Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Гэта быў удар па Троцкім.

Што датычыць «левых», то трэба паказаць ім самім і ўсёй партыі, што яны не авалодалі нават азбукай марксізму і рэвалюцыі.

— Мы бачылі, мы ведалі, мы растлумачвалі рабочым: войны вядуць урады. Каб спыніць вайну буржуазную, трэба звергнуць буржуазны ўрад. Заява: «германцы не змогуць наступаць» раўнялася таму заяве: «мы знаем, што ўрад Германіі ў бліжэйшыя тыдні будзе звергнуты». На справе мы гэтага не ведалі і ведаць не маглі, і таму заява была фразай...

Ленін гаварыў хутка, гатовымі формуламі, на развагу не было часу. Аднак барацьба патрабавала не толькі практыкі, але і тэорыі. Стасава паспявала занатоўваць толькі сэнс некаторых практычных думак. Такіх, напрыклад: «На рэвалюцыйную вайну мужык не пойдзе — і скіне ўсякага, хто адкрыта гэта скажа».

Стасава хвалявалася, ёй здавалася, што Уладзімір Ільіч залішне рэзкі, можа распаліць страсці, выклікаць на сябе агонь «маладых».

А між тым Ленін «сек» яшчэ мацней:

— Варыянтам той жа фразістай бяссэнсіцы з'яўляецца сцвярджэнне Бухарына, Урыцкага, Іофе: супраціўляючыся нямецкаму імперыялізму, мы памагаем нямецкай рэвалюцыі, мы набліжаем гэтым перамогу Лібкнехта над Вільгельмам. Так, перамога Лібкнехта пазбавіць нас ад вынікаў любога нашага глупства. Але ці маем мы права гэтым апраўдваць глупства? Ці ўсялякае супраціўленне нямецкаму імперыялізму памагае нямецкай рэвалюцыі?

Мы, марксісты, ганарыліся заўсёды тым, што строгім улікам класавых сіл і класавых узаемаадносін вызначалі мэтазгоднасць той ці іншай формы барацьбы. Мы казалі: не заўсёды мэтазгодна паўстанне, без вядомых масавых перадумоў яно ёсць авантура...

Ломаў-Апокаў звычайна рабіў выгляд, што слухае Леніна без павышанай увагі, як любога іншага, каб падкрэсліць гэтым, што ўсе яны, члены ЦК, маўляў, роўныя і адказнасць за рэвалюцыю ў іх роўная. На гэты раз Георгій Іпалітавіч высока ўскінуў клінок сваёй маладой бародкі і слухаў, хоць і не згаджаючыся, не без захаплення: якая логіка! якая пераконанасць! Пафасу і ў «левых» хапае, а вось такой тэарэтычнай глыбіні бракуе. У Бухарына больш эмоцый, чым тэорыі.

— Ясна для ўсіх, акрамя хіба тых, хто ап'янеў ад уласных фраз, што ісці ка сур'ёзнае паўстанцкае ці ваеннае сутыкненне заведама без сіл, заведама без арміі ёсць авантура, якая не памагае нямецкім рабочым, а ўскладняе іх барацьбу і аблягчае справу іх ворага і нашага ворага.

Стасава лаканічна запісала ў пратаколе:

«Калі мы аддамо Фінляндыю, Ліфляндыю і Эстляндыю — рэвалюцыя не страчана. Тыя перспектывы, якімі ўчора нас палохаў тав. Іофе, ні малейшым чынам не губяць рэвалюцыі».

Ленін гаварыў больш, Ленін сказаў тое, што праз тры дні прачыталі мільёны людзей.

— Давайце «тэарэтычна разгледзім гэты довад: што вышэй — права нацый на самавызначэнне ці сацыялізм? Сацыялізм вышэй.

Ці ж дазволена з-за парушэння права нацый на самавызначэнне аддаваць на з'ядзенне Савецкую Сацыялістычную Рэспубліку, падстаўляць яе пад удары імперыялізму ў момант, калі імперыялізм заведама мацней, Савецкая рэспубліка заведама слабей?

Не. Не дазволена. Гэта не сацыялістычная, гэта буржуазная палітыка ».

Ломаў, які любіў «падводзіць вынікі», адчуваў сваю бяссільнасць, каб запярэчыць Леніну. Ён абмежаваў сваё выступленне паўторам левых лозунгаў: «З максімальнай энергіяй развіваць нашу тактыку сусветнай рэвалюцыі».

Зіноўеў быццам бы падтрымліваў Леніна, але цягнуўся да Троцкага.

— Уладзімір Ільіч кажа,— падкрэсліваў ён сваю блізкасць да Леніна,— што, калі яны патрабуюць неўмяшання ва ўкраінскія справы, мы павінны прыняць і гэта. Але пытанне — якога неўмяшання яны патрабуюць? Таму я згодзен з таварышам Троцкім — даведацца, чаго яны хочуць. Калі ён сваёй тэлеграмай хоча даць больш, трэба прыняць яго прапанову.

За прапанову Леніна прагаласавала большасць. Супраць галасавалі Бухарын, Урыцкі, Іофе, Ломаў, Красцінскі. Елена Дзмітрыеўна Стасава, на якую моцна «націскалі» «левыя», устрымалася.

Было даручана Леніну і Троцкаму выпрацаваць тэкст радыёграмы. За змест прыйшлося таксама змагацца. «Левыя» ажно «білі капытамі», не згаджаючыся, што Савецкі Урад гатовы прыняць і больш цяжкія ўмовы. Але новае галасаванне замацавала перамогу Леніна.

Тады Троцкі ўнёс прапанову, каб сумеснае рашэнне ЦК партыі бальшавікоў і ЦК партыі левых эсэраў лічыць за рашэнне Саўнаркома. Маўляў, позна, усе стомленыя, справа патрабуе тэрміновасці, таму збіраць Саўнарком няма патрэбы. А па сутнасці гэта быў хітры і злавесны ход. Троцкі хораша ведаў эсэраў. Людзі, што вылілі рэчкі слёз аб лёсе рускага мужыка, гатовы былі з надзвычайнай лёгкасцю, у імя фразы, кінуць гэтага няшчаснага мужыка пад нямецкія гарматы.