад вяскоўцамі чыстае: ён нікога з іх не выдаў. Але, ён рабіў усё дзеля таго, каб не было крыві. Ён не думаў пра тое, што не заўсёды гэта ішло на дабро людзям. Але цяпер ён шчыра спалохаўся: няўжо бог паслаў яму на старасць такую кару — быць сведкам смерці «сябра маладосці»?

Барон сказаў вартавому:

— Пойдзеш са мной.

Камердынер упаў на калені, замаліў па-руску:

— Ваша светласць, не бярыце грэх на душу.

Бульба схапіў яго за каўнер ліўрэі, падняў з падлогі, як кацяня. Сказаў са злосцю:

— Стары, ты таксама пойдзеш з намі! Свечку!

Дрыготкімі рукамі Фрыдрых запаліў свечку і павёў іх па цемнаватым калідоры першага паверха.

Па крутых усходцах спусціліся ўніз, у склеп. Зэйфель доўга не мог адчыніць замок цяжкіх жалезных дзвярэй, аднак ні салдат, ні камердынер не выказалі жадання памагчы яму. Салдат таксама пачынаў здагадвацца, навошта яго прыхапілі, і калаціўся — ад страху перад суровым маёрам і перад тым, страшным, што яго напэўна прымусяць зрабіць, бо, урэшце, вінтоўка толькі ў яго.

Завесы дзвярэй іржава завішчалі. Пры цьмяным святле свечкі, агеньчык якой трапятаўся, Бульба ўбачыў у камеры на падлозе, на саломе-клычанцы, траіх, сярод іх не адразу пазнаў Багуновіча, той быў у салдацкім шынялі; нямецкія марадзёры здзерлі з яго бекешу яшчэ ў акопе, дзе ён ляжаў непрытомны.