Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

— Нешта адзін ты ўсё бачыш.

Гэта пакрыўдзіла хлопца; хіба ж ён сляпы, ці што?

— Вы гутарылі, а я глядзеў.

Ляжалі на астылай зямлі доўга, так доўга, што Піліпок нават заснуў, ці яму здалося так. Ва ўсякім разе, скалануўся ад холаду — «душа прымерзла к целу», як казала маці. Ноч хоць i немарозная, ды восень ёсць восень, a світка яго — ветрам падбітая.

Побач курыў у рукаў ротмістр i зноў чамусьці лаяўся, сам сабе, пад нос.

Піліпок не стрымаўся, далікатна спытаў:

— Ваша благароддзе, чаму мы ляжым?

— Не твая справа! Заткніся! — прашыпеў афіцэр.

Здалося Піліпку, што ротмістра ліхаманіць, цела ажно цялёпаецца, быццам не на зямлі ляжыць, а гойдаецца ў сядле. Нарэшце ротмістр нешта сказаў салдату, што ляжаў побач. Той шэптам, на сваёй мове перадаў каманду іншым. Горцы падняліся і, схіліўшыся ледзь не да самай зямлі, асцярожна ступаючы, пайшлі ў бок батарэі.

Ротмістр сказаў Піліпку:

— Ты аставайся тут, — i гэтак жа асцярожна пайшоў за сваімі падначаленымі.

У хлопца бліснула думка: «А навошта мне мерзнуць тут? Ці не шыбануць у другі бок — дадому? Калі добра пабегчы, нагрэешся i хутка будзеш на печы».

Не адразу ён пачуў, што ззаду, у нагах яго, ляжыць чалавек. Пачуў — уразіўся i спалохаўся. Нічога не баяўся, а тут моцна-такі спалохаўся.

«Вартуюць. Навошта мяне вартуюць?»

Горац падпоўз i лёг побач, на тое месца, дзе ляжаў ротмістр, зацмокаў языком.

— Малчык, зачэм вёл? Зачэм рэзат, нэ понымаю. Мала страляць, мала рубаць шашкай, да? Надо рэзат горла, да?

Толькі тады Шліпок зразумеў, што ротмістр i горцы пайшлі рэзаць нямецкіх салдат. Уявіў, як ix рэжуць, сонных, — жахнуўся. Прыгадаў словы маладога афіцэра з дзіўным прозвішчам — Дакука: «Вам хочацца крыві? Гэта не в айна, гэта — бойня!»

Піліпок упершыню падумаў, што калі яго вартуюць, то, напэўна, не хочуць адпускаць дадому. Вырашыў: «Уцяку. Як; толькі пойдзем назад, у лесе ўцяку».

Начную цішыню паласнуў жудасны крык — там, на батарэі. I адразу ж бухнуў стрэл. Шуганула ўгору ракета, засіпела i патухла ў вышыні. Навокал усчалася страляніна. Недалёка загрукаталі боты аб зямлю — беглі. У святле другой ракеты, дальняй, Піліпок разгледзеў, што бягуць ротмістр i чаркесы, нясуцца, што ёсць сілы, міма ix, да лесу i балота. Хлопца таксама апанаваў страх; ён забыўся пра сваё жаданне ўцячы i кінуўся следам за імі. Горац, што быў пры ім, задыхана клікаў:

— О, алах! О, алах!

Піліпок не чуў раней такога слова i думаў, што той кліча некага са сваіх. Але хіба такі ціхі кліч мог пачуць алах?

Стралялі па ўсім фронце. Напэўна, на нямецкую трывогу адгукнуліся рускія акопы. Усе дальнія стралялі, безумоўна, у белы свет, як у капейку. Але на батарэі, пэўна, пачулі ці ўбачылі, куды пабеглі «начныя госці». Кулі ціўкалі над галавой. Адзін з горцаў упаў i закрычаў амаль такім жа жудасным голасам, як нехта там, на артылерыйскай пазіцыі. Усе, акрамя ротмістра, кінуліся назад, падхапілі раненага таварыша, панеслі.

Ротмістр лаяўся, падганяў:

— Быстра! Вы! Жалкія трусы!

У лесе пайшлі павольней. Спыняліся. Насцярожана ўслухоўваліся ў блізкую i далёкую страляніну, якая паступова затухала. Слухалі кожны шолах. Палохаліся ўласных крокаў. Выбіліся ў густы алешнік i там грузлі траха не па пояс ў балоце. Чапляліс.я за купіны, за карэнне. Падалі. Паранены стагнаў.

Ротмістр кіпеў — чуваць было па яго сапенні, але маўчаў — не лаяўся, баяўся ўзвысіць голас. Накінуўся быў на Піліпка злосным шэптам:

— Ты куды нас завёў, Сусанін?

— A хіба я вёў? Вы самі беглі,— на гэты раз смела запярэчыў хлапчына.

— Ды беглі,— памаўчаўшы, згадзіўся ротмістр.— Як зайцы. Як апошнія баязліўцы. Цьфу! Славутыя лазутчыкі! «Языка» i таго не змаглі ўзяць. Ды я ca сваімі казакамі...

Горцы, якія спыніліся адпачыць, загаманілі на сваёй мове. Адзін сказаў:

— Зачэм, ваша благароддзе, ругаць? Зачэм не брал казак? Наш лазіл балота, да? Наш ходзіл горы! Как его браць, «языка», когда он кричал, как баран?

Ротмістр сурова асек:

— Разгаворы!

Выйшлі з алешніку на голае балота, над якім вісеў белы туман. Спыніліся на сухім грудку, не ведаючы, куды ісці далей. Дзе ён, той плёс чыстай вады, пад якой хаваўся насціл,— направа ці налева?

Піліпок быў упэўнены, што адхіліліся яны направа, ён з вопыту, з блуканняў на папасе ведаў, што ўначы чамусьці заўсёды адхіляешся ўправа. Пайшлі налева. I сапраўды хутка знайшлі знаёмы плёс.

Калі вярнуліся да атрада, хлопец палічыў, што ён сваю справу зрабіў, сумленна, да канца i нават больш, чым думаў сам i чым меркаваў дзядзька Ціхан, а таму трохі нясмела, хвалюючыся, забыўшыся на вайсковы тытул, сказаў афіцэру: