Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Бульба імгненна ўгледзеў гэтую перасцярогу. Яна парушала яго план, але чалавек гэты не губляўся ні ў якой сітуацыі.

— О, перапрашаю, пан маёр. Знізу я не бачыў вашы пагоны. Віншую. Нямецкае камандаванне ацаніла вашы заслугі вышэй, чым рускае. А вы былі так блізка да вярхоўных... Не ўмеў цар вас цаніць. І мой стрыечны таксама не ўгледзеў, які вы патрыёт.

Пры ўсёй адданасці Германіі Зэйфель не любіў, калі нагадвалі пра яго тайную ролю ў рускай Стаўцы, нават калі гэта рабілі свае, немцы, без іроніі, з пахвалой: усё адно непрыемна, калі цябе называюць шпіёнам.

А гэты бандыт гаворыць з такім нахабным сарказмам.

— Капітан, я не люблю іроніі. У якой валюце вы хочаце атрымаць ваш доўг?

— Палкоўнік, пан маёр. Палкоўнік! Прашу не забываць. Безумоўна, у марках.

— Па якім курсе?

— Па даваенным.

— Ха-ха! Капітан! Вы лічыце, што мяне можна так проста абрабаваць?

— Пан маёр, вы хочаце мяне ўзлаваць?

— Добра, будзьце палкоўнікам, пан палкоўнік.

— Між іншым, я таксама не люблю іроніі. З нядаўняга часу. Калі па векселях мне не хочуць плаціць... ні бальшавікі, ні нямецкія бароны.

— Я не сказаў, што не хачу плаціць.

— Дзякую, барон. За шчырасць — шчырасць. Я разумею, што вам цяпер нялёгка. Бальшавікі разарылі вас. Я гатовы атрымаць частку доўгу ў іншай валюце. Дайце мне ўладу над акругай. У мяне сотня шабель. Вельмі вострых шабель.

Барон пахаладзеў ад страху. Чорт вазьмі, падобна на праўду, інакш гэты авантурыст не з'явіўся б з адным ардынарцам і не паводзіў бы сябе так нахабна. Ідыёт Шульц! Рвецца ў Маскву, а ў тыле яго гуляюць такія атрады. А калі іх не адзін і яны пакінуты тут бальшавікамі?

Зэйфель адмовіўся ад намеру, улучыўшы зручны міг, стрэліць у Бульбу. Далонь яго як бы абпяклася аб браўнінг, і ён выхапіў руку з кішэні, працягнуў яе ўперад з растапыранымі пальцамі: маўляў, глядзі — у мяне самыя мірныя намеры. Уявіў, што магло б быць, калі б ён застрэліў ці арыштаваў камандзіра атрада, які, магчыма, стаіць недзе за аборай ці нават бліжэй, пад сценамі палаца. У такую завею можна прабрацца куды хочаш. Калі іх там не сотня, а паўсотні ці нават трэць сотні — што зробяць супраць такіх вось татар, як той, што стаіць за дзвярамі, яго дваццаць інвалідаў, старых бюргераў, частка якіх да таго ж на станцыі, за дзве вярсты? Ды яны зруйнуюць усё ўшчэнт, адны галавешкі пакінуць ад маёнтка. Ды і самому яму не ўцячы, не схавацца. І бацьку. Літасці такія галаварэзы не дадуць нікому. Не, лепш адкупіцца ад такога авантурыста любой цаной.

— Што вы, пан палкоўнік, маеце на ўвазе пад акругай? І што вы маеце на ўвазе пад уладай?

— На губерню... Мінскую ці Віленскую — я не прэтэндую. З мяне хопіць аднаго-двух паветаў... Ведаю, што за вайну нямецкае камандаванне набыло багаты вопыт арганізацыі ўлады на акупіраваных землях. Дайце мне вышэйшы цывільны пост. З маімі ўласнымі ўзброенымі сіламі. Я ачышчу вам акругу ад бальшавікоў.

Зэйфелю захацелася працягнуць няпрошанаму госцю руку. Усё лагічна: эсэры і бальшавікі ворагі. Бульба калі не брат, то, вядома было ўсім,— сябра Керанскага. Хоць, бадай, ідзе ён на такое не з-за палітыкі, а каб набіць сабе кішэню. А хто не хоча яе набіць? Адзін хіба мужык Калачык як быў у лапцях, так і застаўся, хоць тры месяцы меў уладу.

Безумоўна, пэўная рызыка ёсць. Але ў такой сітуацыі лепш мець гэтага чалавека саюзнікам, чым ворагам. Праўда, ці даруе яму камандаванне рэйды ў тылы нямецкай арміі? Прусак Гофман упарты і помслівы. Але можна пераканаць некаторых палітыкаў. Бульба — аўтарытэт сярод рускага франтавога афіцэрства, і за выступленне супраць бальшавікоў яму можна шмат дараваць.

Аднак высокія меркаванні мільганулі так, між іншым. Больш горача Зэйфель думаў аб тым, як выйсці жывым, здаровым з такой вось вельмі няпэўнай сітуацыі. За ўласнае жыццё можна прадаць душу чорту, даць любое абяцанне, любую клятву.

— Пан палкоўнік, буду шчырым. Я не з'яўляюся вышэйшым вайсковым начальнікам. Але я магу цвёрда абяцаць пераканаць сваё камандаванне даць вам такую ўладу. Спадзяюся, мы станем сябрамі.

— Дзякую, пан маёр. Але частку доўгу... аддайце. Мне трэба карміць людзей.

Зэйфель заўсёды развітваўся з грашамі, бадай, гэтак жа цяжка, як развітваюцца з жыццём, таму ён не вытрымаў:

— Вы разграмілі два абозы...

— Не мы,— спакойна адказаў Бульба.— Гэта мужыцкі партызанскі атрад. У іх дзвесце штыкоў ці тапароў... Вы хочаце, каб я звярнуўся па хлеб да іх? Але тады я мушу буду памагаць ім. Я — чалавек слова.

— Мужыцкі... партызанскі? — збялеў Зэйфель.