Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Гісторыя не пакінула слядоў сумеснага пасяджэння Цэнтральных Камітэтаў абедзвюх партый, члены якіх уваходзілі ва ўрад. Ніякага пратакола. Есць толькі адзін дакумент — справаздача ў маскоўскай газеце «Социал-демократ». Ці не таму, што Маскоўскі камітэт усё яшчэ трымаўся левых поглядаў? Ці не Бухарын з Ламавым паспяшаліся гэтак падтрымаць сваіх аднадумцаў?

Нататка так і называлася: «Вайна ці мір?» У ёй паведамлялася:

«Уначы адбылося пасяджэнне Цэнтральнага Камітэта бальшавікоў і Цэнтральнага Камітэта левых эсэраў. Упачатку пасяджэнні праходзілі асобна, потым было наладжана сумеснае пасяджэнне. Высветліліся дзве плыні: адна за тое, што Расія ваяваць не можа і што неабходна падпісаць мір на тых умовах, якія нам дыктуюць, але гэтая плынь аказалася ў меншасці. Большасць трымалася таго пункту гледжання, што рэвалюцыя руская вытрымае новае выпрабаванне; вырашана супраціўляцца да апошняй магчымасці».

Гэта публікавалася пасля таго, як у чатыры гадзіны ночы Саўнарком ухваліў ленінскі тэкст радыёграмы нямецкаму ўраду і яна была паслана.

У пяць гадзін раніцы Уладзімір Ільіч пачаў нарэшце артыкул «Аб рэвалюцыйнай фразе». Ён ужо ўяўляў яго аб'ём — каля двух дзесяткаў старонак. Напісаць іх нават пры тым, што ўсё дасканалым прадумана і праверана выступленнямі,— патрэбны час. А яго няма. Аднак адкладваць такую працу немагчыма, гэта ўсё роўна, што не нарабіць снарадаў, калі вораг наступае.

Пісаў са звыклай хуткасцю. Ад левых фразёраў ляцела шмаццё, пух.

«Калі б «адстойванне» рэвалюцыйнай вайны, скажам, піцерскай і маскоўскай арганізацыяй не было фразай, то мы бачылі б з кастрычніка па студзень іншыя факты: мы бачылі б рашучую барацьбу супроць дэмабілізацыі з іх боку. Нічога падобнага не было і ў паміне».

Працу перапыніў Бонч-Бруевіч.

Уладзіміру Дзмітрыевічу сказалі каравульныя, што Ільіч яшчэ ў сябе, у кабінеце, у той час, калі ўсе ўжо даўно разышліся і нават варту зморвае сон. Чырвонаармеец выказваў здзіўленне і захапленне: «Калі Ільіч толькі спіць?! Вось хто не дрэмле на сваім пасту!»

Бонч-Бруевіч успомніў, як Ленін параіў яму пайсці паспаць. Было гэта ў пачатку рабочага дня. А гэты час не назавеш канцом рабочага дня — праз тры гадзіны пачнецца новы дзень, мяркуючы па ўсім, не менш напружаны і цяжкі.

Ён паслухаўся Леніна, удзень паспаў гадзіны паўтары, і гэта дало сілы працаваць ледзьве не суткі.

Цяпер ім трэба як бы памяняцца ролямі. Безумоўна, у Леніна вельмі пільная праца, калі пасля такога дня ён застаўся ў адзіноце за рабочым сталом.

Пасля кароткага вагання Уладзімір Дзмітрыевіч усё-такі наважыўся адарваць Леніна ад працы і прымусіць пайсці адпачываць.

Аднак у кабінет увайшоў не так рашуча, як удзень,— ціхенька адчыніў дзверы, ціхенька зачыніў іх за сабой і спыніўся ля парога.

Ленін глянуў на яго амаль незадаволена, але, пазнаўшы ў паўзмроку кабінета, прымірыўся:

— А-а, гэта вы.

Гарэла толькі настольная зялёная лямпа. Яна асвятляла белым святлом стол, паперу і зялёным — твар правадыра. Ад гэтага ненатуральнага асвятлення воблік Ілыча непазнавальна змяніўся, і гэта спалохала Бонч-Бруёвіча. Аднак адарваць Леніна ад пісання ён не адважыўся. Стаяў моўчкі.

Ленін умеў пісаць у вялікіх залах, на шумных сходах, пад позіркамі соцень людзей. Але калі адчуваў, што на яго глядзіць нехта адзін, калі нават гэта быў блізкі чалавек, жонка ці сястра, ён бянтэжыўся, яму здавалася, што не зусім прыстойна — не звяртаць увагі на прысутнага, ігнараваць яго.

Так здарылася і тут.

Ленін напісаў абзац і ўзняў галаву, хмыкнуў, як бы асуджаючы самога сябе. Падняўся. Выйшаў з-за стала, узяўся за выразы камізэлькі. Спыніўся перад Бонч-Бруевічам. Сказаў строга, але весела:

— Вы немагчымы чалавек, Уладзімір Дзмітрыевіч. Што вы так глядзіце? Такім позіркам можна спалохаць. Вы спалі?

— Спаў.

— Ну вось, калі ласка — контррэвалюцыя ўзнімае галаву, а старшыня Каміссі па барацьбе з пагромамі спіць.

— Вы мне загадалі...

— Я — загадаў? М-да... Вы маеце рацыю. Спаць-такі трэба.

— Палова шостай, Уладзімір Ільіч,— нагадаў Бонч-Бруевіч.

— Што вы кажаце? — здавалася, здзівіўся Ленін, дастаў з кішэні камізэлькі гадзіннік, глянуў, пасміхваўся: — Э-э, баценька, кіраўніку спраў нельга быць такім недакладным. Усяго дваццаць тры мінуты,— і пахваліў гадзіннік швейцарскай вытворчасці: — Выдатная работа! Наша мэта — навучыцца рабіць такія ж дасканалыя машыны. Для гэтага савецкі апарат павінен працаваць з дакладнасцю майго гадзінніка,— і раптам, ступіўшы яшчэ бліжэй, спытаў вельмі сур'ёзна: — Што з ваеннапалоннымі?