Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Залонскі гутарыў ca мной удзень, калі мы аставаліся ўдвух — ён выконваў свае штабныя абавязкі, а я — дзеншчыкоўскія. I ўсё больш зачароўваў. Зусім дарагім чалавекам, як бацька, як дзядзька Ціхан, зрабіўся ён мне пасля аднаго выпадку.

Я дзяжурыў з' бліндажы ў халодную ветраную ноч. Удзень была адліга. Валёнкі намоклі, i мае абавязкі пашырыліся: не толькі паліць печ, каб бліндаж не астыў i паны афіцэры не памерзлі, але i прасушыць ix абутак, шкарпэткі. Але ноч мае сваю сілу — я заснуў. Прачнуўся ад крыкаў:

«Гарым, панове!»

У бліндажы было поўна едкага дыму. Афіцэры ў сподніках выскачылі на двор. А я неі разгубіўся: намацаў вядро з вадой, заліў печку.

Выявілася, што спаліў я фетравыя буркі ротмістра Ягашына. Убачыўшы сваю абнову — падарунак маці — абвугленую, ротмістр даў мне такую аплявуху, што з вачэй маіх пасыпаліся зялёныя іскры. Але тут жа пачуў я гнеўны голас Залонскага:

— Што вы робіце, ротмістр? Як вам не сорамна? Ганьба! Я не дазволю біць салдата! Тым больш такога салдата! Якое дзікунства!

— Пайшоў ты!.. — Ягашын вылаяўся груба, па-салдацку,— Слінявы інтэлігент! Смярдзючы дэмакрат!

Яны моцна схапіліся. Камандзір батальёна ледзь развёў ix. Ягашын у тую ж ноч перабраўся ў ротную афіцэрскую зямлянку, а праз тыдзень перавёўся ў другі полк.

Яны сябравалі — капітан Залонскі i ротмістр. I раптам гэтак пасварыліся! Чуў я пасля ад узводных афіцэраў, што каб гэта не ў акопах, не на вайне, то яны напэўна страляліся б на дуэлі. З-за мяне.

Цяпер, магчыма, цяжка ўявіць, як гэта ўразіла, расчуліла, узрадавала сялянскага хлопца, што яго пан, яго афіцэр гатоў быў страляцца з другім афіцэрам, каб абараніць свайго дзеншчыка.

Я пакляўся сам сабе, што буду адданы капітану да смерці, жыцця не пашкадую за яго. I як пасля стараўся, каб ва ўсім дагадзіць свайму дабрадзею, каб было яму заўсёды цёпла, чыста, утульна! Я гатовы быў у любы момант засланіць яго ад кулі, ад шаблі.

Іван Свірыдавіч не пасміхваўся, як звычайна, калі раніцой я расказваў салдатам пра гэтае здарэнне, а слухаў уважліва, сур'ёзна i распытваў, як хто з афіцэраў лаяўся, якімі словамі, асабліва зацікавіла яго, што Залонскі сказаў: «Мінуў той час, калі салдата білі»,— i яшчэ: «Не забывайце, ротмістр, што вы ў акопах».

Іван Свірыдавіч так адазваўся на гэтыя словы: «Разумеюць паны афіцэры. Глядзі, можа з каторага людзі будуць».

Многа было на фронце падзей розных — баёў, разведак, смерцяў, салдацкай бяды, дасціпных жартаў. Каб пра ўсё расказаць, трэба не дзень, а тыдзень сядзець каля гэтага вогнішча. Я раскажу толькі пра тыя падзеі, што найбольш уразілі мяне, назаўсёды пакінулі след у маёй мяккай тады, як гліна, юнацкай душы, i што былі звязаны з гэтымі двума чалавекамі — Залонскім i Галадушкам, якія па-рознаму ўплывалі на мяне, па-рознаму вучылі.

Вясной шаснаццатага года, пасля нашага няўдалага наступлення, падпалкоўніка Шувалава забралі i камандзірам батальёна прызначылі Залонскага. Мне здалося, што ён не вельмі ўзрадаваўся такому павышэнню, бо на віншаванні афіцэраў адказваў: «Я штабіст, Панове. Штабіст».

Неўзабаве капітан захварэў на экзему.

У тую вайну гэта была вельмі пашыраная хвароба; лекары казалі — ад акопнай сырасці, а прапаршчык Дакука даводзіў, што экзема — нервовае захворванне. Афіцэры гэтаму не хацелі верыць, лічылі, што, маўляў, слабыя нервы — прыкмета баязлівасці. A ў боязі смерці прызнаваўся толькі Дакука. Магчыма, за гэта яго не любілі, што ён часта казаў: «Усе мы дрыжым за сваё жыццё, бо даражэй за яго нічога ў нас няма. А бясстрашных герояў мы іграем. Як акцёры. Адны гэта робяць таленавіта, другія — бяздарна. Я бяздарны акцёр, Панове. Я не ўмею іграць героя».

Асабліва не падабаліся такія размовы Ягашыну.

Той крычаў: «А гасудар-бацюшка? А вера i айчына вам не даражэй за жыццё, прапаршчык?» Дакука бляднеў i адказваў дзіўна: «Я ідэаліст, ротмістр. Для мяне — усё іншае, самае высокае, існуе да таго часу, пакуль існую я. Дарэмна вы мяне лаеце марксістам, марксісты — матэрыялісты. Я — ідэаліст». Ca здзіўляючай здольнасцю запамінаў я тады словы, самыя адмысловыя, вучоныя. Але сэнс многіх афіцэрскіх размоў зразумеў значна пазней, пасля рэвалюцыі, калі вучыўся на курсах чырвоных камандзіраў.

Выкарыстаўшы сваю хваробу, Залонскі папрасіўся ў адпачынак. Паехаў дадому. Лепш, як дома, нідзе франтавік не адпачне, не палечыцца. Дзеншчыка ўзяў з сабой. Не толькі дзеля сябе, каб усюды — у дарозе, дома — мець служку, але i каб узнагародзіць мяне за адданасць.