Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Бульба, пры сваёй бязлітаснасці да ворагаў, быў па-жаночаму сентыментальны, калі датычылася сваіх, сяброў. Горкі камяк захрас у горле, і ён не адразу хрыпла закамандаваў:

— Выходзьце!

У адказ Калачык мацюкнуўся.

Фрыдрых сказаў упалым голасам:

— Богу маліся, Піліп.

— А-а, і ты тут, стары кныр?! Пайшоў ты са сваім богам...— і сказаў такое салёнае слова, што пры ўсіх сваіх перажываннях Фрыдрых абурыўся.

— Пасаромейся, блюзнер. Не даруе табе бог!

— У нас з табой розныя багі. Мой бог мне ўсё даруе.

Ён, Калачык, і хлапчына, баранавіцкі вакзальны злодзей, паднялі Багуновіча і пад рукі вывелі з камеры. Знясілеў ён не толькі ад кантузіі, але і ад таго, што тры дні нічога не еў, адмаўляўся ад ежы; Калачык карміў яго бурдой з гнілых буракоў, якую ім зрэдку прыносілі, прымусам, як хворае дзіця.

Багуновічу здавалася, што кантузіў яго не снарад — смерць Міры. Разам са слыхам у ім пагасла ўсё, надышла поўная абыякавасць да таго, што называлася жыццём. Ад усяго жыцця заставалася хіба адно — пякучы боль ад успамінаў пра Міру, пра крывава-чырвоную касынку, якую вецер каціў па снежным полі.

Аслеплены пасля цемры святлом, Багуновіч і тут не адразу пазнаў Бульбу. Але ў вестыбюлі яго пазнаў Калачык і кінуў у вочы:

— Шафер? Во гад! Павядзеш пад вянец? Вядзі, сукін сын! Павянчай. Знаў на гэтым свеце і на тым не забуду: што ні пан, то прадажная шкура. Цьфу на цябе! — і плюнуў Бульбе пад ногі.

Тады і Багуновіч пазнаў былога камандзіра палка, сябра, нядаўняга камандзіра сваёй батарэі. У яго патухлых вачах на міг успыхнуў агонь жыцця: не, не надзея — здзіўленне.

Ды ён тут жа адвярнуўся.

Бульбу ўразіла ўсё роўна як бы адсутнасць Багуновіча — ніякай рэакцыі на тое, што адбываецца, што гаворыцца, ніякага пробліску хаця б цікаўнасці. Ажно пакуль не сцяміў, што той глухі, нічога не чуе. Зразумелай стала яго зняважлівая абыякавасць. Але ад таго, што ў склепе трымалі цяжка кантужанага афіцэра, гнеў яго на немцаў закіпеў з новай сілай.

Аднак ігра яшчэ не скончана. Недзе ў палацы, можа, за тымі вунь дзвярамі,— каравул салдат. З імі пакуль што нельга не лічыцца.

— Камердынер! Барону — шынель!

Але на вешалцы не было баронскай напраткі, і Фрыдрых падаў свой шынель, і барон, на здзіўленне салдату, апрануў яго, надзеў лакейскую шапку.

Аднак Фрыдрых не застаўся ў палацы. Ён узняў кандэлябр са свечкай, якую паставіў быў на столік, і, у адной ліўрэі, без шапкі, адчыніў дзверы і выйшаў на парадны ганак першы.

Завейны вецер адразу патушыў кволы агеньчык свечкі. Але стары камердынер усё адно панёс яе перад сабой, як у царкоўнай працэсіі. Вецер падняў яго сівыя валасы, і пасмы іх парваным ветразем ляцелі назад.

За ім ішлі арыштаваныя; Калачык і хлопец усё гэтак жа падтрымлівалі Багуновіча, хоць ён, відно было, рабіў спробы вызваліцца ад іх дапамогі. Панура згорбіўшыся, страціўшы ўсю сваю вайсковую фанабэрыстасць, у незашпіленым лакейскім шынялі, цяжка месячы нагамі снег, сунуўся барон. Апошнія ішлі Бульба і салдат-немец. Але з нецярплівай бадзёрасцю, трохі не падскокваючы, не чуючы ні снегу пад нагамі, ні ветру ў твар, ішоў адзін Бульба. Салдат валокся з большай панурасцю, чым арыштанты: стары немец-селянін усё яшчэ калаціўся ад думкі, што яго прымусяць расстраляць гэтых людзей; паны не запэцкаюць свае рукі, яны ў іх заўсёды чыстыя, у палацах і ў акопах.

Паўсотні крокаў прайшлі моўчкі. Але Калачык не мог маўчаць.

— Што, стары кныр, будзеш за папа? Прычасціш нас? Дык ад лютэранскай свінні мы прычасце не прымем, дарэмна вы з баронам прыдумалі шпяктакль.

— Памаліся богу.

— Ха-ха! Хто мне раіць маліцца, людцы добрыя! Я, свінячае тваё рыла, іду і мацюкаю сябе, што не ўтапіў цябе ў рацэ, калі я цябе ратаваў. Ды і барончыка... быў выпадак парнуць віламі. Пашкадаваў — хлапчук яшчэ быў, гімназісцік. Помніш, ваша светласць, ты прыйшоў пра царскі маніфест нам расказваць. Якому цару ты служыш цяпер, пёс нямецкі?

Бульбе хацелася скакаць ад гэтых слоў і ад таго, што навокал па-ранейшаму ніводнай душы. Толькі гудзяць і стогнуць дрэвы. Шанцуе. Хутчэй бы дайсці да аборы. Але ад радасці і пазабавіцца хочацца.

— Дзед! Ты ў мяне палучыш лішнія бізуны! І на гады твае не пагляджу.

Калачык ажно выпусціў руку Багуновіча, павярнуўся.

— Укусі ты мяне за с... ваша зверагоддзе! Бізунамі ён мяне палохае! Сукін ты сын! Пагончыкі начапіў. А я, стары дурань, паверыў, што ты чалавек... На вяселлі весялун такі быў, скакун. Даскачашся, кацюга!

— Ох, шкада мне цябе, дзед.