Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Барон успыхнуў, зразумеўшы, што падумаў пра яго стары лакей, абурыўся, аднак стрымаўся.

— Хіба я сказаў, што не прыму яго? Але — зброю здаць!

— З ім — татарын.

— Хто?

— Ардынарац — татарын.

— Няхай застанецца ўнізе, каля вартавога.

Камердынер, стоена ўздыхнуўшы, выйшаў. Артур, як хлапчук, на насочках, вышмыгнуў за ім, схаваўся за калонай так, што яму відна была шырокая лесвіца. Унізе, паставіўшы нагу на першую ўсходку, стаяў БуЛьба-Любецкі. Барон адразу пазнаў былога разведчыка. На ім сапраўды былі палкоўніцкія пагоны царскай арміі. Гэта ўразіла, але, магчыма, аслабіла пільнасць; здараецца, што вонкавая дробязь паварочвае думкі ў іншым кірунку.

Фрыдрых пачціва сказаў па-руску:

— Пан палкоўнік, пан барон вас прыме. Але здайце зброю.

— Барон баіцца? Барон баіцца мяне? — на поўны голас здзекліва-весела гукнуў Бульба.— Ха-ха! Артур, я не пазнаю цябе!

Бульба добра ведаў: баязлівы, што заяц, і хітры, як ліс, нашчадак тэўтонскага роду слухае яго — і знарок крычаў на ўвесь палац, каб закрануць баронскі гонар.

— Здайце зброю,— змрочна сказаў камердынер.

— Я? — закрычаў яшчэ гучней Бульба.— Стары, ты можаш не ведаць, хто такі Бульба, але капітан Зэйфель добра ведае. Мустафа! Колькі ў нас гранат?

— Адзін-тры, два-тры, два-два! — загадкава і гэтак жа гучна адрапартаваў башкір.

— Ты матэматычны геній, Мустафа! Я думаю, даволі, каб не даць абяззброіць нас?

— Так точна, ваша бродзь! — грымнуў Мустафа.

Тады барон выйшаў з-за калоны на пляцоўку перад лесвіцай і прывітаў госця з вышыні другога паверха іранічна-весела:

— А-а, капітан Бульба?

— Палкоўнік БуЛьба-Любецкі. Маю гонар, ваша баронская светласць.

— Хто вам прысвоіў высокае званне? — зноў-такі іранічна ўхмыльнуўся Зэйфель.

— Барон, у вас слабая памяць. Я стрыечны брат прэм'ера Керанскага. Магу паведаміць: прэм'ер з радасцю сустракае нямецкую армію. Буду шчырым: у мяне пакуль што радасці менш.

Артур Зэйфель меў многа пыхі, але не вельмі многа розуму. Апошнім часам ён больш вывучаў нямецкі двор, нямецкі генштаб, яго палітыку, чым сілы рускай рэвалюцыі. Але ён помніў, што Бульба яшчэ тады хваліўся сваёй блізкасцю з Керанскім і што эсэры — супраць бальшавікоў. Аб выкарыстанні гэтай сілы ім, афіцэрам, гаварылі на нарадзе ў Брэсце. Гэты Бульба зрабіў немалую шкоду нямецкай арміі. Але, калі ён супраць бальшавікоў, наўрад ці варта прыгадваць мінулае.

— Чым магу служыць?

— Капітан! Я не размаўляю ў пярэдніх і на лесвіцах, нават парадных. Але адну сваю мэту я магу сказаць. Акрамя размовы, якая павінна быць абсалютна канфідэнцыяльнай, я хачу атрымаць ад вас доўг. Карцёжны. Спадзяюся, вы не забылі. У мяне ў кішэні ваша даўгавая распіска...

Барона абдало варам. У яго была слава лепшага іграка, пра гэта ўсе ведалі. Але ён успомніў гульню, дзе моцна «пасадзіў сябе». Было гэта пасля Лютаўскай рэвалюцыі. Вялікі авантурыст, вызвалены Керанскім з катаржнай турмы, адноўлены ў званні капітана, з паўнамоцтвамі ад ваеннага міністра прыехаў у Магілёў, у Стаўку, каб высветліць, хто яго пасадзіў. Некалькі афіцэраў контрразведкі, якія пахваляліся гэтай сваёй акцыяй, у той жа дзень зніклі. Ён, капітан Зэйфель, нікому не казаў... не мог сказаць аб сваёй ролі ў гэтай справе. Ён піў з Бульбай. А пасля, уначы, гулялі ў карты. Як заўсёды, яму моцна шанцавала. Але гэты бандыт раптам дастаў з кабуры наган і паклаў яго на «банк». Пасля гэтага ён, Зэйфель, прайграўся ўшчэнт, да таго, што мусіў аддаць залаты партсігар, гадзіннік, пярсцёнак і мусіў пісаць распіску на даволі значную суму.

Напамінак пра гэта быў вельмі непрыемны. Бестактоўная свіння гэты Бульба, не мог змаўчаць перад лакеем і салдатамі. Добра, што нямецкі салдат па-руску не разумее, а Фрыдрых, наадварот, усё разумее.

— Прашу вас, капітан,— Зэйфель нібыта пачціва адступіў убок.

— Палкоўнік, капітан. Прашу не забываць. І яшчэ адна ўмова. Вашы людзі ахоўваюць нас унізе. Мой чалавек ахоўвае мяне наверсе, перад вашым кабінетам. Толькі так! Размова роўных.

З гэтымі словамі Бульба неахайна кінуў салдату, які, дрыжучы ад страху, загароджваў штыком лесвіцу, затвор. Той з радасцю схапіў затвор, пачаў устаўляць яго ў вінтоўку, рукі яго калаціліся.

Бульба-Любецкі, а за ім Мустафа, у тоўстым кажуху, з гранатамі за папругай, прайшлі міма яго з выглядам пераможцаў.

Зэйфель вярнуўся ў кабінет раней, паспеў дастаць з шуфляды стала маўзер, палажыў яго на стол, накрыў газетай. Госця ён сустрэў, сціскаючы ў кішэні рукаятку англійскага дамскага браўнінга.